ΓΡΑΦΕΙ Ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ, Υπεύθυνος Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ ενόψει του 29ου Αντιιμπεριαλιστικού Διήμερου της ΚΝΕ στο Στόμιο
Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα, από τότε που η κυβέρνηση της ΝΔ πανηγύριζε για την αποκατάσταση των «διαύλων επικοινωνίας» με την Τουρκία, – όπως ισχυριζόταν – μιας και ο πρωθυπουργός με τη μεσολάβηση της Γερμανίας, μίλησε τηλεφωνικά με τον Τούρκο Πρόεδρο και ακολούθησε η 3μερής μυστική συνάντηση, την ώρα, μάλιστα που η τουρκική ηγεσία προχωρούσε στη μετατροπή της Αγία Σοφίας σε τζαμί.
Αυτή η απαράδεκτη και προκλητική απόφαση Ερντογάν, που συνάντησε τη σθεναρή και αποφασιστική αντίθεση του ΚΚ Τουρκίας, δείχνει την επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης (στο εξωτερικό και στο εσωτερικό της χώρας). Αξιοποιείται εκατέρωθεν των ακτών του Αιγαίου για οξύνει τους θρησκευτικούς και εθνικιστικούς ανταγωνισμούς, που βολεύουν τους ισχυρούς στη διαίρεση των λαών.
Και δεν είναι το μόνο στοιχείο. Η κατάσταση, που διαμορφώνεται στην περιοχή μας, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου συσσωρεύονται ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις πολλών χωρών, όχι μονάχα της περιοχής, προκαλεί την ανησυχία των εργαζομένων και της νεολαίας. Όχι τυχαία, αφού η ζωή διδάσκει πως σε πολεμικούς καιρούς οι λαοί είναι αυτοί που «πληρώνουν το μάρμαρο» κι η νεολαία αυτή, που μετατρέπεται σε «κρέας για τα κανόνια», κι αυτά την ώρα που και στις συνθήκες του πολέμου μια χούφτα εκμεταλλευτών εξακολουθεί να πλουτίζει…
Επιπλέον, όλα αυτά τα ζητήματα, που αφορούν τον κίνδυνο μιας πολεμικής αναμέτρησης, μιας αιματοχυσίας, είναι η «χρυσή κότα» της παραπλάνησης, για αυτούς που τα αξιοποιούν για να σπείρουν στο λαό το «σαράκι» της «εθνικής ομοψυχίας» και να συνεχίσουν να τον «ξεζουμίζουν», τάχατες για το «καλό της πατρίδας», απέναντι στον κίνδυνο του πολέμου. «Κάντε υπομονή», σου λένε όταν πηγαίνεις στο νοσοκομείο και δεν υπάρχουν μηχανήματα ή γιατροί, ή όταν σε πετάνε στη ανεργία, στην υποαπασχόληση… «Πρέπει πρώτα να θωρακίσουμε την άμυνα της πατρίδας», αυτή είναι η ιδεολογική «καραμέλα» τους.
Πάνω από 4 δις ευρώ δίνει ο λαός το χρόνο για σχετικές δαπάνες, μονάχα, που αυτές καθορίζονται από τους «ισχυρούς μας συμμάχους», το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, και, βέβαια «πιάνουν τόπο» στις «τσέπες» των μονοπωλίων τους. Τι κι αν καμιά φορά τα υποβρύχια, που μας πουλάνε γέρνουν ή τα πεπαλαιωμένα αεροπλάνα που μας χαρίζουν χρειάζονται εκατομμύρια για τη συντήρησή τους από αμερικανικά μονοπώλια. Δεν πειράζει, σου λένε, οι κάθε λογής κυβερνήσεις: αρκεί να μείνουν ευχαριστημένοι οι «διαβολικά καλοί» σύμμαχοί μας, οι αμερικάνοι, οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Αυτοί θα εγγυηθούν τα σύνορά μας, που είναι κι «ευρωπαϊκά» – μας διαβεβαιώνουν.
