Ίσως ποτέ άλλοτε οι λέξεις ψυχραιμία και υπευθυνότητα δεν χρησιμοποιήθηκαν με τέτοια συχνότητα σε δημοσιογραφικά κείμενα και επίσημες ανακοινώσεις.
Επώνυμοι και μη στη μάχη κατά της εξάπλωσης του κοροναϊού επαναλαμβάνουν συνεχώς την έκκληση για το «μένουμε σπίτι», την ώρα που το πρώτο κρούσμα στον νομό είναι γεγονός και κάποιοι λόγω θέσης και επαγγέλματος παραμένουν στις επάλξεις εξυπηρετώντας τις ανάγκες του συνόλου.
Εργαζόμενοι σε φαρμακεία και σούπερ μάρκετ, άνθρωποι με οικογένειες και παιδιά, συγγενείς και φίλους, όπως όλοι μας, ανάμεσά τους, καλούνται να διαχειριστούν μεταξύ άλλων την αγωνία, τον θυμό, την αδημονία αλλά και την παραπληροφόρηση ουκ ολίγων.
«Η τοποθέτηση πλεξιγκλάς μπρος από τα γκισέ μας γίνεται για την προστασία όλων και όχι για το εσύ τι ανάγκη έχεις», σχολίαζε με πικρία φίλος φαρμακοποιός, που μεταξύ άλλων κλήθηκε να διαχειριστεί (όπως και πολλοί συνάδελφοί του) την καχυποψία για στοκαρισμένες μάσκες και αντισηπτικά που θα «εμφανιστούν» με την άνοδο της τιμής τους.
Προσπερνώντας τη λειτουργία της αγοράς (αλήθεια τι νόημα έχει πέρα από να “ταΐσει” την ανευθυνότητα εκείνων που θα βγουν τέτοιες μέρες για ψώνια;) και με δεδομένη αυτή των υπηρεσιών ας περιοριστούμε επιτέλους στα αναγκαία και ας σπεύσουν οι αρμόδιοι να θέσουν πλαφόν στις τιμές που αφορούν σε μάσκες και αντισηπτικά, «μαζεύοντας» τα στελέχη τους που επιμένουν να περιγράφουν τους κανόνες του ελεύθερου εμπορίου.
Όλες οι ώρες δεν είναι ίδιες και επιτέλους πίσω από τα γκισέ και τους πάγκους στέκονται άνθρωποι, άνθρωποι που τούτες τις δύσκολες ώρες στέκονται στο πλευρό μας.
Μήπως ήρθε η ώρα να σταθούμε και μεις οι υπόλοιποι στο δικό τους;
Ειρήνη Παπουτσή
