ΓΡΑΦΕΙ Ο Πέτρος Οντούλης, συνταξιούχος, πρώην διευθυντής δήμου Τυρνάβου
Μέρος δεύτερο
Με αφορμή τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές την 21-05-2023, παρατίθενται στοιχεία για όλους όσοι εκλέχθηκαν βουλευτές κατά ημερομηνία της πρώτης εκλογής τους και την περιφέρεια εκλογής, που έλκουν την καταγωγή τους από τον Τύρναβο ή την πρώην Επαρχία Τυρνάβου, από την ενσωμάτωση (ή απελευθέρωση) της Θεσσαλίας το 1881 στο Ελληνικό Κράτος μέχρι και σήμερα και εκπροσώπησαν την περιοχή και τον ν. Λάρισας:
Χθες παρουσιάσαμε το 1ο μέρος της έρευνας. Σήμερα συνεχίζουμε με το 2ο μέρος που θα ολοκληρωθεί αύριο:
ΜΕΡΟΣ ΙΙ
Τμήμα Α’ μέχρι τη μεταπολίτευση
Ζαφειριάδης Αθανάσιος (1843 – 1909)
Θητεία : 20/12/1881-11/02/1885
Γεννήθηκε στον Τύρναβο την 10/1/1843. Ήταν πρώην Διευθυντής του Ελληνικού Σχολείου Τυρνάβου από το οποίο παραιτήθηκε από τη θέση του Διευθυντή του, προκειμένου να ασχοληθεί με την πολιτική.
Ως αρχηγός πολιτικής μερίδας, διέθετε τη μόρφωση ενός τελειόφοιτου γυμνασίου και είχε επιβλητικό παράστημα, ομορφιά, ευγενική συμπεριφορά και καταδεχτικότητα, στοιχεία που του προσέδιδαν κύρος και ακτινοβολία πολιτικού ανδρός, σύμφωνα με τον Δημοσθένη Ανδρεάδη.
Στην ιστορία του Τυρνάβου ο κομματισμός έλαβε μεγάλες διαστάσεις μεταξύ των δύο παρατάξεων, ήτοι : των Ζαφειριαδικών & Δημητριαδικών που κυριαρχούσαν τότε στο τοπικό πολιτικό προσκήνιο. [1]
Ο Αθανάσιος Ζαφειριάδης μετά την θητεία του Βουλευτή Επαρχίας Τυρνάβου, εκλέχθηκε Δήμαρχος Τυρνάβου για τρεις συνεχόμενες τετραετίες από το 1887 έως το 1899. Φέρεται επίσης να διετέλεσε και το 1903 Νομάρχης Τρικάλων (χωρίς πλήρη τεκμηρίωση).[2]
Εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Τυρνάβου (ΑΜ 349)[3] στις εκλογές του 1881 εκπροσωπώντας τον Τύρναβο και την επαρχία Τυρνάβου, για το χρονικό διάστημα 20/12/1881 – 11/02/1885.
Την περίοδο της βουλευτικής του θητείας πολλοί κάτοικοι των όμορων χωριών που ήταν υπό την κατοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετανάστευαν στον Τύρναβο προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Παρά την εγκατάστασή τους σε ελεύθερη περιοχή, οι καινούργιοι κάτοικοι του Τυρνάβου ήρθαν αντιμέτωποι με νέα επιπρόσθετα προβλήματα. Ο Αθανάσιος Ζαφειριάδης (με επιφύλαξη της τεκμηρίωσης της πατρότητας της ενέργειας) κατέθεσε σχετική αναφορά στην συνεδρίαση της Βουλής την 25η Μαΐου 1882, στα Πρακτικά της οποίας αναγράφεται «Έτερος Βουλευτής εκ Τυρνάβου κατέθεσεν αναφοράν κατοίκων Πούλιανα[4] και Σκαμνιά Ολύμπου, μεταναστευσάντων εις Τύρναβον, δι’ ης αιτούσιν ατέλειαν δια τα εισαχθέντα παρ’ αυτών ζώα κτλ., ήτις παρεπέμφθη εις το επί των οικονομικών υπουργείον, δια να εκτιμήση τας αιτήσεις των αναφερομένων».[5]
Ο Αθανάσιος Ζαφειριάδης επίσης σε συνεδρίαση της Βουλής την 14η Μαΐου 1882 έθεσε το φλέγον ζήτημα για τους κατοίκους του Τυρνάβου, της από τεσσάρων ετών παρανόμου είσπραξης διοδίων από τον όμορο Δήμο Λάρισας. Ειδικότερα στα Πρακτικά αναγράφονται τα εξής «Είτα εις των Βουλευτών Τυρνάβου είπεν, ότι προ τεσσάρων ετών η δημοτική αρχή Λαρίσης εισπράττει διόδια επί των εκείθεν εις άλλα μέρη οδών και εζήτησεν να διαταχθή η παύσις της εισπράξεως του φόρου τούτου, όστις δεν είναι νενομισμένος».[6]
Ο Αθανάσιος Ζαφειριάδης, απεβίωσε στον Τύρναβο την 7/5/1909 και ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του Τυρνάβου παραμένοντας πτωχός, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα, αν και κατεστραμμένος από τον σεισμό τη 3ης Μαρτίου 2021, άλλοτε «περικαλλής» οικογενειακός τάφος με προτομή και εξώγλυπτη μορφή, στον οποίο ενταφιάστηκε και ο γιος του Αλέξανδρος που σκοτώθηκε στο Σαραντάπορο κατά τους Βαλκανικούς πολέμους την 9/10/1912.
