Ανακοίνωση του τμήματος Παιδείας και της ΕΠΕΚΕ Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. που κάνει λόγο για αχρείαστους “τσαμπουκάδες” του υπ. Παιδείας σε μια συγκυρία με εντελώς διαφορετικά προτάγματα
Νέα ένταση στην πολυτάραχη εκπαίδευση πυροδοτεί σημερινή εγκύκλιος του Υπ. Παιδείας, με την οποία απειλούνται για μια ακόμη φορά με “έννομες συνέπειες” οι εκπαιδευτικοί και οι διευθυντές και διευθύντριες των σχολείων που δεν συμμετείχαν στην αξιολόγηση και στο συλλογικό προγραμματισμό του εκπαιδευτικού έργου. Επιλέγει με αυτό τον τρόπο η ηγεσία του υπ. Παιδείας να κλιμακώσει επικίνδυνα μια όχι απλώς αχρείαστη αλλά και επιζήμια για την εκπαίδευση αντιπαράθεση, σε μια συγκυρία με εντελώς διαφορετικά επίδικα και διακυβεύματα.
Με την εγκύκλιο αυτή το υπ. Παιδείας σπεύδει να πληροφορήσει τους διευθυντές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ποια σχολεία της περιοχής αρμοδιότητάς τους “δεν υπέβαλαν, αν και είχαν εκ του νόμου υποχρέωση”, τα σχετικά έγγραφα και επισείει απειλητικά στους εκπαιδευτικούς και τους διευθυντές και διευθύντριες των σχολείων τις έννομες συνέπειες που επιφέρει η “μη συμμόρφωση στην προαναφερόμενη υποχρέωση”. Απαιτεί, ακόμη, από τους διευθυντές και τις διευθύντριες των σχολείων να εξηγήσουν εγγράφως τους λόγους για τους οποίους δεν τήρησαν αυτή την υποχρέωση, αποστέλλοντας ταυτόχρονα “αντίγραφο των σχετικών πρακτικών συνεδρίασης του Συλλόγου Διδασκόντων” καθώς και “κάθε άλλο αναγκαίο αποδεικτικό έγγραφο” εντός των επόμενων ημερών.
Για πολλοστή φορά οι εξελίξεις στην εκπαίδευση επιβεβαιώνουν την πλήρη ανικανότητα της ηγεσίας του υπ. Παιδείας να βρει οδό διαλόγου και συνεννόησης με το τη συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών. Για πολλοστή φορά η κυβέρνηση επιλέγει το δρόμο του αυταρχισμού και της σύγκρουσης, προκειμένου να εφαρμόσει, διά πυρός και σιδήρου, μια αντιδημοκρατική εκπαιδευτική πολιτική, όταν τα πάντα επιβάλλουν να προτάσσονται η ηρεμία, η αυτοσυγκράτηση, ο διάλογος και η δύναμη των επιχειρημάτων.
Κι αν μια συνετή δημοκρατική πρακτική έχει πάντα την αξία της, πολύ περισσότερο σήμερα είναι ζωτικής σημασίας για την εκπαίδευση.
Τι ακόμα χρειάζεται, επιτέλους, για να αντιληφθούν υπουργείο και κυβέρνηση ότι η κατάσταση στην εκπαίδευση έχει φτάσει στο απροχώρητο; Σε ποια γλώσσα μπορούν να κατανοήσουν ότι εκείνο που χρειάζεται η εκπαίδευση στις εξοντωτικές συνθήκες της πανδημίας δεν είναι ο συστηματικός εκφοβισμός, η αυστηρότερη επιτήρηση και η ακραία καταστολή, αλλά η ανακούφιση της κατάστασης με αντισταθμιστικά υγειονομικά και παιδαγωγικά μέτρα και πολιτικές υπέρ των μη προνομιούχων;
Το ζήτημα για τους ταγούς του υπ. Παιδείας δεν είναι ότι ακολουθώντας αυτή την τυφλή και αδιέξοδη πορεία γίνονται καταγέλαστοι με την αδιαλλαξία τους στην εκπαιδευτική κοινότητα και την ελληνική κοινωνία. Αυτό σε κάθε περίπτωση μικρή σημασία έχει. Το μείζον είναι ότι τις συνέπειες αυτής της εξοργιστικής πολιτικής τις πληρώνουν οι νεότερες γενιές. Μι ό,τι αυτό σημαίνει για το μέλλον του τόπου.
