Ανακοίνωση της Αγωνιστικής Παρέμβασης Εκπαιδευτικών Λάρισας
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες. Τα τελευταία δύο χρόνια, κάθε πτυχή της ζωής μας -είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό και οικογενειακό επίπεδο- βρίσκεται κάτω από την επίδραση της τρέχουσας υγειονομικής κρίσης. Έτσι, μαζί με κάθε άλλο ζήτημα αλλά και πριν από αυτό, πρέπει να τίθεται η αντιμετώπιση της κρίσης αυτής και πώς η αντιμετώπιση αυτή συνδέεται με την γενικότερη συγκυρία.
Τα προηγούμενα χρόνια έδειξαν καθαρά πως η κρίση αυτή δεν αποτελεί μόνο ένα ιατρικό – επιστημονικό ζήτημα. Αντίθετα, έχει συνιστώσες και εκφάνσεις που συνδέονται με θέματα πολιτικής και οικονομικής τοποθέτησης, με ζητήματα ταξικά δηλαδή. Είναι πια φανερό σε όλους πως με άλλους όρους αντιμετωπίζουν την υγειονομική κρίση τα διάφορα στρώματα της κοινωνίας ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες. Η κυβέρνηση προσπάθησε πάρα πολύ να εμφανίσει την κρίση -στην πιο πρόσφατη φάση της- ως μια κρίση των “ανεμβολίαστων”.
Δεν πέρασε πολύς καιρός για να διαπιστώσουν όλοι πως στην πραγματικότητα η κρίση αυτή γίνεται όλο και περισσότερο η κρίση των φτωχών, των ανέργων, όσων ζουν “εξαρτημένοι από τον μισθό τους”. Όσοι βρίσκονται μακριά από τους θύλακες της εξουσίας -οικονομικής και πολιτικής- έχουν να αντιπαλέψουν ζητήματα που συνδέονται όχι απλώς με την πανδημία και την ασθένεια αλλά με την ευρύτερη κοινωνική ασθένεια, με αυτό που ευγενικά καλούμε “καπιταλισμό”.
Η κυβέρνηση αντιμετώπισε την κρίση αυτή μέσα στο πλαίσιο της ιδεολογικής της ταυτότητας. Το έκανε με ακραία συνέπεια, πρέπει να το παραδεχτούμε, μέχρι και πρόστιμα επιστράτευσε στην προσπάθεια της να αποφύγει να πάρει ουσιαστικά μέτρα. Πέρα από κάποια -μάλλον κροκοδείλια- δάκρυα που τρέξανε σε ζωντανή μετάδοση, πολύ γρήγορα περάσαμε στην αντιμετώπιση της πανδημίας με όρους κόστους-οφέλους και “αντοχής της οικονομίας”.
Η ανθρώπινη ζωή στο ζύγι και στον πάγκο του εμπόρου. Η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, η ενίσχυση του ΕΣΥ, η ουσιαστική φροντίδα των αρρώστων και η αναγνώριση της προσφοράς των εργαζομένων στην υγεία, όλα κόστος δυσβάστακτο για την κυβέρνηση. Κι όμως κάτι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση για να φανεί πως προσπαθεί τουλάχιστον. Και έκανε αρκετά. Απαγόρευσε τις συναθροίσεις και τις διαδηλώσεις και μάλιστα με ορολογία που θύμιζε χούντα. Δεν σταμάτησε τις παλινωδίες που πρόσφεραν επιχειρήματα στο αντιεπιστημονικό πολιτικό της πελατολόγιο.
Δεν έλαβε κανένα ουσιαστικό μέτρο υγειονομικής επιτήρησης. Την ενδιέφερε και την ενδιαφέρει κυρίως η κοινωνική επιτήρηση. Οι απαγορεύσεις και το ξύλο στις πλατείες. Η επιβολή και η υποχρεωτικότητα αποτέλεσαν φόβητρα αλλά και προπέτασμα καπνού για το ξεδίπλωμα ενός πρωτοφανούς αυταρχισμού και μιας τεχνητής διαίρεσης του λαού ώστε να αποφύγει η ίδια η κυβέρνηση να αναλάβει την ευθύνη της. Η μετατροπή των όπλων που προσφέρει η επιστήμη (εμβόλιο για παράδειγμα) σε ιμάντα μεταφοράς στην κοινωνία του διχασμού και της αντιπαράθεσης σε λανθασμένη βάση, έγινε και σκοπός και μέσο.
Προσπάθησε να εμφανίσει προειλημμένες αποφάσεις διάλυσης του ΕΣΥ, σαν δήθεν υγειονομικά μέτρα. Οι αναστολές των εργαζομένων στην υγεία όταν τώρα περισσότερο από ποτέ χρειάζονται στο σύστημα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Την ίδια ώρα στο απυρόβλητο αφήνεται η μεγαλοεργοδοσία, για τα μέσα μαζικής μεταφοράς καμιά πρόνοια δεν λαμβάνεται, στα σχολεία το 50%+1 “λειτουργεί άψογα”.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, πρώτα και κύρια με τους εργαζόμενους στην υγεία, να απαιτήσουμε και να επιβάλουμε ουσιαστικά μέτρα ενίσχυσης του ΕΣΥ! Η ζωή και η υγεία του λαού δεν είναι κόστος! Κόστος είναι τα κέρδη τους. Ο ίδιος ο λαός και το ενωμένο εργατικό κίνημα μπορεί να προτείνει και να επιβάλει λύσεις που θα σώζουν το λαό.