Ο λαός μας, όμως, και με το δίκιο του, ανησυχεί! Κάτι πήρε, βέβαια και το αυτί του, πως «αν γίνει κάτι, μόνοι μας θα είμαστε», κι από την άλλη βλέπει να καίγεται το «σπίτι» του «γείτονα» στη Συρία, στη Λιβύη, στην Ουκρανία, βλέπει τη «γείτονα» και νατοϊκή «σύμμαχο» Τουρκία να εξακολουθεί να κατέχει το 40% της Κύπρου, να έχει εισβάλει σε Συρία και Ιράκ, να πολεμά στη Λιβύη και να ζωγραφίζει στους χάρτες του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου τη λεγόμενη «γαλάζια πατρίδα», αμφισβητώντας έως κι ολόκληρα νησιά του Αιγαίου. Ε, γίνεται να μην ανησυχεί;
Να γιατί πρέπει οι κομμουνιστές να έχουμε ξεκάθαρο το τι συμβαίνει και ταυτόχρονα να δουλέψουμε για τη διαφώτιση του λαού και της νεολαίας.
Όλα αυτά που βλέπουμε να εκτυλίσσονται στην περιοχή μας δεν είναι γιατί έχουμε να κάνουμε με τον Ερντογάν, που τον παρουσιάζουν ως τον «άτακτο μαθητή» στην «τάξη» της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Ούτε εχθρός μας είναι ο λαός της Τουρκίας ή κάποιας άλλης χώρας της περιοχής μας, όπως ισχυρίζονται εθνικιστές και η υπόλοιπη «σαπίλα του ντουνιά».
Αν ρίξουμε μια ματιά στον κόσμο, θα δούμε πως δεν είναι μόνον η περιοχή μας, αυτή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου έχουνε βγει τα «μαχαίρια»… Στην Ασία και στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική και στην Ευρασία, σε διάφορες περιοχές του πλανήτη «κονταροχτυπιούνται» μεγάλα συμφέροντα: πως και ποιος θα βάλει στο χέρι τον ενεργειακό πλούτο, γενικότερα τον ορυκτό πλούτο, από πού θα περάσουν οι αγωγοί της ενέργειας και τα άλλα εμπορεύματα, πως σε τελική φάση θα μοιραστεί η «πίτα» της αγοράς.
Συγκρούονται μεγάλες εταιρίες – μονοπώλια, ο ένας επιδιώκει να «βγάλει το μάτι» του ανταγωνιστή κι αν γίνεται να τον ξεπαστρέψει κι εντελώς. Έχουν από πίσω τους όχι μόνον το δικό τους δυναμικό, που κι αυτό δεν είναι αμελητέο, αλλά έχουν και τη στήριξη (οικονομική, πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική) ισχυρών χωρών και συμμαχιών, που διαμορφώνονται.. Όπως μπορεί ο καθένας να καταλάβει οι συμμαχίες, που υπάρχουν, όπως η π.χ. η παλαιότερη του ΝΑΤΟ ή πιο νέες όπως η συμμαχία της χώρας μας με το Ισραήλ, είναι συμμαχίες καπιταλιστικών χωρών για την ενίσχυση των θέσεων των αστικών τάξεων και των μονοπωλίων τους έναντι των ανταγωνιστών τους…
Κι όλα αυτά συμβαίνουν όταν στο παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού, όπου κάθε χώρα έχει τη θέση της, με βάση την ισχύ της, συντελούνται σημαντικές αλλαγές. Οι ΗΠΑ, που παραμένουν η ισχυρότερη δύναμη, αλλά και η ΕΕ, χάνουν έδαφος, άλλες δυνάμεις, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία κ.ά. δυναμώνουν, ανατρέπουν καταστάσεις και σχεδιασμούς, περνάνε δικά τους σχέδια. Κι αυτά δεν γίνονται μονάχα μέσα στα κομπιούτερ αυτών που μετράνε τις στατιστικές και τα νούμερα της ισχύος του κάθε κράτους, γίνονται και στα πεδία των μαχών, σε μια σειρά γωνιές του πλανήτη μας, που έχουν ήδη βάλει μπρος την «κρεατομηχανή» του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που «γεννά» διαρκώς και νέες «εστίες».
