Η Ομάδα μελέτης ιστορίας κοινωνικών αγώνων και η ομάδα προοδευτικών γυναικών της Λάρισας, διοργανώνουν στις 8 ΜΑΡΤΗ 2017 και ώρα 19.00, στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης (Ιουστινιανού – Παλιές Φυλακές) εκδήλωση με θέμα:
«Η συμβολή της γυναίκας στους κοινωνικούς αγώνες».
Θα προηγηθεί ξενάγηση στο κτήριο που κάθε του σπιθαμή είναι συνδεδεμένη με την σύγχρονη ιστορία της περιοχής μας και τους κοινωνικούς αγώνες του λαού μας.
Επίσης, στον χώρο εκτός από την ομιλία–συζήτηση, θα προβληθούν σπάνιες φωτογραφίες γυναικών της περιοχής μας από την συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες και παράλληλα θα λειτουργήσει αντίστοιχη έκθεση φωτογραφίας.
Το γυναικείο ζήτημα υπάρχει από πολύ παλιά, από τότε που υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ή η καθιέρωση της ιδιοκτησίας ως μέσο παραγωγής. Από νωρίς, πολλές προσπάθειες χειραφέτησης της γυναίκας εκδηλώθηκαν περισσότερο με επί μέρους ή με ατομικές μορφές.
Η σταδιακή ωρίμανση για συλλογική δράση ξεκινάει στην αρχή δειλά και στη συνέχεια με πιο γοργά βήματα, από τότε που η γυναίκα «βγαίνει» από το σπίτι και εντάσσεται στη παραγωγική διαδικασία.
Από το 1848, όταν στην Νέα Υόρκη μια ομάδα γυναικών συγκάλεσε το πρώτο συνέδριο στην ιστορία του γυναικείου κινήματος για να παρουσιάσουν μια Διακήρυξη Αισθημάτων, κατά το πρότυπο της Διακήρυξης της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας, στην οποία, εκτός από το αίτημα της πολιτικής ψήφου, παρουσιάζονταν οι περιορισμοί που επιβάλλονταν στις γυναίκες στις σπουδές, στην εργασία, στο γάμο κ.ά.
Μέρα ορόσημο για το παγκόσμιο Γυναικείο Κίνημα είναι η 8 του Μάρτη 1857. Την μέρα εκείνη οι εργάτριες ιματισμού της Νέας Υόρκης ξεσηκώθηκαν για πρώτη φορά σαν εργαζόμενες γυναίκες, έκαναν απεργία και διαδήλωσαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενες για τους άθλιους όρους δουλειάς και συγκρούσθηκαν με την αστυνομία.
Το 1910 η Γερμανίδα κομμουνίστρια – επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στο Σοσιαλιστικό Συνέδριο της Κοπεγχάγης να κηρυχθεί η 8 του Μάρτη σαν παγκόσμια αγωνιστική μέρα της γυναίκας.
Αυτή την περίοδο περίπου εμφανίζονται και στην πόλη μας τα πρώτα σκιρτήματα του γυναικείου κινήματος, με την Καρακίτη, την Δεσπύρη, την Παπασταύρου κ.ά. κόντρα σ’ ένα δύσκολο πατριαρχικό περιβάλλον. Συνεχίζονται την επόμενη περίοδο με αποκορύφωμα την περίοδο της Αντίστασης που οι γυναίκες βγαίνουν οριστικά από το σπίτι συμμετέχοντας σε όλες τις δραστηριότητες με καθιέρωση από την ΠΕΕΑ του ψήφου, της εκλογής τους ως εθνοσύμβουλοι (Μαρία Δεσύπρη-Σβώλου, Φωτεινή Φιλιππίδου), στην Αυτοδιοίκηση και σε κάθε άλλη δραστηριότητα ακόμα και στη στράτευση διάφορων βαθμίδων του ΕΛΑΣ. Εκατόμβες υπήρξαν από τις γυναίκες, που πότισαν το δέντρο της Λευτεριάς, για την δράση τους στην Αντίσταση ενάντια στο φασισμό και τον ναζισμό από τους κατακτητές και μετά με το Γ΄ Ψήφισμα από τους μετέπειτα ξενόδουλους διαδόχους τους. Χώρια οι χιλιάδες φυλακισμένες και εξόριστες που γέμισαν τις φυλακές και τα ξερονήσια σ’ όλη την Ελλάδα. Με ανεξίτηλα γράμματα γράφτηκαν στα βιβλία των ηρώων, των δικών μας Αγίων.
Ο αγώνας των γυναικών συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια με μεγάλη ένταση και νέα βάρβαρη επίθεση ακολούθησε από το σύστημα τα χρόνια της εφτάχρονης δικτατορίας. Ξαναγέμισαν οι φυλακές και οι εξορίες ξεσπώντας νέοι αγώνες με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο που αποτέλεσε την αρχή του τέλος των ανδρείκελων φτάνοντας ως την μεταπολίτευση.
Από κει και πέρα το γυναικείο κίνημα μπαίνει σε μια άλλη ανώτερη φάση οργάνωσης και διεκδίκησης που σιγά σιγά κατακτάει όλο και περισσότερα θεσμοθετημένα δικαιώματα που οδηγούν στην νομική της ισότητα.
Στις μέρες μας, πλέον, περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο έγινε αντιληπτό, πως η ουσιαστική χειραφέτηση της γυναίκας και η πλήρης απελευθέρωσή της δεν έρχεται μόνο από την νομοθετημένη ισότητα, αλλά η πραγματική απελευθέρωση της γυναίκας συμβαδίζει παράλληλα με την συνολική Κοινωνική Απελευθέρωση, γκρεμίζοντας μαζί με τον άντρα το σύστημα που αναπαράγει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.
