Έτσι τώρα ξέρουμε τί χρειάζεται να κάνει ένας ανισόρροπος, φανατικός δημαγωγός για να κερδίσει το χειροκρότημα όλων: απλά να παρακάμψει το Σύνταγμα και να εκτοξεύσει μερικούς πυραύλους. Φαίνεται οτι τώρα υπάρχει συναίνεση μεταξύ εκείνων που ήταν κατά του Donald Trump. Αυτός ο άνθρωπος ήταν μια απειλή για την αμερικανική δημοκρατία και την παγκόσμια ειρήνη. Η ηχώ των φασιστών ηγετών του 1930 ήταν τρομακτική. «Αυτή η δημοκρατία βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο,» δήλωνε ο συντηρητικός συγγραφέας Andrew Sullivan την παραμονή του θριάμβου του Trump.
Ότι αυτός ο μεγαλομανής, «μουνοάρπαγας», αυτός που εξόρισε τους μουσουλμάνους, πρώην τηλεοπτικό αστέρι σε reality show θα έλεγχε σύντομα το πιο θανατηφόρο στρατιωτικό οπλοστάσιο του κόσμου ήταν ανατριχιαστικό. Η αντιπολίτευση απέναντί του θα ήταν ασυμβίβαστη, μια αντανάκλαση της Ρεπουμπλικανικής αδιαλλαξίας, που ο Μπαράκ Ομπάμα είχε αντιμετωπίσει από την πρώτη μέρα. Χρειάστηκαν λιγότερο από τρεις μήνες για να διαλυθούν αυτές οι ψευδαισθήσεις, και το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένας άνθρωπος, που ευρέως στηλιτευόταν ως φασίστας, να βομβαρδίσει χωρίς να τηρήσει τη δέουσα διαδικασία.
Ας δούμε τι λέγεται τώρα για τον Trump. Τα ΜΜΕ που τα είχε καταγγείλει ως ψεύτες και «εχθρούς του λαού», τώρα πίνουν νερό στο όνομά του. «Νομίζω ότι ο Donald Trump έγινε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών,» είπε ο σχολιαστής του CNN Fareed Zakaria μετά τους βομβαρδισμούς. Ο Trump «αντέδρασε ενστικτωδώς μετά τις εικόνες του θανάτου αθώων παιδιών στη Συρία», δήλωσε ο Mark Sandler στην εφημερίδα New York Times. Ο πρωτότυπος τίτλος για το άρθρο αυτό: «Για την επίθεση στη Συρία, η Καρδιά του Trump ήρθε πρώτη.»
Και έτσι ο άνθρωπος που κάποτε καυχιόταν ότι θα έλεγε σε ένα πεντάχρονο προσφυγόπουλο από τη Συρία κατά πρόσωπο ότι οι ΗΠΑ δεν θα του προσφέρουν ασφάλεια, σήμερα οδηγείται από την καρδιά του. Πραγματικά συγκινητικό. Οι «ηθικές διαστάσεις της ηγεσίας» έχουν διεισδύσει στο Οβάλ Γραφείο, έγραψε στην Washington Post, ο David Ignatius.
Ο Brian Williams του MSNBC περιέγραψε την εκτόξευση των πυραύλων ως «όμορφη» τρεις φορές σε διάστημα 30 δευτερολέπτων.
Στη Βρετανία, φιλελεύθεροι και συντηρητικοί αρθρογράφοι μαζί, Tory, Φιλελεύθεροι Δημοκράτες και Εργατικοί πολιτικοί χειροκρότησαν τη βομβιστική επιδρομή του Trump. Τώρα δείχνει ηγέτης, προφανώς. Γίνεται ηγέτης ένας άνθρωπος που όλοι φοβόντουσαν οτι είναι α) ανισόρροπος β) δημαγωγός και γ) αυταρχικός, όταν ρίχνει βόμβες παραβλέποντας τη δημοκρατική διαδικασία της χώρας του.