Μπαίνει το ερώτημα: ποια η θέση του δικού μας του τόπου, της δικής μας χώρας, του λαού μας σε όλο αυτό;
Βλέπουμε από τη μια την Ελλάδα να συμμετέχει σε δεκάδες αποστολές εκτός συνόρων, τις διάφορες κυβερνήσεις της χώρας όπως τώρα της ΝΔ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, ή του ΣΥΡΙΖΑ) να περηφανεύονται πως δήθεν μας προστατεύουν οι ισχυρές συμμαχίες με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, όπως κι η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, αλλά την ίδια ώρα βλέπουμε τη «σύμμαχο» Τουρκία να αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικών νησιών, να κάνει κάθε τόσο «σουρωτήρι» των ελληνικό εναέριο χώρο με τα μαχητικά της, που δεν διστάζουν όχι μόνον να παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο, αλλά να πετούν ακόμη και πάνω από ελληνικά νησιά. Παρακολουθούμε την τουρκική απειλή πως αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 μίλα, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο, τότε αυτό θα είναι αιτία πολέμου ή ακόμη τις ανακοινώσεις πως τουρκικά γεωτρύπανα θα έρθουν να «τρυπήσουν» στην Κρήτη, στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Ανοίγω εδώ μια παρένθεση: λένε αρκετοί νέοι φίλοι μας: «Ακούμε για ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα, επήρεια, χωρικά ύδατα, κυριαρχικά δικαιώματα”… Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πρέπει να τα ξέρουμε και αν ναι πώς θα τα μάθουμε;
Η αλήθεια είναι πως σίγουρα δεν μπορείς να κατανοήσεις μια συζήτηση, αν δεν γνωρίζεις κάποιους στοιχειώδεις όρους, όπως συμβαίνει όταν δεν ξέρεις τους βασικούς κανόνες ενός παιχνιδιού δεν μπορείς να κατανοήσεις ούτε πως παίζεται, ούτε πως μπορούν τα πράγματα να εξελιχθούν…
Σαφώς, λοιπόν και πρέπει να γνωρίζουμε βασικά πράγματα, που και στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, μπορούμε να ανατρέξουμε να τα βρούμε.
Σε κάθε περίπτωση και για τη συντομία και διευκόλυνση εδώ της συζήτησης μας, πρέπει να γνωρίζουμε πως κάθε χώρα έχει χωρικά ύδατα, που είναι το ίδιο με την έννοια της αιγιαλίτιδας ζώνης και μπορεί να εκτείνονται έως 12 μίλια. Μέσα σε αυτή τη ζώνη το κράτος έχει πλήρη κυριαρχία, για το πώς θα διαχειριστεί τον βυθό, το υπέδαφος, τον εναέριο χώρο. Το διεθνές δίκαιο της θάλασσας περιορίζει την πλήρη αυτή κυριαρχία σ’ ότι αφορά το πέρασμα πλοίων άλλων χωρών, με το θεσμό της αβλαβούς διέλευσης των αλλοδαπών πλοίων.
Η Υφαλοκρηπίδα αποτελείται από το θαλάσσιο βυθό και το υπέδαφος των υποθαλάσσιων περιοχών που εκτείνονται πέρα από την αιγιαλίτιδα ζώνη σε απόσταση 200 μιλίων και σε αυτή τη θαλάσσια ζώνη το κράτος έχει όπως λέμε κυριαρχικά δικαιώματα, π.χ. να εκμεταλλεύεται τους πόρους που υπάρχουν, κάνοντας γεωτρήσεις.
ΑΟΖ είναι η θαλάσσια περιοχή που ξεκινά από την ακτή και το πλάτος της μπορεί να φθάσει τα 200 μίλια. Μέσα στην ΑΟΖ το κράτος ασκεί συγκεκριμένες εξουσίες, κυρίως για οικονομικούς σκοπούς.
Να θυμόμαστε πως υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ έχουν και τα νησιά, όπως και ο ηπειρωτικός κορμός μιας χώρας, κι όταν τα κράτη είναι κοντά και οι αποστάσεις μεταξύ τους κοντινές, τότε ακολουθείται η οριοθέτηση της μέσης γραμμής.
Βεβαίως, όταν διαβάσουμε, θα μάθουμε κι άλλες ουσιαστικές πλευρές, και δεν υπάρχει κίνδυνος να μπερδευτούμε αν έχουμε ως «πυξίδα» μας την ουσία: Όλα αυτά για τα οποία γίνεται σήμερα λόγος (αιγιαλίτιδα ζώνη, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ), σε συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας μπορούν να αποτελέσουν πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο, για τις επιχειρήσεις, που θέλουν να αντλήσουν π.χ. τον ορυκτό πλούτο ή να εκμεταλλευτούν τη θάλασσα. Ωστόσο, όλα αυτά δεν είναι κάποιο «τσιφλίκι» της αστικής τάξης. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν λόγο και το ΚΚΕ δίνει την αναγκαία προσοχή στις θαλάσσιες ζώνες, που δικαιούται η χώρα γιατί παλεύουμε να γίνουν όλα αυτά πραγματικά περιουσία του λαού, να τις εκμεταλλευτεί προς όφελος του, σε συνεργασία με άλλους λαούς.
