Άρθρο του Μιλτιάδη Δεληχά για την συνάντηση των συμμαθητών του 2ου Δημοτικού σχολείου του Τυρνάβου
Υπάρχουν στη ζωή κάποιες στιγμές, πολύτιμες που συνιστούν ορόσημα αναδρομής και συγκίνησης. Μια από αυτές ήταν για μένα η πρόσφατη συνάντηση των παλιών συμμαθητών της Γ΄ τάξης Δημοτικού στον Τύρναβο!
Αφορμή της πολύ γρήγορα οργανωμένης συνάντησης αποτέλεσε μια σχολική φωτογραφία που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο.
Ήταν από τις λίγες συναντήσεις στην ενήλικη ζωή που κοιτώντας τους άλλους, βλέπεις μέσα από τα μάτια τους τον δικό σου εαυτό, τις ρίζες σου. Βλέπεις όλον εκείνον τον κόσμο, τον μικρό και μέγα, εκεί όπου άρχισες να νιώθεις και να καταλαβαίνεις τη ζωή.
Όλα μια φωτογραφία με την δασκάλα της τάξης τη Ζωή που έφυγε στους ουρανούς μαζί με άλλους τρεις συμμαθητές μας, τον Τόλη, τον Θόδωρο και τον Πέτρο.
Βγαλμένη το 1975, εκείνη τη ρομαντική εποχή που άνθιζε η δημοκρατία στη χώρα. Τότε που η κοινωνία λειτουργούσε αλλιώς και τα άτομα είχαν πιο έντονη ταυτότητα, είχαν χρώμα. Υπήρχαν και τότε διακρίσεις αλλά η αλληλεγγύη ήταν πιο έντονη κι ο καθένας είχε διακριτή τη θέση του. Υπήρχε αυταρχισμός όχι όμως στη σημερινή ρατσιστική του μορφή.
Ακόμα κι η βία της βέργας του δασκάλου ανέδυε αγάπη γιατί είχε την ευχή του γονέα και της κοινωνίας. Η βέργα ως σύμβολο αυταρχισμού, μας ένωνε αντί να μας χωρίσει! Τότε ούτε η αριστεία ούτε η αδυναμία ήταν ρετσινιά. Υπήρχε φόβος αλλά και βαθύς σεβασμός προς στον αδύνατο. Οι ρόλοι των δυο φύλων ήταν διακριτοί, όπως και οι φιλίες. Η σχολική ποδιά σήμαινε πειθαρχία αλλά με την ομοιομορφία της κάλυπτε τις όποιες άλλες διαφορές. Οι πρώτοι ήταν μεταξύ των ίσων γιατί ο κάθε άνθρωπος, όπως το κάθε παιδί, έχει ένα τάλαντο, κάτι στο οποίο είναι πρώτο σε σχέση με το σύνολο. Αυτό το ένιωθε ο καθένας από τότε για τον άλλον.
Και η πρόοδος του καθενός εκλαμβάνονταν ως κάτι το φυσιολογικό, γι αυτό και προέκυπτε αβίαστα η αναγνώριση! Έτσι αισθανθήκαμε όλοι μας για την Καλλιρρόη που διαπρέπει επιστημονικά στο εξωτερικό κι έγινε ακόμα περισσότερο Ελληνίδα. Έτσι βιώσαμε τις αθλητικές επιτυχίες του Χρήστου και του Κώστα, του ξαδέρφου μου. Αναμενόμενες οι επιδόσεις τους που αναδύθηκαν από το ήρεμο του χαρακτήρα και τα σωματικά τους προσόντα.
Το ίδιο και για τους εκπαιδευτικούς της τάξης: το Νίκο, την Πολυξένη, την Μαρούσα και τις Κατερίνες με την ορεινή καταγωγή. Αναμενόμενη η πρόοδος του Κώστα γεννημένου μέσα στην επιχειρηματικότητα, αλλά και των πιο φιλότιμων συμμαθητών μας, του Πανταζή, του Χρήστου και των Γιώργηδων που αναδείχθηκαν με την εργατικότητά τους μέσα από την βιοπάλη, το εμπόριο και τις τέχνες.
Στην κορυφή της επικοινωνίας ο Τάκης, ο αεικίνητος ταξιδιάρης του Τυρνάβου που ευτύχησε να γίνει ο πρώτος παππούς της τάξης!
Ήταν όλα αγνά κι ανοιχτά, σαν τις σχολικές μας εκδρομές στον λόφο του Αη ‘Λιά. Εκεί όπου τα τιτιβίσματα των παιδιών ενώνονται με την γαλήνη του μικρού δάσους, δίπλα στο κοιμητήριο των προγόνων μας. Για μένα ήταν μια μοναδική συνάντηση με όλους όσους έμαθαν από μικροί να με αποκαλούν πάντα «Μέλτη» όπως έλεγαν τον παππού μου.
Για όλα αυτά τα παιδιά που μαζί δεν θα γεράσουμε ποτέ, δεν είμαι ο Μίλτος της Λάρισας, με τις τάδε σπουδές ή δραστηριότητες, αλλά ο Μέλτης, ο γιος της Κούλας της δασκάλας και του Γιώργου του ιεροψάλτη και εμπόρου της κεντρικής πλατείας. Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας από τις ρίζες, ξέρουμε τον κορμό του καθενός, κάτι που προσδίδει μια αδιαφορία για τους καρπούς που μπορεί να επηρεάζονται από τις συνθήκες ή την τύχη.
Ήταν μια συνάντηση που άγγιξε βαθιά ένα πολύτιμο εσωτερικό μας κομμάτι. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα παιδιά και στην ίδια τη ζωή που μας αξίωσε να βρεθούμε ξανά μαζί!
