ΓΡΑΦΕΙ Ο Τάσος Τσιαπλές, επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης στο Περιφερειακό Συμβούλιο Θεσσαλίας
Τα διατροφικά σκάνδαλα που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα με τα αυγά και κρεατικά σε μια σειρά χώρες της Ε.Ε, αλλά και παλιότερα στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε, δείχνουν πόσο ανθυγιεινά και επικίνδυνα μπορεί να είναι τα τρόφιμα, όταν αυτοί που τα παράγουν έχουν ως μοναδικό κριτήριο τη μείωση του κόστους παραγωγής
και την αύξηση των κερδών τους.
Οι αποκαλύψεις αυτές, εκτός των άλλων, ευαισθητοποίησαν σε σημαντικό βαθμό τους καταναλωτές και ανάγκασαν κάποιες κυβερνήσεις και την Ε.Ε να πάρουν κάποια μέτρα, όχι για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, αλλά πυροσβεστικά, με στόχο να καταλαγιάσουν το θόρυβο που προκαλούν κατά καιρούς οι αποκαλύψεις.
Στη χώρα μας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ελάχιστα κάνει για τον έλεγχο της καταλληλότητας των τροφίμων.
Γενικότερα οι πολιτικές που εφαρμόζονται στις χώρες της Ε.Ε, οι οποίες υποτίθεται ότι προσπαθούν να εξασφαλίσουν κατάλληλα και ασφαλή τρόφιμα και να προστατεύσουν το περιβάλλον, είναι υποκριτικές και στην πράξη αν δεν επιδεινώνουν τα διατροφικά και περιβαλλοντικά προβλήματα, σίγουρα δεν τα βελτιώνουν.
Βασικότερες από τις πολιτικές αυτές είναι η υποχώρηση στις πιέσεις των πολυεθνικών και η νομιμοποίηση της χρησιμοποίησης των γενετικά μεταλλαγμένων οργανισμών στη γεωργία, με απρόβλεπτες αρνητικές συνέπειες στο περιβάλλον και στη δημόσια υγεία. Παλιότερα η εγκατάλειψη κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, των κρεατάλευρων που ευθύνονται για την αρρώστια των τρελών αγελάδων και η στήριξη της κοινοτικής κτηνοτροφίας στη μεταλλαγμένη σόγια των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα από τη «Σκύλλα» να πάνε στη «Χάρυβδη». Η αποσύνδεση των επιδοτήσεων από την αγροτική παραγωγή με άμεσες αρνητικές συνέπειες στην ποιότητά τους. Η νομιμοποίηση της νοθείας του ελαιολάδου με σπορέλαια, κ.ο.κ.
Με βάση αυτές τις επιλογές της Ε.Ε, σε λίγα χρόνια όλα σχεδόν τα διατροφικά προϊόντα θα προέρχονται από μεταλλαγμένους οργανισμούς, χωρίς να είναι σήμερα γνωστές ποιες συνέπειες θα προκαλέσουν στη δημόσια υγεία και στο περιβάλλον.
Και αυτό γιατί οι πολυεθνικές που παράγουν τους μεταλλαγμένους οργανισμούς, με κάλυψη των κυβερνήσεων των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, δεν δέχονται ούτε την ελάχιστη χρονική περίοδο που οι παγκόσμιοι φορείς υγείας και περιβάλλοντος θεωρούν απαραίτητη για στοιχειώδεις ελέγχους αυτών των οργανισμών, επειδή οι έλεγχοι αυτοί καθυστερούν τις αποσβέσεις τους και μειώνουν τα κέρδη τους.
Για συγκάλυψη αυτής της πολιτικής, αλλά και για να εξασφαλίσουν ασφαλέστερα τρόφιμα για μια καταναλωτική ελίτ, η Ε.Ε και οι κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και προηγούμενα Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ), προωθούν τη λεγόμενη βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία, την οποία προβάλλουν ως εναλλακτική λύση στη συμβατική γεωργία.
Το γεγονός όμως ότι η βιολογική γεωργία δεν αποτελεί εναλλακτική λύση, αποδείχνεται από τις πολύ μικρές εκτάσεις που καταλαμβάνουν οι βιολογικές καλλιέργειες, στο σύνολο των καλλιεργούμενων εκτάσεων στη χώρα μας.
Έτσι στο ορατό μέλλον στην Ε.Ε και στη χώρα μας θα έχουμε δύο γεωργίες. Η πρώτη που θα στηρίζεται στους μεταλλαγμένους οργανισμούς, θα παράγει φθηνά και επισφαλή τρόφιμα και από την άλλη η λεγόμενη βιολογική, στην οποία ήδη έχουν χρησιμοποιηθεί μαζικά διάφοροι τύποι βακίλων για την καταπολέμηση ορισμένων εχθρών και ασθενειών των φυτών.
Είναι πολύ πιθανό στο μέλλον με τη γενικευμένη χρήση αυτών των βακίλων και την επέκταση των βιολογικών καλλιεργειών, να διαπιστωθεί ότι και η λεγόμενη βιολογική γεωργία μπορεί να εξασφαλίζει καθαρότερα προϊόντα στους καταναλωτές, αλλά να προκαλεί απρόβλεπτες συνέπειες στο περιβάλλον, αν δεν θεσμοθετηθούν ορισμένα μέτρα.
Δηλαδή από την αλόγιστη χρήση των χημικών σκευασμάτων (φυτοφάρμακα, λιπάσματα, κλπ) που επέβαλαν στα πλαίσια της χημικής γεωργίας συγκεκριμένες πολυεθνικές, υπάρχει πιθανότητα οι ίδιες πολυεθνικές να επιβάλλουν την αλόγιστη χρήση βιολογικών σκευασμάτων στα πλαίσια της βιολογικής γεωργίας με τις ίδιες και χειρότερες συνέπειες στο περιβάλλον και, σε τελευταία ανάλυση, στη δημόσια υγεία.
Απ’ όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι η παραγωγή των τροφίμων, που αποτελεί αντικείμενο κερδοσκοπίας, είναι έντονα ταξικό, πολιτικό πρόβλημα και λιγότερο τεχνολογικό. Γι’ αυτό η πάλη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, έχει την αξία της όταν διεκδικεί περισσότερους και ουσιαστικότερους ελέγχους και καλύτερους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Θα έχει όμως εξ αντικειμένου λιγοστά αποτελέσματα αν αυτά τα αιτήματα δεν εντάσσονται στη γενικότερη πάλη για ριζικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αλλαγές, στις οποίες κριτήριο παραγωγής και των τροφίμων δεν θα είναι το κέρδος αλλά οι πραγματικές ανάγκες των λαών, η προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.
Τα αλλεπάλληλα διατροφικά σκάνδαλα, παρά την ύπαρξη των ελεγκτικών μηχανισμών, επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση και αποδείχνουν ότι είναι ώριμες, αναγκαίες και επίκαιρες αυτές οι κοινωνικές ριζικές αλλαγές.