Κλείνω εδώ αυτή την αναγκαία παρένθεση, για να έρθω και πάλι στο ερώτημα: Που βρίσκεται, λοιπόν, η χώρα μας, μέσα στο παραπάνω σκηνικό των αντιθέσεων;
Πιθανώς κι εσείς οι νεότεροι να έχετε ακούσει τη ρήση του γέρου Καραμανλή από τα 1976, πως «η χώρα μας ανήκει εις την Δύσιν». Ο δε Αλέξης Τσίπρας, λίγο πριν αναδειχτεί πρωθυπουργός (το 2014) ήταν ακόμη πιο σαφής: «η Ελλάδα είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται», είχε πει. Ο ένας «καραμπινάτος» – όπως λέμε – δεξιός. Ο άλλος τάχατες εκπρόσωπος της «ριζοσπαστικής αριστεράς». Κι όμως, παρά το ότι είχαν περάσει 38 χρόνια υποστήριζαν το ίδιο πράγμα, όπως άλλωστε κι η σημερινή κυβέρνηση, της ΝΔ, που υλοποιεί την ίδια πολιτική.
Αυτό, χωρίς άλλο, συμβαίνει γιατί αυτοί που κρατάνε την πραγματική εξουσία στα χέρια τους, δηλαδή αυτοί που διαφεντεύουν την οικονομική ζωή, οι μεγαλοκαρχαρίες του πλούτου, έχουν εδώ και πολλά χρόνια επιλέξει να «ακουμπήσουν» στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, στη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ. Αισθάνονται πως εκεί μέσα η εξουσία τους έχει μεγαλύτερη ασφάλεια… βλέπετε – μπορούμε να προσπαθήσουμε να τους καταλάβουμε μιας και στο παρελθόν έπαθαν μια λαχτάρα την περίοδο 46-49, όταν η εξουσία τους κλονίστηκε για τα καλά με τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ και χρειάστηκε η παρέμβαση από το εξωτερικό για τη στήριξη και τη σωτηρία της εξουσίας τους. Εκτός, όμως από αυτό το ζήτημα, υπάρχει και αυτό της κερδοφορίας τους, που έχουν υπολογίσει πως εξυπηρετείται καλύτερα μέσα από τις συγκεκριμένες συμμαχίες.
Να γιατί βλέπουμε την αστική τάξη της Ελλάδας και τις κυβερνήσεις της να περηφανεύεται όταν την αποκαλούν «μεντεσέ» των σχεδίων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή. Θεωρούν έναν τέτοιο χαρακτηρισμό ως εύσημο, κάτι σαν «παράσημο», που δείχνει την «αξία» τους για τους «συμμάχους».
Ετσι η χώρα μας και με την τελευταία συμφωνία για τις βάσεις, που είχε προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και εφάρμοσε η ΝΔ, μετατρέπεται σε μια γιγαντιαία στρατιωτική βάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η βάση της Σούδας παίζει κομβικό ρόλο στους πολέμους στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, από εκεί απογειώνονταν τα νατοϊκά αεροπλάνα που διέλυσαν τη Λιβύη πριν 10 χρόνια. Από εκεί φορτώθηκαν στα αμερικανικά πλοία οι πύραυλοι που έπληξαν το λαό της Συρίας πριν μερικά χρόνια. Αλλά και σε άλλες περιοχές, όπως στη Λάρισα με τα drones, στο Στεφανοβίκειο με τα ελικόπτερα, στην Αλεξανδρούπολη και αλλού βλέπουμε να γιγαντώνεται η αμερικάνικη στρατιωτική παρουσία. ΗΠΑ και ΝΑΤΟ αξιοποιούν την Ελλάδα για να «κουμπώσουν» τη στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας. Το ΝΑΤΟ επεξεργάζεται ακόμη και σχέδια πυρηνικού πολέμου με τη Ρωσία. Σε όλα αυτά η αστική τάξη της Ελλάδας είναι χωμένη «με τα μπούνια», όπως δείχνει κι ο εκσυγχρονισμός της βάσης του Αραξου, που στο παρελθόν «φιλοξένησε» αμερικάνικα πυρηνικά όπλα.
