ΓΡΑΦΕΙ Η Μαρία Παιδή Νασίκα
Ζωή και θάνατος,στο ίδιο νόμισμα,όπως ένα πράγμα η αγάπη και το μίσος. Το αν θα αγαπάς ή θα μισείς είναι επιλογή σου.Είναι θέμα προέραισης και μόνο.Είναι το δικό μας αυτεξούσιο.Αλλά αν το μίσος το βαφτίσεις με άλλο όνομα μόνο και μόνο για να το χρησιμοποιήσεις στην εξαπάτηση και στην διαβολή ανθρώπων, τότε γίνεται μια κόλαση στην οποία ζεις αλλά δεν αρκείσαι,χρειάζεσαι και άλλους.
Συκοφαντία,την έζησες.
Το να θυμάσαι επίσης ποιοί σε βοήθησαν στην ταπεινή αυτή ζωή σου που εξυψώνεις υμνώντας τα ατελείωτα προσόντα σου και τις υλικές σου κατακτήσεις,είναι κάτι που οφείλεις,ακόμη και αν ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει να το παραδεχθείς σε κανέναν άλλο παρά μόνο στον ίδιο σου τον εαυτό και μάλιστα κεκλεισμένων των θυρών. Κι εσύ μόνο βοήθησες.
Αχαριστία,την ένιωσες.
Ο τρόπος που θα ζήσεις,που θα πορευτείς και θα δημιουργήσεις,είναι αποτέλεσμα του χαρακτήρα σου.Προκαθορισμένοι ρόλοι,ιδανικά για τα οποία εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο παρά να παλεύεις για να πραγματοποιηθούν,χωρίς έπαρση,έχοντας σύμμαχο την αστείρευτη ανάγκη σου για προσφορά. Κι εσύ το έπραξες.
Αψηφώντας κινδύνους,ψυχικούς,σωματικούς και οικονομικούς γιατί ξέρεις,θέλεις,μπορείς.Έχεις δύναμη,έχεις κότσια,δεν πουλιέσαι,δεν αγοράζεσαι.Δεν βολεύεσαι.Ξεκινάς τον αγώνα που για την εποχή,έχει έναν επαναστατικό χαρακτήρα.Η άρνησή σου να δεχτείς την μοίρα του κλάδου σου,η υπερηφάνεια που θέλεις να τον χαρακτηρίζει,η αγάπη σου,η ματιά σου ψηλά,μακριά από συμφέροντα και κομματικές αγκυλώσεις.Χωρίς γραμμή. Ποιός το τολμά αυτό; Εσύ το τόλμησες.
Γνωρίζεις πολύ καλά πως τα παρακάλια και τα βολέματα έφτασαν αυτήν τη χώρα σε αυτή την κατάντια.Γνωρίζεις το υπέροχο στίχο του Καζαντάκη: «Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα.Πολλά κεφάλια θα σπάσουν.Μα καποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.»
Στην χθεσινή σου τελετή παρευρέθηκε πλήθος κόσμου. Ορισμένοι από αυτούς επιχείρησαν την πολιτική σου εξόντωση, αγνοώντας ότι οι αυθεντικοί ηγέτες δε θάβονται τόσο εύκολα. Και αυτό αποδείχθηκε στις τελευταίες δύσκολες εθνικές εκλογές, όπου κάποιοι πιο τολμηροί έμειναν μαζί σου μέχρι το τέλος.Σε τίμησαν με σεβασμό στο τελευταίο σου ταξίδι. Κανείς δεν θα μπορέσει να σου αρνηθεί την λεβεντιά σου και κανείς όσο και αν προσπαθήσει πολιτικά να σου μοιάσει δεν θα τα καταφέρει γιατί πολύ απλά η ψυχή δεν αντιγράφεται.
Αναγνώριση,την ένιωσες.
Αφήνεις πίσω σου τρία υπέροχα παιδιά που σε λατρεύουν και μια αφοσιωμένη σύζυγο που σου συμπαραστάθηκε σε όλη σου τη ζωή.
Αφήνεις και εμάς τα αδέρφια σου που σαν πατρική φιγούρα μας σκέπαζες.Που μέσα από αντιθέσεις και συνθέσεις φτιάξαμε μια σχέση στηριγμένη στον σεβασμό.Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε και άλλα τόσα να μοιραστούμε,εάν η αρρώστια σου σε άφηνε.Αλλά βλέπεις ήταν και αυτή δυνατή, όμοια της προσωπικότητάς σου.
Αγάπη, την ένιωσες.
Για να πάει κανείς στον παράδεισο πρέπει να ζήσει την κόλαση της εφήμερης ζωής του.Την έζησες με την αναίσχυντη αρπαγή της βουλευτικής σου έδρας.Πώς μπορούν οι άνθρωποι να ζουν χωρίς ντροπή; Οι δε άνθρωποι που οι συχνές αναφορές τους στα θεία και στα εθνικά θέματα θα ανέμενε κανείς ότι συνάδουν με τις πράξεις τους. Πολιτικοί γυρολόγοι, ανάξιοι κι ασήμαντοι.
Αδικία, την ένιωσες.
Αγαπημένε αδερφέ Νασούλια,το χώμα που σκεπάζει την σωρό σου να είναι ελαφρύ.Ο παράδεισος που περιμένει την ψυχή σου,να σου χαριστεί.Θα σε θυμόμαστε πάντα.Γιατί ο θάνατος σου δεν είναι τίποτα περισσότερο από την συναντησή σου με τον βίο σου. Και κατ’ εμέ <τον ένδοξο βίο σου>.