Παπαδόπουλος Ιωάννης (1845–1910)
Θητεία : 20/12/1881-11/02/1885
07/04/1885-06/11/1886
04/01/1887-07/08/1890
14/10/1890-12/03/1892
16/04/1895-09/12/1898
Γεννήθηκε στη Ραψάνη Ολύμπου το έτος 1845. Σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή της Κωνσταντινούπολης. Το 1875 εγκαταστάθηκε στη Λάρισα και διορίστηκε διερμηνέας του Αγγλικού Προξενείου.
Το 1878, έτος που ξέσπασε η Θεσσαλική Επανάσταση κατά των Τούρκων, Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις που αποτελούνταν από σώματα άτακτων (βασιβοζούκους, γκέκηδες, κονιάρους) επιτέθηκαν στην κωμόπολη με σκοπό να τη λεηλατήσουν και να την καταστρέψουν. Οι Ραψανιώτες όμως πολέμησαν με σθένος τον εχθρό αλλά ηττήθηκαν. Οι κάτοικοι όμως πρόλαβαν να διασκορπιστούν στα τριγύρω χωριά. Η Ραψάνη λεηλατήθηκε και κάηκε ολοσχερώς, όπως και οι δύο βιβλιοθήκες που υπήρχαν… Οι Τουρκικές δυνάμεις όμως συνέχιζαν την καταδίωξη των Ραψανιωτών. Τότε ήταν που ο Ι. Παπαδόπουλος το 1878 παρακάλεσε τον Άγγλο Πρόξενο της Λάρισας Λόγγουορθ, του οποίου ήταν επίσημος διερμηνέας, να μεσολαβήσει στον Τούρκο Διοικητή ώστε να απομακρυνθεί ο Τουρκικός στρατός από τον Όλυμπο, γεγονός που επιτεύχθηκε και ο κόσμος γλύτωσε… [7]
Ως Δήμος Ραψάνης (1881–1912) μαζί με τα λοιπά χωριά : Πυργετό, Γόννους, Ιτέα, Στόμιο κ.λπ. εκλέγουν μαζί με τον Τύρναβο, ως Επαρχία Τυρνάβου, ένα Βουλευτή. Ο Ι. Παπαδόπουλος εκλέχθηκε βουλευτής (Α.Μ. 972) για πρώτη φορά την 20/12/1881 και στη συνέχεια εκλέγονταν συνεχώς βουλευτής μέχρι την 12/3/1892 (περίοδοι : 20/12/1881–11/02/1885, 07/04/1885–06/11/1886, 04/01/1887– 7/08/1890, 14/10/1890– 12/03/1892).[8] Τελευταία εκλέχθηκε την περίοδο 16/04/1895–09/12/1898.