Επιπλέον, η χώρα μας, με ευθύνη της αστικής τάξης και των κομμάτων της, γίνεται προσπάθεια να μετατραπεί, όπως λένε, σε «κόμβο» ενέργειας, με την κατασκευή αγωγών, (Δια-Αδριατικός αγωγός-ΤΑΡ, East Med, σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Αλεξανδρούπολη), με την εξόρυξη από κοινού με αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια του ενεργειακού πλούτου, για αρχή αυτού που υπάρχει νότια της Κρήτης και στο Ιόνιο, καθώς και στη μετατροπή της χώρας σε «διάδρομο» για τα διεθνή δίκτυα μεταφορών και διαμετακόμισης εμπορευμάτων.
Αυτή είναι η «Μεγάλη Ιδέα» της αστικής τάξης της Ελλάδας, που θέλει να προσδέσει ακόμη περισσότερο τη χώρα στους οικονομικούς και στρατιωτικούς σχεδιασμούς των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων καπιταλιστών. Αυτό το «φρούτο» το «πουλάει» στο λαό μας ως «ανάπτυξη», που τάχατες θα είναι συμφέρουσα για όλους, ωστόσο αυτή η εκσυγχρονισμένη «Μεγάλη Ιδέα» είναι για άλλη μια φορά καταστροφική για το λαό μας.
Γιατί εμπλέκει τη χώρα σε επικίνδυνες εξελίξεις. Πρώτα απ’ όλα σε αιματηρούς σχεδιασμούς σε βάρος άλλων λαών, που έχουν προειδοποιήσει πως οι βάσεις, που βρίσκονται στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, θα βρεθούν στο στόχαστρό τους, αν τυχόν και γίνει κάτι. Έτσι ο λαός μας μετατρέπεται σε όμηρο των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Επιπλέον, σε συνθήκες, που όπως είπαμε δυναμώνει η τάση των αλλαγών στους συσχετισμούς δύναμης των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μπλέκουν επικίνδυνα και οι σχέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, που σαν τον μαγνήτη έχουν δύο πόλους, αυτόν της συνεργασίας και τον άλλο του ανταγωνισμού.
Η αστική τάξη της Τουρκίας, που είναι σαφώς ισχυρότερη από την αστική τάξη της Ελλάδας, έχει υπέρμετρες φιλοδοξίες. Επιδιώκει κι αυτή να παίξει το ρόλο του κόμβου της ενέργειας και των εμπορευμάτων, αλλά ταυτόχρονα θέλει να αναλάβει κι έναν ευρύτερο ρόλο στην περιοχή, αλλά και παγκόσμια, ως μια από τις 20 ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες και μια από τις 12 ισχυρότερες στρατιωτικά δυνάμεις. Ήδη έχει στρατεύματα κατοχής σε 3 χώρες, στην Κύπρο, στη Συρία και στο Ιράκ. Εμπλέκεται στρατιωτικά στην ένοπλη σύγκρουση στη Λιβύη και έχει υπογράψει με μια από τις πλευρές, την κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Σάρατζ, το λεγόμενο τουρκολιβικό σύμφωνο, που καταπατά τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και δεν είναι το μόνο, όπως προανέφερα. Η ουσία, σ’ ότι αφορά τη χώρα μας, είναι πως η Τουρκία δεν αποδέχεται το διεθνές δίκαιο της θάλασσας και αρνείται να αναγνωρίσει τον ενιαίο χαρακτήρα της ελληνικής επικράτειας, την οργανική σύνδεση της ηπειρωτικής χώρας με τα νησιά και τα νησιώτικα συμπλέγματα, στοχεύοντας ιδιαίτερα στα Δωδεκάνησα και στο Καστελόριζο, που αποτελεί κρίκο για τον καθορισμό ΑΟΖ μεταξύ της Ελλάδας της Αιγύπτου και της Κύπρου.
Σ’ αυτές τις συνθήκες διαμορφώνονται άξονες κι αντιάξονες ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής κι ευρύτερα. Πότε μπαίνουν στο τραπέζι τα ζητήματα των συνεργασιών, της «συνεκμετάλλευσης», όπως λένε, κι άλλοτε ακούγονται «ιαχές» του πολέμου.
