ΓΡΑΦΕΙ Η Ευαγγελία Παπαδοπούλου, Νηπιαγωγός/Πρόεδρος Συλλόγου Εκπαιδευτικών Ελασσόνας
Στόχος μου δεν είναι να καυτηριάσω το γεγονός μόνο ως γεγονός της παρούσας χρονικής στιγμής, αλλά να επισημάνω ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, παρά τις περί του αντιθέτου εξαγγελίες κάθε φορά περί διαφάνειας, αξιοκρατίας κλπ, στις αποσπάσεις των εκπαιδευτικών.
Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη για συνένωση των οικογενειών των στρατιωτικών. Δεν αντιλαμβάνομαι όμως πλήρως γιατί αυτή η ίδια ανάγκη δεν υπάρχει στις οικογένειες των συναδελφισσών/ων που δεν είχαν την τύχη να παντρευτούν στρατιωτικούς αλλά έκαναν οικογένεια με άλλους συναδέλφους/ισσες, κοινούς Δ.Υ. ή, ας πούμε, ελεύθερους επαγγελματίες με σταθερή έδρα.
Όπως είναι γνωστό, στις περιπτώσεις κατά τις οποίες σύζυγοι ασκούν επαγγέλματα που συνεπάγονται την αναγκαιότητα συχνών αλλαγών στον τόπο εργασίας (λόγω μετάθεσης, τοποθέτησης, κλπ), η εξασφάλιση της συνυπηρέτησης καθίσταται απαραίτητη τόσο για την προστασία της οικογένειας, όσο και για λόγους οικονομικούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς. Η συντήρηση δύο, ή και τριών σπιτιών (σπουδάζοντα τέκνα, κλπ), αποτελεί δυσβάσταχτη οικονομική συνθήκη, με την οποία ωστόσο έρχεται αντιμέτωπος ένας υπερβολικά μεγάλος αριθμός εργαζομένων κάθε χρόνο. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών είναι ένας από τους κλάδους που αναμφίβολα πλήττονται περισσότερο από αυτή την πολύ δυσάρεστη πραγματικότητα.
Και κάπως έτσι λοιπόν:
-Αν ανήκεις στους κατά προτεραιότητα αποσπασμένους, δεν ανησυχείς.
-Αν είσαι από τους άτυχους που ο/η σύζυγός σου χτυπήθηκε από την ανεργία….. χάνεις τα μόρια της συνυπηρέτησης.
-Αν τύχει κι έχεις σύζυγο ελεύθερο επαγγελματία, αγρότη που δεν μετακινείται η δουλειά του….. λυπάμαι πολύ…..
ΑΛΗΘΕΙΑ
-Πώς προστατεύεται ο θεσμός της οικογένειας των εκπαιδευτικών που αναγκάζονται να υπηρετούν για χρόνια σε διαφορετικές μεταξύ τους περιοχές σε όλη την επικράτεια;
-Πώς προστατεύονται όλοι εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που, με γνώμονα τη διατήρηση της οικογενειακής ενότητας, εξαναγκάζονται να διανύουν καθημερινά τεράστιες χιλιομετρικές αποστάσεις από και προς τον τόπο εργασίας, μετακινούμενοι με προσωπικό οικονομικό κόστος και σε αρκετές περιπτώσεις δυστυχώς με κόστος την ίδια τους τη ζωή;
Και γνωρίζουμε καλά γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. ‘’Πολίτες δύο ταχυτήτων’’
Δεν καταφέρομαι εναντίον κανενός συναδέλφου ή πολίτη που ανήκει σε οποιαδήποτε κατηγορία εργαζομένων. Μόνο δική τους ευθύνη δεν είναι.
Καταφέρομαι όμως εναντίον των εκάστοτε κυβερνήσεων, που μεθοδευμένα έστησαν αυτό το πελατειακό κράτος και όσων επιθυμούν να το συντηρήσουν . Αν δεν το επι-θυμούν , ας κάνουν κάτι…
Γιατί δεν τιμά καμιά κυβέρνηση να έχει πολίτες δύο, τριών ταχυτήτων, όπου κάποιες κατηγορίες υπάρχουν και στήνονται έτσι ώστε να εξυπηρετούν άλλες, που μπορεί να απολαμβάνουν απανωτά προσόντα και πολλαπλή ευνοϊκή μεταχείριση.