Από τα Πρακτικά της Βουλής που αφορούν την συνεδρίαση της 26ης Μαΐου 1882, συνάγεται ότι ο Παπαδόπουλος Ιωάννης υπέβαλλε εκτενή αναφορά για μείζονα προβλήματα που αφορούσαν την περιοχή του. Από το ύφος των αναφερομένων σε αυτή, μάλλον δικαιολογείται ο λόγος που ο Ιωάννης Παπαδόπουλος υπήρξε ένας εκ των πλέον μακροβιότερων Βουλευτών, αφού εκλέγονταν συνεχώς βουλευτής από το 1881 μέχρι το 1892 και στη συνέχεια την περίοδο 1895-1898… Στα ανωτέρω Πρακτικά αναγράφεται η αναφορά του:
«Παρακαλώ την κυβέρνησιν να διατάξη την κατασκευήν των δημοσίων οδών από Τυρνάβου εις Λάρισαν, από Λαρίσης εις Τσάγιαζι[9] και από πορθμείου του Δερβέν μέχρι της μεθορίου γραμμής. Ως γνωστόν, η οδός αύτη είναι η μόνη, δια της οποίας συγκοινωνούσι τα χωρία του Ολύμπου, της Όσσης και πλείστα της Μακεδονίας μετά της Λαρίσης και λοιπών πόλεων της Θεσσαλίας, και εν τούτοις εν καιρώ χειμώνος, ότε τα ύδατα του Πηνειού πλημμυρούσιν, η οδός αύτη αποβαίνει ουχί μόνον αδιάβατος, αλλά και επικίνδυνος. Τούτου ένεκεν η συγκοινωνία διακόπτεται επί πολύ. Παρίσταται επίσης ανάγκη της γεφυρώσεως του Πηνειού, καθότι δια των υφισταμένων αθλίων πορθείων συμβαίνουσι πολλάκις δυστυχήματα, ότε ο ποταμός καταβιβάζει πολλά ύδατα. Παρακαλώ επίσης τον υπουργόν της παιδείας να επιστήση την προσοχήν του εις τα χωρία του Ολύμπου, καθ’ όσον αφορά την δημοτικήν εκπαίδευσιν. Τα χωρία ταύτα από δεκαετίας και εντεύθεν, ότε εδιοικούντο υπό της ληστείας, κατεστράφησαν εξ ολοκλήρου και η καταστροφή αύτη επήλθε τελείως κατά την επανάστασιν του 1878, ότε κατεστράφησαν πλείστα χωρία και ιδίως η κωμόπολις Ραψάνη. Περί της κωμοπόλεως ταύτης και άλλοτε έλαβον αφορμήν να ομιλήσω.. αύτη, πρωτεύουσα ούσα του Ολύμπου, διετήρει σχολήν ελληνικήν και δύω δημοτικά σχολεία.. είχον δε σκοπόν να συστήσωσι και παρθεναγωγείον, αν δεν επήρχετο η καταστροφή. Εις τα σχολεία ταύτα εφοίτων, εκτός των παίδων της κωμοπόλεως, και άλλα πεντήκοντα περίπου εκ των πέριξ χωρίων. Αν λοιπόν επί τουρκοκρατίας είχον τοσαύτα σχολεία, φρονώ, ότι δεν περιποιεί τιμήν εις την Ελληνικήν κυβέρνησιν να μη υπάρχουν τοιαύτα σήμερον. Παρακαλώ λοιπόν τον αξιότιμον υπουργόν της παιδείας να διατάξη την σύστασιν σχολής ελληνικής και δημοτικής, καλώς κατηρτισμένων εις Ραψάνην, και να συστήση ανά μίαν δημοτικήν σχολήν εις τα χωρία Πυργωτόν, Νεζερόν[10] και Κρανιάν. Παρουσιάζεται επίσης ανάγκη συστάσεως δημοτικής σχολής εις την κωμόπολιν Δερελή[11]. Ώς γνωστόν, η κωμόπολις αύτη κατοικείται από Οθωμανούς, είναι δε το επισημότερον οθωμανικόν χωρίον των μερών εκείνων, και