Ανακοίνωση που υπογράφουν εκ μέρους της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ οι Δημήτρης Παπαδόπουλος και Παναγιώτης Ρεμπάπης, μέλη του ΔΣ ΕΛΜΕ Λάρισας
Το σωματείο μας, οι εργαζόμενοι αλλά και το σύνολο του λαού μας βρίσκονται μπροστά σε μια πρόκληση την οποία για πρώτη φορά αντιμετωπίζουν σε τέτοια κλίμακα. Είναι γνωστό πως για όσους έχουν την πραγματική εξουσία και το αντίστοιχο πολιτικό προσωπικό είμαστε χρήσιμοι μόνο ως τμήμα της παραγωγικής διαδικασίας από την οποία αποκομίζουν τα κέρδη τους
και ως καταναλωτές των προϊόντων που προκύπτουν. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει, γι’ αυτούς, καμιά αξία πέρα από αυτή που εμφανίζει στα διάφορα “χρηματιστήριά” τους. Οι πιο ξεδιάντροποι -ή μήπως οι πιο ειλικρινείς- από αυτούς το δηλώνουν καθαρά πως η ανθρώπινη ζωή δεν είναι πια και η απόλυτη αξία στην οποία όλοι και όλα πρέπει να υποτάσσονται (πχ πρόσφατες δηλώσεις Σόϊμπλε).
Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι κάθε είδους ειδικοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να λένε και να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα από όσα έλεγαν και έπρατταν το προηγούμενο διάστημα. Από την προστασία του πληθυσμού και τα -σε απευθείας μετάδοση- δάκρυα και λυγμούς για τους γέροντες περάσαμε με αξιοθαύμαστη ευελιξία στην αντίπερα όχθη. Εκεί που η χώρα μας παρουσιαζόταν σαν πρότυπο για την υπόλοιπη Ευρώπη, ξαφνικά λένε πως είμαστε ουραγοί. Ουραγοί στην έκθεση του λαού στον νέο ιό. Η έκθεση στον ιό ανάγεται πια σε επόμενο εθνικό στόχο (ισάξιο της ένταξης στην ευρωζώνη). Εύκολα περάσαμε από τα λογοπαίγνια μεταξύ των “ανοσία της αγέλης” και “ανοησία της αγέλης” στην επιδίωξη της -ελεγχόμενης έστω- διασποράς του ιού με κάθε μέσο. Θα αποκτήσουμε λένε ανοσία. Μια ανοσία αβέβαιη που ακόμα και οι ίδιοι οι ειδικοί αμφιβάλλουν για την ισχύ και τη διάρκειά της. Και με ποιο κόστος;
Από την κυβέρνηση του Μητσοτάκη δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο. Δεν ξεχάσαμε ποιοι είναι εκείνοι που απειλούσαν τους υγειονομικούς με απόλυση “για να καταλάβουν τι εστί βερίκοκο” και ζητούσαν να μην τους πάρει τη δόξα η τρόικα (Γεωργιάδης). Αλλά από επιστήμονες περιμέναμε να μην χορεύουν στον ρυθμό καμιάς σκοπιμότητας. Να μην καταδεχτούν να εμφανίζονται κάθε τόσο με αντικρουόμενες εκτιμήσεις και απόψεις. Να μην δεχτούν να σύρουν τον λαό μας σε ένα αμφιλεγόμενο πείραμα. Δεν πρέπει να γίνουμε τα πρόθυμα και ανυποψίαστα πειραματόζωα μόνο και μόνο για να εξαχθούν επιδημιολογικά δεδομένα (έστω και αν οι μελέτες δημοσιευτούν σε περιοδικά με καλό impact factor…)
Η κυβέρνηση επέλεξε να μας εντάξει κι εμάς και τις οικογένειές μας αλλά και τους μαθητές μας και τις οικογένειές τους σε ένα μεγάλης κλίμακας πείραμα. Χωρίς κανένα όφελος, για λίγες μέρες θέλει να στοιβάξει μαθητές και καθηγητές στις αίθουσες. Κάποιοι λένε θα αρρωστήσουν και ίσως κάποιοι… Τα σχολεία, λένε, επιδρούν κατά 20% στην διάδοση της νόσου. Ακόμα κι έτσι να είναι, αυτό το 20% δεν αποτελείται από αριθμούς. Αποτελείται από ανθρώπους. Και είναι απάνθρωπο και χυδαίο να μιλάς για ανθρώπους με όρους στατιστικής. Και η οικονομία; Ε, λοιπόν, για μας οι άνθρωποι δεν μπαίνουν σε ζυγαριά. Πάνω από οποιοδήποτε οικονομικό μέγεθος, προτεραιότητα είναι η υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής. Αυτή την προτεραιότητα πρέπει να υπηρετεί και η πολιτική και η επιστήμη. Δεν θα συμφωνήσουν φυσικά όσοι τρέμει το χέρι τους αν πρόκειται να υπογράψουν προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών ή την επίταξη της όποιας ιδιωτικής δομής υγείας ακόμα κι αν αυτό είναι αναγκαίο (το ίδιο χέρι εύκολα υπογράφει επιχορηγήσεις σε κανάλια και ΚΕΚ). Από αυτούς δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Εμείς πρέπει να σηκώσουμε το βάρος της υπεράσπισης της ζωής της δικής μας, των μαθητών μας αλλά και των οικογενειών μας. Οφείλουμε να μην επιτρέψουμε να ενοχοποιηθούν με το τέχνασμα «της ατομικής ευθύνης» ο κλάδος και οι μαθητές μας, όταν είναι γνωστό ότι στις περισσότερες σχολικές εγκαταστάσεις δεν πληρούνται οι όροι, βάσει των οποίων η επιστημονική επιτροπή εισηγήθηκε το άνοιγμα των σχολείων. Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί!
