Κάλεσμα συμμετοχής στο 15ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί στις 21 & 22 Σεπτέμβρη στην Κεντρική Πλατεία της Λάρισας απευθύνει η αντιρατσιστική πρωτοβουλία της πόλης.
Πρόκειται για ένα διήμερο γιορτής και αλληλεγγύης, σε ένα χώρο συνάντησης και αλληλεπίδρασης ντόπιων και μεταναστών, νεολαίας, εργαζομένων, ανέργων, που είναι ανοιχτός στις συλλογικότητες και τα κινήματα για την παιδεία, την υγεία και τα κοινά αγαθά, τα δικαιώματα των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικού αποκλεισμού και πειθάρχησης.
Με αφορμή την πραγματοποίηση του φεστιβάλ στο κάλεσμά της η Αντιρατσιστική αναφέρει:
“15 χρόνια τώρα,
μοιραστήκαμε αγώνες, αξίες, ιδέες και συναισθήματα. Και όταν μοιράζεσαι ακόμη και η μικρή νίκη γίνεται μεγαλύτερη, ενώ η ήττα μικρότερη.
Αντιταχθήκαμε στις ρατσιστικές κρατικές πολιτικές, στην Ευρώπη-Φρούριο-Φυλακή, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην απάνθρωπη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, στα πογκρόμ σε μετανάστες και σε εξαρτημένους, στη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, στην ομοφοβία και στην καταστολή.
Καταγγέλλαμε την περισσή υποκρισία αυτών που κατασκευάζουν τεχνητά παράνομους ανθρώπους για να έχουν ένα εργατικό δυναμικό χωρίς «ύπαρξη», ώστε να είναι φθηνό και υπάκουο.
Κλάψαμε για τους μετανάστες που θάφτηκαν στις «πυραμίδες του ελληνικού θαύματος» και στα φραουλοχώραφα, για τα εκατοντάδες παιδιά, γυναίκες και άνδρες που πνίγηκαν στο Αιγαίο.
Οργιστήκαμε με την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με την ανοχή στους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, με αυτούς που ζεσταίνουν στον κόρφο τους το «αυγό του φιδιού» .
Σταθήκαμε στο πλευρό των αγωνιζόμενων ντόπιων και μεταναστών.
Ξεδιπλώσαμε μαζί με χιλιάδες ανθρώπους, απ’ τα νησιά του Αιγαίου ως την Ειδομένη, μια πρωτόγνωρη αλληλεγγύη, όταν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες κατέρριπταν στην πράξη τα σύνορα.
Αντισταθήκαμε στις ρατσιστικές κραυγές που αρνιόντουσαν το δικαίωμα της εκπαίδευσης στα παιδιά των προσφύγων.
Σήμερα έχουμε να αναμετρηθούμε με ακόμη περισσότερα:
Με έναν καπιταλισμό που όσο δεν ξεπερνά την κρίση του, εντείνει την επιθετικότητα του. Γιατί η καταστροφή του πλανήτη, τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων, η ανεργία, η νέα «δουλεία», η φτώχεια, οι πόλεμοι δεν είναι αποτέλεσμα των υπερβολών ή παρεκκλίσεις ενός συστήματος που υποσχέθηκε πρόοδο και ευημερία. Είναι η ουσία του καπιταλισμού. Από όλα αυτά τρέφεται, εξαιτίας τους δυναμώνει.
Με τον εθνικισμό που αναβιώνει ξανά, ως λόγος και πρακτική μιας ολοκληρωτικής εξουσίας που επιστρέφει στις ρίζες της.
Με την κυβέρνηση που έχει προ πολλού επιλέξει το στρατόπεδο των «μένουμε Ευρώπη» (ποτέ βέβαια δεν υποσχέθηκε το αντίθετο) εκπροσωπώντας με αποτελεσματικότητα τα συμφέροντα της αστικής τάξης, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Με την μαύρη συμμαχία που οικοδομείται ανάμεσα στην αστική τάξη και τον φασισμό, που αν γιγαντώσει προμηνύει μια νέα «εποχή των τεράτων». Των τεράτων που ήδη πληθαίνουν στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία και στις λαϊκές γειτονιές.
Με την πατριαρχία, τον σεξισμό, την ομοφοβία, τον θρησκευτικό σκοταδισμό και την μισαλλοδοξία,.
Με την τα(ο)ξική δικαστική εξουσία και την καταστολή.
Με την απογοήτευση, την υποχώρηση του ανταγωνιστικού κινήματος και την λογική της ανάθεσης.
Με την αμείλικτη πραγματικότητα της ανεργίας, της μετανάστευσης, της επισφάλειας, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις πειθαρχήσεις του σώματος και της ζωής μας.
Είμαστε εμείς, ο μετανάστης στην οικοδομή, η καθαρίστρια χωρίς ασφάλιση, ο πτυχιούχος άνεργος, ο υπάλληλος χωρίς σταθερό ωράριο, η αδιόριστη δασκάλα, η εργαζόμενη της 4ωρης εργασίας, ο ντελιβεράς των 3 ευρώ την ώρα, η λεσβία, η κακοποιημένη γυναίκα…..
είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα
και θέλουμε να μοιραστούμε τα πάντα
Τον πλούτο που εμείς παράγουμε ανακτώντας τον από το κεφάλαιο. Τα κοινά, μέσα από αγώνες και δομές αυτοδιαχείρισης, πέρα από το κράτος και την αγορά.
Την αλληλεγγύη μέσα από κοινότητες, σωματεία, συλλογικότητες. Την δημιουργικότητα μέσα από άλλες αξίες, συναισθήματα, εμπειρίες και γνώσεις. Την ζωή μας μέσα από αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.
Για να δημιουργήσουμε ρωγμές στο σύστημα και στα τείχη του, να ανοίξουμε δρόμους ανατροπής και χειραφέτησης. Για να πάρουμε πίσω τα σώματά μας και το χρόνο που μας έχουν κλέψει.
Για έναν ένα κόσμο διαφορετικό, χωρίς σύνορα, πολέμους και στρατούς, εγκλεισμούς και διακρίσεις, ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας, όπου «όλα θα είναι για όλους και τίποτα για μας»”.