Η νεολαία κι ο λαός μας δεν πρέπει να συνταχθεί ούτε με το παραμύθι, που καλλιεργούνε αστικές δυνάμεις ότι θα πάμε στη Χάγη και “θα τα βρούμε”, θα γίνει βρε αδελφέ “συνεκμετάλλευση”, με τη βοήθεια των «διαβολικά καλών» συμμάχων μας. Αλλά ούτε και με εκείνες τις δυνάμεις του συστήματος, που υψώνουν τις εθνικιστικές κραυγές, με επικίνδυνους «λεονταρισμούς» και προτάσεις για νέες αγορές εξοπλισμών, από τους «διαβολικά καλούς» συμμάχους μας.
Κι οι μεν και οι δε δεν αμφισβητούν την αιτία των προβλημάτων, κι επιπλέον πριμοδοτούν λύσεις, που είναι «βούτυρο στο ψωμί» για την αστική τάξη και τους ξένους συμμάχους της.
Ας μην ξεχνάμε πως στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης επιδρούν πολιτικοί γεωστρατηγικοί παράγοντες. Δεν μιλάμε δηλαδή για μια αδέκαστη, αψεγάδιαστη διαδικασία.
Η δε περιβόητη “συνεκμετάλλευση” των ενεργειακών πόρων αφορά το πως θα μοιράσουν τη λεία τα διάφορα μονοπώλια, κι όχι τους λαούς.
Επιπλέον, όσο η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη στις «δαγκάνες» του ΝΑΤΟ, είναι «στον αέρα» οποιαδήποτε ουσιαστική προσπάθεια κατοχύρωσης της εδαφικής ακεραιότητας, όπως έδειξε η ιστορία τα τελευταία 60 χρόνια. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ κι ΕΕ θα κάνουν το παν για να διατηρήσουν την Τουρκία στο λεγόμενο «δυτικό στρατόπεδο», μακριά από την «κακόβουλη» – όπως την χαρακτηρίζουν επιρροή της Ρωσίας.
Το βασικό ζήτημα είναι να γίνει κατανοητό πως ο καπιταλισμός, έχει φάει τα ψωμιά του, δεν έχει τίποτα το θετικό να προσφέρει στους λαούς, αλλά είναι κι επικίνδυνος γιατί είναι νύχι – κρέας με τον πόλεμο. Στην «κινούμενη άμμο» των καπιταλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα σε αστικές τάξεις, ιμπεριαλιστικές ενώσεις, κανένας λαός δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής!
Ο πόλεμοι, που ξεσπούν μέσα στις «συμπληγάδες» των παραπάνω ανταγωνισμών δεν είναι μια «υπόθεση εργασίας». Βλέπουμε να ξεσπούν ως «η συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα» και έχουν οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς. Η αστική τάξη της Ελλάδας και τα κόμματα της συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και αποστολές που καταπατούν δικαιώματα άλλων λαών. Η πολιτική τους κινείται στις ράγες των ανταγωνισμών και έχουν το στίγμα της συνενοχής σε περίπτωση π.χ ιμπεριαλιστικού πολέμου με την Τουρκία.
Ο λαός μας σε μια τέτοια περίπτωση, είναι φανερό πως δεν μπορεί να τρέφει καμία εμπιστοσύνη για την αστική τάξη και τα κόμματά της, που θα τον έχουν σύρει στον πόλεμο και οι ευθύνες επιβάλλεται να καταλογίζονται από σήμερα.
Θα πρέπει η νεολαία κι ο λαός, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, όπως το χει ξανακάνει στο παρελθόν, να οργανώσει τη δική του πάλη για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και ταυτόχρονα, αντλώντας και την ιστορική εμπειρία, να καταφέρει να βγει ο ίδιος νικητής και ο μεγάλος ηττημένος να είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που γεννά πολέμους, επεμβάσεις, δυστυχία.
Κι από σήμερα η νεολαία μέσα από τις γραμμές του εργατικού και λαϊκού κινήματος καλείται να δυναμώσει την πάλη της για να βγει η χώρα μας από τις «μυλόπετρες» των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και οργανώσεων, με το λαό αφέντη στο τόπο μας, για να πάρει σάρκα και οστά το σύνθημα «ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών»!