οι συμπολίται ημών Οθωμανοί πολλάκις εξέφρασαν ευχήν συστάσεως δημοτικής σχολής, εις την οποίαν να διδάσκωνται τα τέκνα των και την ελληνικήν. Πιστεύω, ότι η αίτησις αύτη δεν είναι παράλογος, ούτε άδικος, και παρακαλώ τον αξιότιμον υπουργόν να λάβη το ζήτημα τούτο υπό σπουδαίαν έποψιν, να σημειώση δε και την απαιτουμένην δαπάνην εις τον προϋπολογισμόν του τρέχοντος έτους. Ήδη έρχομαι εις άλλο. Ως γνωστόν, ο επίσκοπος Πλαταμώνος είχεν άλλοτε υπό την διαιοδοσίαν του 30 περίπου χωρία. Τα πλείστα των χωρίων τούτων έμειναν μετά την ελληνοτουρκικήν σύμβασιν εις το Τουρκικόν. Λοιπόν με τα ολίγα απομείναντα χωρία δεν δύναται να διατηρηθή, ούτε παρουσιάζεται ανάγκη υπάρξεως επισκοπής εκεί, φρονώ δε, ότι καλόν είναι να συγχωνευθώσι τα χωρία ταύτα με την μητρόπολιν Λαρίσης, ως μη απέχοντα πολύ αυτής, και να φροντίση η κυβέρνησις δια την αποκατάστασιν του αρχιερέως τούτου, όστις ομολογουμένως εις των καλλιτέρων κληρικών της εκκλησίας μας». [12]
Σε μία άλλη αναφορά του στη Βουλή την 4η Ιουλίου 1885, μετέφερε παράπονα συμπολιτών του κατά του Επισκόπου Πλαταμώνος, ζητώντας εξηγήσεις από τον υπουργό επί των εκκλησιαστικών θεμάτων, ο οποίος ανταπαντώντας ενημέρωσε ότι και ο Επίσκοπος καταγγέλλει μέλη της εκκλησιαστικής επιτροπής για κατάχρηση χρημάτων, καθώς και ότι όλα τα σχετικά έγγραφα απεστάλησαν στην Ιερά Σύνοδο για περαιτέρω έρευνα.[13]
Ο Ιωάννης Παπαδόπουλος απεβίωσε στη Ραψάνη το 1910.
Μουζάς Εμμανουήλ ( ; )
Θητεία : 07/04/1885-06/11/1886
Γεννήθηκε στον Τύρναβο. Ήταν γνωστός και ως Μανωλάκης. Υπήρξε υπηρεσιακός Δήμαρχος Τυρνάβου από 1/9/1881-30/9/1883 κατά την ενσωμάτωση του Τυρνάβου στο Ελληνικό Κράτος, υποδεχόμενος στον στρατηγό Σκαρλάτο Σούτσο στον Τύρναβο.[14]
Εκλέχθηκε βουλευτής Επαρχίας Τυρνάβου (ΑΜ 845)[15] το 1885 για την περίοδο 07/04/1885–06/11/1886.
Το 1885 η πόλη του Τυρνάβου επλήγη από μεγάλη πλημμύρα που προξένησε ανυπολόγιστες καταστροφές. Από την ορμή μάλιστα του Τιταρήσιου δεν γλύτωσε ούτε η γέφυρα που συνέδεε τον Τύρναβο με την Λάρισα, ενώ καταστράφηκαν και 3 συνοικίες της πόλης.
Με αφορμή την καταστροφή της γέφυρας και την αναγκαιότητα της άμεσης βοήθειας της κυβέρνησης προς τους πληγέντες συμπολίτες του, ο Εμμανουήλ Μουζάς έκανε σχετική παρέμβαση (σύσταση) στη Βουλή. Στα Πρακτικά της συνεδρίασης της Βουλής την 1/7/1885, αναγράφεται «Ακολούθως εις εκ των Βουλευτών Τυρνάβου παρακάλεσε να έλθη η κυβέρνησις αρωγός εις τους συμπολίτας του, παθόντας εκ της πλημμύρας ιδίως δε να επισπεύση την κατασκευήν γέφυρας, διότι διεκόπη εντελών η συγκοινωνία».
