Η δήλωση του Χάρη Ζαμπάκη θείου του 14χρονου Τάσου – που δολοφονήθηκε στο χωριό Γέφυρα Θεσσαλονίκης τα ξημερώματα της 12ης Ιουνίου από συμμαθητή του – για τον επιθετικό χαρακτήρα του ανήλικου δράστη, αφού με όπλα σκότωνε σκυλιά, θέτει ξανά στο προσκήνιο το θέμα της κακοποίησης των ζώων και από τα παιδιά καθώς είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι αποτελεί τον προθάλαμο των εγκλημάτων κατά των ανθρώπων.
Ο κ. Ζαμπάκης μιλώντας στους δημοσιογράφους για τον ανήλικο δράστη, συμμαθητή του ανιψιού – ο οποίος και μαχαίρωσε τον μικρό Τάσο θανάσιμα κοντά στο Γυμναστήριο της Γέφυρας – επισημαίνει: «Δέκα χρόνων είχε τα όπλα και σκότωνε σκυλιά, μαχαίρωνε κουνέλια, διάφορα ζώα σκότωνε, βέβαια όχι ότι και οι γονείς του θέλανε να γίνει δολοφόνος αλλά το παιδί εξελίχτηκε να γίνει αυτό που έγινε».
Τα ερωτήματα που προκύπτουν με αφορμή το τραγικό συμβάν είναι πολλά. Εκείνοι που γνώριζαν την συμπεριφορά του 14χρονου παιδιού, γιατί δεν μίλησαν νωρίτερα για να το βοηθήσουν; Γιατί δεν μίλησαν στην οικογένεια του ή οι δικοί του γνώριζαν και απλώς αδιαφόρησαν; Γιατί δεν μίλησαν στην Αστυνομία αν η οικογένεια αδιαφορούσε αφού επέτρεπε στο παιδί της με όπλα να σκοτώνει σκυλιά και να μαχαιρώνει ζώα; Γιατί δεν μίλησαν σε κάποιον φορέα που ασχολείται με θέματα των παιδιών ή με την προστασία των ζώων; Γιατί κάλυψαν με τη σιωπή τους τα εγκλήματα, που το παιδί έκανε εις βάρος των ζώων; Γιατί τώρα που μίλησαν είναι πια αργά…
Η κακώς εννοούμενη «αλληλεγγύη» μιας κλειστής κοινωνίας, που σιωπά για να «λέει μια καλημέρα με τον γείτονα», που το βουλώνει «για να μην γίνει ο ρουφιάνος», οδηγεί ξεκάθαρα στη συνενοχή… Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία θα πάρει στα σοβαρά τα εγκλήματα εις βάρος των ζώων μόνο επειδή οι δράστες, που τα κακοποιούν, συχνά βάζουν στην ίδια θέση του θύματος και τους συνανθρώπους, και όχι γιατί πραγματικά αντιλαμβάνεται ότι τα ζώα έχουν δικαιώματα, και οφείλουμε να τα προστατεύουμε.
Το Σύνδρομο Κακοποίησης Ζώων
Το 2011 ο Απόστολος Περιστέρης, αστυνόμος β’, κτηνίατρος και υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κατά τη διάρκεια ημερίδας, που πραγματοποιήθηκε στη Γ.Α.Δ.Α., έθιξε μαζί με άλλους εξειδικευμένους επιστήμονες το ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα της «Κακοποίησης και θανάτωσης ζώων συντροφιάς», που αποτελεί μια μεγάλη πληγή στη σύγχρονη – κατά τα άλλα – κοινωνία των Νεοελλήνων.
Σε αυτή την ημερίδα ο κ. Περιστέρης είχε τονίσει: «Οι βίαιες πράξεις σε βάρος των ζώων έχουν αναγνωριστεί ως ενδείξεις επικίνδυνης ψυχοπάθειας, που σπάνια περιορίζεται σ’ αυτά. Οι κοινωνιολόγοι, οι νομοθέτες και τα δικαστήρια διαθέτουν αρκετά στοιχεία, που συνδέουν τις πράξεις βίας προς τα ζώα με αντίστοιχες συμπεριφορές με ανθρώπινα θύματα. Σύμφωνα με το FBI – καθώς στις Η.Π.Α. υπάρχουν στατιστικά στοιχεία και γίνονται ανάλογες μελέτες – ιστορικό βίας προς τα ζώα έχουν οι περισσότεροι βιαστές και οι δολοφόνοι κατ’ εξακολούθηση.
Οι μελέτες, οι οποίες γίνονται πάνω σε ανθρώπους, που έχουν διαπράξει φριχτά εγκλήματα σε βάρος συνανθρώπων τους, αποδεικνύουν πολύ συχνά, ότι υπάρχει ιστορικό κακοποίησης ζώων, πριν οι εγκληματίες καταλήξουν στα ανθρώπινα θύματα. Το αμερικανικό πρότυπο διαγνωστικό και θεραπευτικό εγχειρίδιο για ψυχιατρικές και συναισθηματικές διαταραχές αναφέρει τη βία προς τα ζώα ως ένα διαγνωστικό κριτήριο για διαταραχές συμπεριφοράς».
Η κακοποίηση ζώων είναι το βήμα πριν την κακοποίηση ανθρώπων
Ο κ. Περιστέρης υποστήριξε ότι, σύμφωνα με έρευνες στον τομέα της Ψυχολογίας και της Εγκληματολογίας, «υπάρχει στενή σχέση μεταξύ των κακοποιήσεων ζώων και της οικογενειακής βίας ή άλλων εγκλημάτων. Η κακοποίηση ζώων συχνά αποτελεί δείγμα μελλοντικής πιθανής βίας προς ανθρώπους».
Ανέφερε δε ότι «σε μια μελέτη, το 71% των γυναικών, που κακοποιήθηκαν, ανέφεραν, ότι το ίδιο άτομο, που τις κακοποίησε, είχε κακοποιήσει κάποτε το κατοικίδιό τους ή απείλησε να κακοποιήσει ζώο! (Ascione, 1998).
Σε άλλη μελέτη αναφέρεται, ότι το 88% όσων κακοποιούν παιδιά, είχε επίσης κακοποιήσει ζώα στο σπίτι του. Σε έρευνα του Johns Hopkins University από το 1994 ως το 2000, σε 11 πόλεις των Η.Π.Α., η κακοποίηση ζώων ήταν ένας από τους τέσσερις σημαντικότερους δείκτες που φανέρωναν πιθανούς μελλοντικούς κακοποιούς!
Το 70% όσων είχαν κακοποιήσει ζώο βρέθηκε να έχει κάνει κι άλλα εγκλήματα, ενώ το 44% είχε πειράξει ανθρώπους (Arluke, A. & Luke, C. 1997). Το 61,5% από αυτούς που είχαν κακοποιήσει ζώο είχε επιτεθεί σε ανθρώπους (Clarke, J. P. 2002).
Το 63,3% των κρατουμένων λόγω καταδίκης για βίαια εγκλήματα έχει παραδεχτεί πως έχει κακοποιήσει ζώα – εκτός από αυτούς που δεν το παραδέχονται (Schiff Louw Ascione, 1999)».
