ΓΡΑΦΕΙ Ο Στέργιος Φίλης,
Μετά από έναν διπλωματικό μαραθώνιο μηνών, Αθήνα και Σκόπια συμφώνησαν να επιλυθεί το ζήτημα της μεταξύ τους διένεξης για το ονοματολογικό και όχι μόνο, που χρονολογείται επί 25ετία και πλέον.
Φυσική απόρροια είναι να επικρατεί σύγχυση στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και όχι μόνο. Μια κοινωνία ολόκληρη προβληματίζεται και αντιδρά με οποιοδήποτε μέσο. Αρχικό στάδιο, ένας τεράστιος διάλογος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με πολλές αντικρουόμενες απόψεις.
Ας μην γίνει αρχικά λόγος για την αντιπολίτευση.
Ας δούμε τους κυβερνώντες.
Επικυρώθηκε το γεγονός ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν μπορούν να “σηκώσουν” πολιτικά την χρήση του όρου “Μακεδονία” -με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης και κατηγοριών περί “μη ενιαίας γραμμής στην κυβέρνηση”. Ο κύριος Καμμένος, ο οποίος υμνεί επανειλημμένα και ανά τακτά χρονικά διαστήματα την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, έρχεται σήμερα και δηλώνει πως καταψηφίζει συμφωνία που εμπεριέχει τον όρο ” Μακεδονία “, αλλά δεν ρίχνει την κυβέρνηση. Μας επιβεβαιώνει λοιπόν, πως περιμένει από την αντιπολίτευση να υπερψηφίσει τη συμφωνία και ο ίδιος να παραμείνει στην “καρέκλα” κρατώντας βέβαια την θέση του, χωρίς να απογοητεύσει κανέναν ακόλουθό του! Αξίζει να σημειωθεί πως, ως βουλευτής τότε της ΝΔ ο Πάνος Καμμένος είχε αποδεχθεί την εθνική θέση Καραμανλή για την ονομασία της πΓΔΜ.
Η τότε κυβέρνηση δεν είχε διαφορετική γραμμή από τη σημερινή και σας παραθέτω ακριβώς ενδεικτικά δυο σημαντικά σημεία:
α) Ναί στην σύνθετη ονομασία erga omnes
β) Αλλαγή Συντάγματος της πΓΔΜ
Συνολικά και απόλυτα συμπεράσματα δεν θα μπορούσε να βγάλει κανείς πάνω σε αυτό το θέμα. Το Ζήτημα είναι πολύ λεπτό και περίπλοκο κυρίως για κάθε Έλληνα,. Κατά την γνώμη μου το Διεθνές Δίκαιο δεν έχει βοηθήσει όσο θα έπρεπε στην επίλυση του προβλήματος. Σαφώς ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ αναφέρεται στην επίλυση των προβλημάτων με ειρηνικές διαδικασίες και χωρίς βία, πράγμα πολύ θετικό. Από την άλλη όμως η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει έναν γείτονα ο όποιος έχει ασκήσει μια αλυτρωτική και άκρως προκλητική πολιτική με την ανοχή των εκάστοτε Ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες αντί να προσφύγουν οι ίδιες στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, άφησαν τελικά την ΠΓΔΜ , η οποία κατ’ επανάληψη παραβίαζε την Ενδιάμεση Συμφωνία, να τους προλάβει, να κατηγορηθεί η ιδία η Ελλάδα, και να φανεί εν τέλη ότι η χώρα μας όχι μόνο προκαλεί αλλά δεν αφήνει την ΠΓΔΜ να εισέλθει σε Διεθνείς Οργανισμούς. Το ειρωνικό σε αυτήν την υπόθεση όμως είναι ότι η Ελλάδα κατηγορείται για όλα αυτά, όταν είναι η μεγαλύτερη επενδυτική δύναμη στην πΓΔΜ και χρηματοδοτεί ένα μεγάλο μέρος για την ανοικοδόμηση της χώρας μετά τον «εμφύλιο» πόλεμο του 2001. Σήμερα που οι συγκυρίες είναι εμφανώς καλύτερες, και υπήρξε η διάθεση από τα δύο κράτη να δώσουν επιτέλους τη λύση έχουμε μια χώρα διχασμένη, κουρασμένη μέσα στα χρόνια των μνημονίων να πολεμά με το ίδιο το ΕΓΩ της. Ο καθένας μας οφείλει να δει πιο βαθιά μέσα του τι πραγματικά θέλει γι’αυτόν και για τη χώρα του και να μην αναλώνεται αναπαράγοντας ακραία παραληρήματα ανιδιοτελή πατριωτισμού!
