Του Αστερίου Φίλη*
Σημείωση: Δεν με ενδιαφέρει να γίνω αρεστός σε αυτό το άρθρο, συμπονώ τη δύσκολη καθημερινότητα που μπορεί να έχει ο καθένας, τα ζώ ο ίδιος με την οικογένειά μου.
Εδώ με ενδιαφέρει να καταθέσω μερικές σκέψεις, που ενδεχομένως να είναι χρήσιμες.
Όσα γράφω αποτελούν μια πρώτη έκφραση σκέψεων που με απασχολούν καιρό.
Υπάρχουν πολλές στιγμές, κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ βρίσκομαι στην Αθήνα -ως φοιτητής- που σκέφτομαι την περιοχή μου, τους φίλους μου εκεί, τους γονείς μου, και την γενικότερη κατάσταση εκεί. Σκέφτομαι συνεχώς τα πράγματα που παρατηρώ κάθε φορά που έρχομαι. Μια λέξη μου έρχεται στο μυαλό – ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ.
Παρατηρώ μια κοινωνία, η οποία χρόνο με τον χρόνο παρατάει τον ίδιο της τον εαυτό.
Παρατηρώ κόσμο, να περιγράφει την βαρετή, συνηθισμένη, ρουτίνα, χωρίς να περιμένει και να προσδοκά για το τι θα γίνει αύριο. Ακόμη κι αν το σκέφτονται, όσοι το σκέφτονται, δεν το εξωτερικεύουν κι αυτό ενδεχομένως μας πάει συλλογικά πίσω.
Κάνω αυτές τις παρατηρήσεις διότι, με ενδιαφέρει να μπορέσουν να ξεκλειδωθούν αυτοί οι ανθρωποι και εχω παρατηρήσει πολλούς τέτοιους, που έχουν ιδέες, όρεξη, αλλά δεν τους δίνεται το έδαφος.
Είμαι μικρός και ίσως να είναι παρόρμηση της ηλικίας, όμως το αύριο με ανησυχεί. Θέλω το αύριο του μέρους, όπου είμαι άρρηκτα συνδεδεμένος με κανένα άλλο, αυτό που μεγάλωσα, να το βλέπουμε μαζί σαν κάτι υπαρκτό και εξελίξιμο και όχι σαν κάτι τετελεσμένο.
Η μοιρολατρία που μας κατέχει συλλογικά για τα καλά χρόνια, που η περιοχή μας είχε κίνηση, κόσμο, ζωή, πρέπει να λάβει τέλος. Πέρα από την ανακύκλωση των συζητήσεων για τα ίδια και τα ίδια προβλήματα, δεν συζητάμε για το που θέλουμε να πάει η περιοχή μας, τι μέλλον βλέπουμε και τι μέλλον θέλουμε.
Στους νέους ειδικά, διακρίνω δυο τάσεις, αυτούς που μένουν και αυτούς που δεν γυρίζουν ποτέ. Κατά μεγάλο ποσοστό, δεν γυρίζουν ποτέ. Οι γονείς σπρώχνουν τα παιδιά να φύγουν μακριά και όσοι έχουν περιουσίες τα “εγκλωβίζουν” εδώ.
Αντιλαμβανόμαστε ότι, καμία από τις δύο τάσεις δεν συμφέρει κανέναν.
Είναι μια σκληρή αλήθεια, πως ο Τύρναβος δεν δίνει τα απαραίτητα κίνητρα στον νέο να εγκατασταθεί μόνιμα, να επενδύσει την ενέργειά του στην περιοχή, εκτός εάν υπάρχει αγροτική οικογενειακή περιουσία -και πάλι είναι υπό αμφισβήτηση-.
Ζούμε σε μια πόλη με όρους χωριού. Τι σημαίνει αυτό;
Οι κοινωνικές υποδομές και παροχές, ο τρόπος ζωής που διαμορφώνουμε για εμάς, δεν περιέχει τις δυνατότητες ανάπτυξης, είτε αυτή είναι οικονομική, κοινωνική είτε πολιτισμική. Οι ίδιοι εμείς εγκλωβισμένοι στην εσωστρέφειά μας δεν εξελισσόμαστε. Για να αποκτούμε ερεθίσματα και νέες παραστάσεις κάθε φορά πρέπει να “περνάμε τη γέφυρα”, να βγαίνουμε εκτός γιατί, η πόλη μας, κρατάει την κοινωνία στάσιμη και η κοινωνία θέλει να προχωρά.
Δεν περιμένω από ένα κείμενο-κάλεσμα ο καθένας να “φιλοσοφήσει τη ζωή” και αύριο να αλλάξει συμπεριφορά. Αυτά τα ζητήματα χτίζονται με συνείδηση. Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας στην κοινωνία και στους γύρω μας. Λαμπρό παράδειγμα αυτού ήταν, κατα την περίοδο της πανδημίας, η πρωτοβουλία που έλαβαν συμπολίτες μας να οργανωθούν και να καθαρίσουν περιοχές όπου η φροντίδα τους είχε εγκαταλειφθεί τελείως.
Καταλήγοντας, εάν θέλουμε να αντιστρέψουμε αυτό το φαινόμενο, της παραίτησης, πρέπει να σκεφτούμε και να προβάλλουμε τα κατάλληλα κίνητρα.
Οφείλουμε, να δημιουργήσουμε μια νέα καθημερινότητα, για εμάς! Διότι, μια καθημερινότητα χωρίς πολιτιστική και κοινωνική ενεργοποίηση μπορεί μόνο να μας διατηρεί απομακρυσμένους. Και όχι απλά απομακρυσμένους μεταξύ μας, αλλά απομακρυσμένους και από αυτούς που θέλουν να επιστρέψουν και δεν βρίσκουν τον λόγο.
Αστέριος Φίλης
Στοιχεία επικοινωνίας:
Facebook: https://www.facebook.com/FilisAsterios/
