Ανακοίνωση του Τομέα Γυναικείων Θεμάτων της ΝΟ.Δ.Ε. Λάρισας της Ν.Δ. με αφορμή την 25η Νοεμβρίου, Διεθνή ημέρα για την εξάλειψή της
Κάθε χρόνο την ίδια ακριβώς ημερομηνία, θυμόμαστε ότι επιβάλλεται να αντιδράσουμε. Κάθε χρόνο διοργανώνονται ημερίδες, παρουσιάσεις και αφιερώματα γι’ αυτή την τόσο μελανή επέτειο. Κάθε χρόνο επαναλαμβάνουμε τα ίδια λόγια …και αμέσως μετά επανερχόμαστε στην καθημερινότητα,
σαν να μην μας αγγίζει άλλο πλέον.
Ένα τραγικό λάθος που επαναλαμβάνεται και κατά συνέπεια διαιωνίζεται χωρίς να λύνεται. Ένα σοβαρό πρόβλημα που οι διαστάσεις του είναι πλέον απειλητικές και ξεδιπλώνεται σαν τέρας, απειλώντας όλο το γυναικείο πληθυσμό. Ένα ζήτημα που μπορεί να συμβεί σε όλες μας, στην καθημερινότητά μας και να σημαδέψει τη ζωή μας.
Η “λερναία ύδρα”, το απειλητικό φαινόμενο με τα πολλά κεφάλια έχει αναχθεί σε ένα από τα πιο σοβαρά πλέον θέματα του πολιτισμένου δυτικού κόσμου. Και ενώ υποτίθεται ο 21ος αιώνας διαπρέπει σε τεχνολογικά, οικονομικά και άλλα επιτεύγματα, το φαινόμενο αυτό διογκώνεται και η εφαρμογή του δεν κάνει διακρίσεις κοινωνικών ή οικονομικών στρωμάτων.
Η κακοποίηση είναι μία τρομακτική μάσκα που αφήνει τα σημάδια της στη γυναικεία ψυχή, πληγώνει και εξευτελίζει το γυναικείο φύλο. Ας είμαστε ρεαλίστριες και ας παραδεχτούμε ότι τουλάχιστον για μία φορά στη ζωή μας έχουμε αντιμετωπίσει μία από τις μορφές της συγκεκριμένης βίας, η οποία δεν είναι μόνο σωματική, αλλά και λεκτική , ψυχολογική, οικονομική ή ακόμα και σεξουαλική. Τα πολλαπλά πρόσωπά της ξεδιπλώνονται ανάλογα με τις συνθήκες και εκδηλώνονται πάνω στη γυναίκα. Από το σύντροφο μέχρι τον εργοδότη, από τον συνάδελφο μέχρι τον φιλικό περίγυρο, επιχειρείται μία χειραγώγηση η οποία βρίσκει έδαφος πάνω στο λεγόμενο “αδύναμο” φύλο. Ο πόνος, είναι ο ίδιος είτε ψυχολογικός είτε σωματικός. Ο εξευτελισμός και η απώλεια της αξιοπρέπειας είναι τα πρώτα δείγματα που τσακίζουν τη γυναίκα. Και ενώ στην αρχή γίνεται προσπάθεια να επικρατήσει η λήθη , η δεύτερη επίθεση ( που είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει) θα είναι σφοδρότερη και εντονότερη. Το γεγονός ότι παρόλο τον πόνο που βιώνει η γυναίκα κρύβει τα προβλήματά της κάτω από το χαλί, είναι μια κάλυψη που δεν οδηγεί πουθενά, καθώς τα προβλήματα θα διογκωθούν. Ο κοινωνικός αντίκτυπος , η διατάραξη της οικογένειας είναι εκείνα που συγκρατούν τη γυναίκα προκειμένου να προχωρήσει, να καταγγείλει το φαινόμενο ή απλά να πάρει διαζύγιο .
Η πραγματικότητα όμως θα είναι αμείλικτη. Η γυναίκα που υφίσταται τέτοιου είδους κακοποίηση καταστρέφει συνειδητά τη ζωή της είτε μένοντας άπραγη και υπομένοντας μία κατάσταση είτε απλά κλείνοντας τα μάτια ,αρνείται να δει το πρόβλημα. Παρά τον σημαντικό αντίκτυπο της βίας κατά των γυναικών, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και όσοι ασχολούνται με το θέμα αυτό, εξακολουθούν σε πολλά κράτη μέλη της ΕΕ να μην μπορούν να εξαλείψουν το πρόβλημα. Οι περισσότερες γυναίκες δεν καταγγέλλουν τη βία και δεν ενθαρρύνονται να κάνουν κάτι τέτοιο από συστήματα που συχνά θεωρούνται μη υποστηρικτικά, ενώ τα επίσημα στοιχεία της ποινικής δικαιοσύνης καταγράφουν μόνο αυτές τις ελάχιστες καταγγελλόμενες υποθέσεις. Από την άλλη επιβάλλεται το νομοθετικό πλαίσιο προστασίας να ενισχυθεί, ώστε μέσω των ποινών να αποθαρρύνονται τέτοιου είδους ενέργειες.
Ας ελπίσουμε να πειστούμε να αντιδράσουμε . Ας ελπίσουμε ότι η Πολιτεία θα προστατεύσει τη γυναίκα. Ας ελπίσουμε ότι θα βάλουμε μια τελεία σ’ αυτό το αποτρόπαιο φαινόμενο.
Φτάνει πια!
