Στη Λάρισα, εκατοντάδες εργάτες, άνεργοι, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, αλλά και η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, φοιτητές και μαθητές, συμμετείχαν στην απεργιακή συγκέντρωση που οργάνωσε το Εργατικό Κέντρο Λάρισας, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν υπάρχουν «σωτήρες» για τον εργαζόμενο λαό, ότι μόνο η οργανωμένη πάλη θα δώσει τη διέξοδο από τους άδικους πολέμους, την ακρίβεια, το τσάκισμα των λαϊκών αναγκών.
Η συγκέντρωση ξεκίνησε με ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ετοίμασε το τοπικό Παράρτημα του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου. 
Στο δρώμενο, μετά από ένα ηχητικό απόσπασμα που μετέδιδε γλαφυρά τις εξελίξεις αυτού του διαστήματος διαβάστηκαν οι στίχοι από την «Μπαλάντα του κυρ Μέντιου» του Κώστα Βάρναλη ενώ ένα νταούλι τράνταζε την πλατεία. Οι ντουντούκες ανάμεσα στους διαδηλωτές έδιναν συνθήματα και φώναζαν «…Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς. Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει, έχει η πλάση κοκκινίσει…».
Στη συνέχεια μίλησε ο Γιάννης Σκόκας, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, ο οποίος αναφερόμενος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Η φωτιά του πολέμου έχει ανάψει για τα καλά και απειλεί τον κόσμο ολάκερο. Και μπροστά στην κατάσταση αυτή για κάθε απλό άνθρωπο που ανησυχεί, το κρίσιμο θέμα είναι το να απεμπλακεί η χώρα μας από αυτόν, τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στους οποίους συμμετέχει με ευθύνη της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, καθώς βάζει τον λαό μας στο στόχαστρο. 
Ο λαός μας, οι εργαζόμενοι να απορρίψουν τα κάλπικα διλήμματα που βάζουν οι εκμεταλλευτές μας για να διαλέξουμε τον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, τον έναν ή τον άλλο εκμεταλλευτή του μόχθου μας και τις συμμαχίες τους.
Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι προηγούμενες έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο με αναβάθμιση και επέκταση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων. Η πόλη και περιοχή μας αποκτούν ιδιαίτερο ρόλο ως βάση εφόρμησης των Αμερικανοευρωπαίων ιμπεριαλιστών, υλοποίησης των πολεμικών τους σχεδιασμών. Κι αυτή η επιλογή βέβαια δεν θωρακίζει τη χώρα μας. Καμιά ασφάλεια δεν μπορεί να αισθανόμαστε με την επάνοδο των δολοφονικών drones (MQ-9 Reaper) στην 110 ΠΜ ή με τον ρόλο και τη λειτουργία του Ευρωστρατηγείου στην 1η Στρατιά. Η μόνη αναβάθμιση είναι του κινδύνου που διατρέχουμε από τη συμμετοχή σε αυτούς τους σχεδιασμούς».
Μιλώντας για το τσουνάμι ακρίβειας που κατατρώει το εισόδημα του λαού, σημείωσε μεταξύ άλλων πως «σήμερα πληρώνουμε τον λογαριασμό της διαχρονικής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων, τις διάφορες “πράσινες επενδύσεις”, την πολιτική της “πράσινης μετάβασης”, που θάβει τις μεγάλες υπάρχουσες παραγωγικές δυνατότητες που έχει η χώρα μας (όπως έγινε με τις λιγνιτικές μονάδες) για να ανοίγει ο δρόμος για κερδοφόρες επενδύσεις, αλλά και για την ενεργειακή φτώχεια παράλληλα. Που μετατρέπει τη γη του θεσσαλικού κάμπου σε μια θάλασσα φωτοβολταϊκών κι ας μην φτάνει πια ούτε το στάρι για να ζυμώσουμε ψωμί. Κύμα ακρίβειας που δεν αντιμετωπίζεται με όλα αυτά τα πενιχρά επιδόματα και τις αυξήσεις-κοροϊδία στον κατώτατο μισθό που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. 
Μας προκαλεί κι από πάνω όταν μιλάει για 15ο μισθό όταν ήδη από το 2ο εξάμηνο του 2021 έχουμε χάσει λόγω των ανατιμήσεων τότε 2 μισθούς. Είναι “παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του”. Χρειαζόμαστε μισθούς που να υπερκαλύπτουν τις απώλειες εισοδήματος που είχαμε διαχρονικά και πολύ περισσότερο τους τελευταίους μήνες. Μισθούς που δεν θα είναι στα όρια των αντοχών της οικονομίας, αλλά στα επίπεδα των δικών μας σύγχρονων αναγκών. Χρειαζόμαστε όχι απλά “καλές θέσεις εργασίας”, αλλά εργασία με συγκροτημένα δικαιώματα».
Κλείνοντας τόνισε πως «το νόημα στη φετινή απεργία της 1ης Μάη σε αυτές συνθήκες είναι πως η δικαιολογημένη οργή και η αγανάκτηση πρέπει να γίνει οργανωμένος αγώνας που θα δυναμώσει σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, ώστε να δυναμώσει παντού. Να γίνει ένα μεγάλο ποτάμι καταδίκης της πολιτικής που ευθύνεται για τα προβλήματα που βιώνουμε οι εργατικές – λαϊκές οικογένειες. Η κατακόκκινη πρωτομαγιάτικη γραμμή φτάνει μέχρι σήμερα, ξεκινώντας από το Σικάγο του 1886, περνώντας από τη Θεσσαλονίκη του 1936, την Καισαριανή του 1944, τους σύγχρονους σκληρούς αγώνες που όλοι μαζί αποτυπώνουν τον έναν και μοναδικό δρόμο, αυτόν της ανυποχώρητης πάλης για το δίκιο του εργαζόμενου λαού. Δείχνει πως ό,τι κατέκτησε η εργατική τάξη, το κατάφερε με την οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση, σε σύγκρουση με τα κηρύγματα “ρεαλισμού” και υποταγής, μακριά από “σωτήρες”, παίρνοντας στα χέρια της την υπόθεση της πάλης της».
Ακολούθησε μαχητική πορεία στους δρόμους της πόλης με κατάληξη στην πλατεία Εργατικού Κέντρου, όπου κατατέθηκαν στεφάνια από τους εκπροσώπους των σωματείων, των μαζικών φορέων, του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στην προτομή του Τάκη Γαργαλιάνου, προέδρου του Εργατικού Κέντρου, ο οποίος εκτελέστηκε το 1949.
Κείμενο – φωτο: 902.gr