Ο Jeremy Corbyn των Εργατικών, από την άλλη πλευρά, δέχτηκε άσχημη κριτική όταν ρώτησε αν μια στρατιωτική επιχείρηση με επικεφαλής τον Trump θα πετύχει εκεί όπου όλες οι άλλες σε χώρες της Μέσης Ανατολής έχουν αποτύχει.
Όσοι κριτικάρουν τη μονομερή επίθεση του Trump στη Συρία απεικονίζονται ως άκαρδοι εξαιτίας των παιδιών που έχασαν τη ζωή τους από την έκλυση αερίων, όπως και όσοι είχαν εναντιωθεί στους πολέμους στο Ιράκ και τη Λιβύη είχαν δαιμονοποιηθεί ως αδιάφοροι απέναντι σε όσους είχαν δολοφονηθεί, βασανιστεί και διωχθεί από τον Σαντάμ Χουσεΐν και τον Μουαμάρ Καντάφι. Ας είμαστε ξεκάθαροι. Ο απερίγραπτα αηδιαστικός θανάτος που υπέστησαν αυτά τα παιδιά, είναι κατακριτέα εγκλήματα. Ο Πρόεδρος Άσαντ είναι ένας αιματοβαμμένος τύραννος που έχει σφαγιάσει αμέτρητους Σύριους με τις βόμβες βαρέλια, και αξίζει να περάσει τις τελευταίες ημέρες του σαπίζοντας σε ένα κελί. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, επίσης, είναι βαμμένος με το αίμα των παιδιών της Συρίας και της Τσετσενίας. Αν ειλικρινά πίστευα οτι ο Donald Trump ήταν ο σωτήρας των παιδιών της Συρίας, τότε θα επανεξέταζα τη θέση μου.
Η ιστορία της δυτικής στρατιωτικής επέμβασης στον αραβικό κόσμο είναι μια τραγική αποτυχία. Θυμηθείτε τη Λιβύη -και πως αυτή τη φορά τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά- πριν η χώρα βυθιστεί σε ένα τέλμα βίας «καπελωμένο» από ισλαμιστές πολιτοφύλακες; Όσοι χειροκροτούν αυτή την τελευταία επέμβαση λένε, σιωπηρά ή με άλλο τρόπο, ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά. Και ποιος θα αντιστρέψει το σερί με τις αποτυχημένες, αιματηρές στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στον αραβικό κόσμο; Ο Trump.
Υπάρχουν δύο εύλογα αποτελέσματα από την επιδρομή του Trump. Ένα, ήταν καθαρά συμβολικό. Αυτό, προς το παρόν, φαίνεται το πιο πιθανό. Η κυβέρνησή του προειδοποίησε τους Ρώσους, που με τη σειρά τους προειδοποίησαν τις δυνάμεις του Άσαντ. Οι στρατιωτικές απώλειες της Συρίας ήταν ελάχιστες, και οι επιδρομές από τη στρατιωτική βάση που ήταν ο στόχος (των Αμερικανών) έχουν πάλι ξεκινήσει. Επομένως, πρόκειται για ένα χωρίς νόημα χαστούκι στους καρπούς, που -ως επί το πλείστο – σχεδιάστηκε για το αμερικανικό κοινό σε μια εποχή που ο πρόεδρος έχει καταστροφικούς αριθμούς στις δημοσκοπήσεις. Το άλλο είναι ότι αυτό σηματοδοτεί την αρχή μιας περαιτέρω κλιμάκωσης της εμπλοκής των ΗΠΑ στο δυσεπίλυτο εμφύλιο πόλεμο της Συρίας. Αυτό θα σημαίνει την ανάθεση στον Trump να ηγηθεί μιας μεγαλύτερης στρατιωτικής εμπλοκής σε έναν πόλεμο που έχει ήδη στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές. Πόσο εύγευστες είναι και οι δύο επιλογές;
Καλό για τον Trump, λένε μερικοί φιλελεύθεροι ειδήμονες, αλλά στερείται στρατηγικής. Για τη Συρία, αυτό είναι αλήθεια. Δεν έχει καμία στρατηγική εκεί. Αλλά ας μην υποκρινόμαστε ούτε για ένα δευτερόλεπτο ότι ένας άνθρωπος που νίκησε το μηχανισμό τόσο του Ρεπουμπλικανικού όσο και του Δημοκρατικού κόμματος στερείται στρατηγικής. Έχει αποδειχθεί ικανός στο να κερδίζει την εξουσία, και τώρα θα τη συσσωρεύσει – με τη βοήθεια αυτής της στρατιωτικής επιδρομής που χειροκροτήθηκε.
