Ανακοίνωση της Αγωνιστικής Παρέμβασης Εκπαιδευτικών Λάρισας
Την Τετάρτη 25-5-2022 είχαμε τις εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων για το 20ο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Πιστεύουμε πως θα ήταν χρήσιμη μια πρώτη προσπάθεια ερμηνείας των αποτελεσμάτων τους. Βασικό χαρακτηριστικό φαίνεται να είναι η αποχή. Συνολικά η εκπροσώπηση της ΕΛΜΕ μειώθηκε σημαντικά. Η μείωση αυτή -αν και αποτελεί δυσάρεστη εξέλιξη- δεν στερείται ερμηνείας.
Το αποτέλεσμα αυτό διαμορφώθηκε κάτω από την καταλυτική επίδραση που είχε στο ηθικό και την αγωνιστική διάθεση, ενός τμήματος του κλάδου, το χυδαίο ξεπούλημα του αγώνα ενάντια στον οδοστρωτήρα της «αξιολόγησης-αυτοαξιολόγησης».
Οι παρατάξεις δεν συμμετέχουν με το ίδιο ποσοστό στον επιμερισμό της αποχής. Την μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση καταγράφει ο επίδοξος διάδοχος της ΔΑΚΕ στον ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου στο σωματείο πληρώνοντας, εν μέρει, τον επαίσχυντο ρόλο του σαν το απαραίτητο συμπλήρωμα στο ξεπούλημα του αγώνα. Ίσως αυτό να μην τους ενοχλεί όσο θα περίμενε κανείς. Άλλωστε, τί είναι το σωματείο , μπροστά στην ανέλιξη στην κομματική τους ιεραρχία…
Ο νυν επίσημος εκπρόσωπος του κυβερνητικού συνδικαλισμού έχει ακόμα μηχανισμούς απορρόφησης μέρους της απόρριψης από τον κλάδο. Γι’ αυτό και παρά τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στο ξεπούλημα, έχοντας τον μηχανισμό της διοίκησης στο πλάι τους, εξακολουθούν να «νικάνε». Από μια άποψη θα ήταν κι επίφοβο το να μην «νικάνε». Δείτε τι κινδυνεύουν να πάθουν οι φοιτητικές παρατάξεις όταν οι «και Α και ΟΥ» έπαψαν να είναι πρώτη δύναμη. Ενιαίο ψηφοδέλτιο, λέει, μέχρι να μάθετε να ψηφίζετε σωστά.
Όταν ο μηχανισμός λείψει, η γύμνια του κυβερνητικού συνδικαλισμού αποκαλύπτεται. Καλή ώρα όπως στα Πανεπιστήμια όπου χωρίς πάρτι με χυδαίες αφίσες, εκδρομές και σημειώσεις οι άριστοι δεν αρίστευσαν φέτος. Δείτε και τα αποτελέσματα άλλοτε πανίσχυρων τοπικών παραγόντων. Χωρίς τον μηχανισμό και τα «κατόπιν ενεργειών μας», ακόμα και ο Γκρούεζας θα δυσκολευόταν.
Στα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά των φετινών αποτελεσμάτων θα πρέπει να συμπεριλάβουμε το ότι η ΕΛΜΕ μας δεν θα εμπλουτίσει φέτος το συνέδριο με θαυμαστές της Διαμαντοπούλου.
Μέσα στο, εντός κι εκτός των συνόρων, ζοφερό τοπίο τον κλάδο δεν μπορεί να τον ενδιαφέρει η λογιστική της ήττας. Της συλλογικής ήττας μας ως κλάδου εργαζομένων. Πατώντας σε τέτοιες ήττες, ακόμα και «πορφυρογέννητοι» γόνοι με άγονη σκέψη, υπηρέτες των πραγματικών αφεντικών της χώρας, δεν διστάζουν να πιάνουν στο στόμα τους το «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα». Κι αν αυτοί φοβούνται, όσοι είμαστε «εξαρτημένοι από τον μισθό μας» τί θα έπρεπε να κάνουμε; Πάντως όχι να απέχουμε και να αφήσουμε τα σωματεία στα χέρια τους!
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, η απογοήτευση και η αναχώρηση οίκαδε δεν είναι απλώς λάθος. Είναι μια επιλογή που δεν έχουμε. Ο αντίπαλος δεν θα μας χαριστεί. Η λευκή σημαία θα τον αποθρασύνει περισσότερο. Σαν εργαζόμενοι πρέπει να βρούμε το σθένος να συνεχίσουμε τον συλλογικό αγώνα, την πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες και δικαιώματα. Το χρωστάμε και στους υπόλοιπους εργαζόμενους αλλά και στη νεολαία μας που δεν σταματά να αγωνίζεται.