Ο Trump τώρα πήρε θάρρος. Οι ειδικοί τον χειροκροτούν, οι επικριτές τον επαινούν, οι άθλιες επιδόσεις του στις δημοσκοπήσεις σίγουρα θα βελτιωθούν. Περαιτέρω στρατιωτική δράση – από έναν άνθρωπο ο οποίος έχει επανειλημμένως καυχηθεί οτι δεν σέβεται τους κανόνες του πολέμου – σίγουρα θα ακολουθήσει. Παράκαμψε το Σύνταγμα αυτή τη φορά, και επαινέθηκε για αυτό, οπότε γιατί να μην το κάνει και την επόμενη φορά;
Αν γίνει πόλεμος με τη Βόρεια Κορέα, τι θα κάνουν οι φιλελεύθερες αυθεντίες; Κάποιοι πάλι θα τον ζητωκραυγάσουν. «Πού είναι η συμπόνια σας για τα δεινά της Βόρειας Κορέας;» θα είναι η κραυγή τους για να φιμώσουν την αντιπολίτευση, ακριβώς όπως ήταν στο Ιράκ και τη Λιβύη. Είχαμε τους Δημοκρατικούς του Ρόναλντ Ρέιγκαν. Τώρα θα προκύψουν οι φιλελεύθεροι του Trump. Άλλοι θα πουν, όχι, υποστηρίξαμε την βομβιστική επίθεση στη Συρία, αλλά αυτός ο νέος πόλεμος είναι διαφορετικός, το παράκανε.
Πολύ αργά. Έχουν ήδη βοηθήσει στο να νομιμοποιηθεί μια αντι-συνταγματική στρατιωτική επέμβαση. Η μετέπειτα αντίθεσή τους θα φανεί τόσο θλιβερή, όσο θα είναι υποκριτική. Ένας άνδρας που υποστηρίζει τα βασανιστήρια, και στηλίτευσε τους προκατόχους του επειδή δεν έκλεψαν το πετρέλαιο του Ιράκ και της Συρίας, κυριολεκτικά αποκαθίσταται από τις φιλελεύθερες αυθεντίες: ως άνθρωπος της συμπόνιας, ένας άνθρωπος με δύναμη, και με την αποφασιστικότητα που προφανώς έλειπε από τον Ομπάμα.
Μια πολεμική στρατιωτική προεδρία μπορεί στη συνέχεια να γεννηθεί, με τις επευφημίες από ορισμένους φιλελεύθερους που κάποτε θεωρούσαν τον Trump ως τον πιθανό Αμερικανό Μουσολίνι. Εντάξει: ήταν –τελικά- η φιλελεύθερη Ιταλία που παρέδωσε στον Μουσολίνι τα κλειδιά. Η ιστορία δείχνει ότι ο πόλεμος αποτελεί την ιδανική ευκαιρία για τους αυταρχικούς να συσσωρεύουν, να εδραιώνουν και να συγκεντρώνουν την εξουσία. Η διαφωνία μπορεί πιο εύκολα να παρουσιάζεται ως προδοσία. Ο σωβινισμός κατακλύζει το έθνος, ενισχύει τη δημοτικότητα του κυβερνήτη, οι επικριτές του τον ακολουθούν. Οι συνταγματικοί κανόνες μπορούν να αγνοηθούν σε εποχή εθνικής κρίσης.
Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ορισμένοι φιλελεύθεροι αντιτέθηκαν στον Trump όχι λόγω τού αυταρχικού δεξιού λαϊκισμού του, αλλά επειδή φοβόταν ότι θα ήταν «απομονωτιστής». Δεν ήταν πολεμοχαρής αρκετά. Και έκαναν λάθος, ακριβώς όπως κάποιοι υποτίθεται αριστεροί – που πίστευαν οτι πράγματι ο Trump ήταν το μικρότερο από τα δύο κακά – έκαναν ασυγχώρητο λάθος, μεγάλο λάθος. Ο Trump έβγαλε το λουρί από το το στρατό των ΗΠΑ.
Αυτό που συνέβη στη Συρία δεν μπορεί να διαχωριστεί από ό,τι συμβαίνει στο Ιράκ και την Υεμένη. Στη Μοσούλη, τουλάχιστον 150 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους σε μια βομβιστική επιδρομή του Trump – μια από τις πλέον θανατηφόρες επιδρομές των ΗΠΑ μετά την καταστροφική εισβολή στο Ιράκ. Περισσότεροι έχασαν τη ζωή τους εκεί από την επίθεση του φυσικού αερίου του Άσαντ στη Khan Sheikhun, ακόμη και αν τα αμερικανικά όπλα που τους σφάζουν είναι νόμιμα.
Δεκάδες σκοτώθηκαν από την επίθεση των ΗΠΑ εναντίον σχολείου στη Συρία τον περασμένο μήνα, κανείς όμως δεν πένθησε για εκείνα τα παιδιά από τους νέους απολογητές του Trump, όπως και για τους 30 πολίτες που σκοτώθηκαν στην Υεμένη από την επιδρομή Trump τον Ιανουάριο, με παιδιά μεταξύ τους. Υπάρχουν παιδιά στην Υεμένη, ξέρετε, που σφαγιάζονται από τα πολεμικά αεροπλάνα της Σαουδικής Αραβίας που υποστηρίζονται από ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο. Οι φιλελεύθεροι απολογητές του Trump ούτε θα κλάψουν γι ‘αυτούς, ούτε καν θα αναγνωρίσουν την ύπαρξή τους: προφανώς, θεωρούνται μη άνθρωποι, και όχι παιδιά που κρατούσαν αρκουδάκια οταν οι Δυτικές βόμβες έπεφταν βροχή πάνω στα κεφάλια τους.
Πόσο αφελείς ήταν κάποιοι από εμάς . Ναι, ορισμένοι από αυτούς τους φιλελεύθερους ήταν μαζορέτες του Τζορτζ Μπους όταν ξεκίνησε την εισβολή στο Ιράκ, η οποία βύθισε τη χώρα – και την περιοχή – στο αίμα και το χάος. Έχουν μάθει όμως το μάθημά τους, έτσι; Θέλω να πω, οτι ο Trump κάνει έναν αιματοβαμμένο Μπους να μοιάζει με πρότυπο ευπρέπειας. Σίγουρα δεν θα νομιμοποιήσουν και την πολεμική μηχανή του Trump και δεν θα τον επαινούν για την εκκίνηση;
Μία από τις κύριες αντιρρήσεις για τον Trump ήταν ότι ήταν ασταθής, παρορμητικός, με αυταρχικά ένστικτα, και οτι θα αγνοήσει τους συνταγματικούς κανόνες. Αυτό έχει αποδειχθεί αληθινό, ενώ το χειροκρότημα που εισέπραξε από τους πρώην επικριτές του, λειτούργησε ενθαρρυντικά γι αυτόν για να προχωρήσει περαιτέρω. «Δεν είμαι οπαδός του Trump, αλλά …» θα είναι η δικαιολογία τους. Παρόλα αυτά, τα παιδιά της Συρίας θα πεθάνουν, όπως ακριβώς θα πεθάνουν στην Υεμένη και το Ιράκ και αλλού.
Η ιστορία θα ρωτήσει: πώς αυτός ο άνθρωπος έγινε πρόεδρος; Και πώς διατηρήθηκε στην εξουσία;
Δεν θα εξετάσουμε περαιτέρω αυτή την αδύναμη, αξιολύπητη φιλελεύθερη «αντιπολίτευση».
Οι ΗΠΑ αξίζουν κάτι καλύτερο. Το ίδιο και ο κόσμος.
Του Owen Jones