Ο Υπουργός των Εσωτερικών εδήλωσεν ότι η κυβέρνησις έσπευσε να χορηγήση 15.000 δραχμάς προς στιγμιαίαν ανακούφισιν των παθόντων, διετάχθη δε η μετά σπουδής επισκευή της καταστραφείσης γέφυρας.[16]
Η καταστροφές ήταν τόσο μεγάλες που και οι κάτοικοι του Τυρνάβου κατέθεσαν στη Βουλή αναφορά τους με την οποία καλούσαν την Κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη για βοήθεια … Στα Πρακτικά της Βουλής της συνεδρίασης της 13ης Ιουλίου 1885, αναγράφεται συγκεκριμένα «εις είτα των Βουλευτών Λακεδαίμονος αναφοράς κατοίκων Τρινάβου (Τυρνάβου), αιτουμένων να έλθη η κυβέρνησις αρωγός εις αυτούς, παθόντας εκ πλημμύρας, από της οποίας κατεστράφησαν πάντες οι δημητριακοί καρποί των».[17]
Δημητριάδης Εμμανουήλ (1858 – 1931)
Θητεία : 03/05/1892-20/02/1895
Γεννήθηκε στον Τύρναβο το 1858 και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ασκώντας την ιατρική στον Τύρναβο και την γύρω περιοχή, μάλιστα σε πολλές των περιπτώσεων «αφιλοκερδώς». Ο Δημητριάδης είχε καταγωγή από την ιστορική και «αριστοκρατική» οικογένεια του Ιωάννη Δημητριάδη – Πέζαρου. Πατέρας του υπήρξε ο Δημήτριος Κωνσταντίνου λόγιος και διδάσκαλος στο Σχολείο του Τυρνάβου. Είχε τρία ακόμη μεγαλύτερα αδέλφια, τους : Αθανάσιο, Κωνσταντίνο & Επαμεινώνδα. Οι δύο πρώτοι σπούδασαν φιλολογία και Αρχαιολογία στη Γερμανία οι οποίοι συνέδεσαν το όνομά τους με τις ανασκαφές στην αρχαία Ολυμπία, ενώ ο Επαμεινώνδας ιατρική. [18]
Ο Εμμανουήλ Δημητριάδης αναμείχθηκε με την πολιτική, καθιστάμενος σημαντικός πολιτικός παράγοντας κι ένας από τους δύο αρχηγούς παρατάξεων – κομμάτων που κυριάρχησαν στον Τύρναβο (Ζαφειριάδης – Δημητριάδης). Η αντιπαράθεσή του με τον Ζαφειριάδη υπήρξε σφοδρή και παροιμιώδης…
Ο Δημοσθένης Ανδρεάδης αναφέρει «Γιατρός ο Μ. Δημητριάδης από τούς καλύτερους τής πόλης μας κι από την πιο αριστοκρατική οικογένεια του Τυρνάβου & με παρουσιαστικό όχι πολύ ελκυστικό, (ήταν και σπανός), είχε για μόνα προσόντα τη μεγάλη αφιλοκέρδεια και την αδιαφιλονίκητη εντιμότητά του. Καί τά δυό όμως αύτά πραγματικώς μεγάλα προσόντα γιά έναν άπλό πολίτη σκεπάζονταν άπό έλαττώματα παράταιρα γι’ άρχηγό πολιτικού κόμματος: άπ’ τη φυσική δηλαδή δειλία του, άπ’ τή δυσκολία νά μιλή δημόσια καί νά ένθουσιάζη τά πλήθη, άπό τήν έλλειψη κάθε διαχυτικότητας στούς φίλους του, άπ’ τό μεγάλο πείσμα καί, τό χειρότερο, άπό τή φοβερή στενότητα στήν πολική άντίληψή του…
Πολύ λίγο γνωστός παραπέρ’ άπ’ τον Τύρναβο ό Δημητριάδης. Γνωστότατος σέ όλους τούς τοτινούς έλλαδικούς πολιτικούς, στρατιωτικούς, ανώτερους δικαστικούς, υπαλληλικούς καί κοινωνικούς κύκλους ό Λιμπρίτης. Στενός στις κομματικές καί πολιτικές αντιλήψεις του ό Δημητριάδης έξ αιτίας άπό τήν όλοήμερη απασχόλησή του μέ τή μεγάλη γιατρική πελατεία του. ’Έπειτα και γιατί ανακατευόταν στήν πολιτική όχι άπό φιλοδοξία, ή γιά νά τήν έκμεταλλευθή γιά βιοπορισμό, παρά μόνο για νά βρίσκη κάποιο αντίδοτο στήν έπαγγελματική του μονομέρεια…[19]
Ο Εμμανουήλ Δημητριάδης είχε επίσης να αντιμετωπίσει και τον νέο «αλλοδαπό» πολιτικό του αντίπαλο Θεόδωρο Λιμπρίτη που ήταν ο «κληρονόμος» του Ζαφειριαδικού κόμματος. Ο Λυμπρίτης είναι ένα πρόσωπο που θα απασχολήσει αργότερα τόσο την περιοχή της Επαρχίας Τυρνάβου, όσο και των Αθηνών…
Για το θέμα αυτό ο Δημοσθένης Ανδρεάδης λέει «…Επίσης δέν είναι άνεξήγητο καί γιατί ό μακαρίτης Δημητριάδης, σάν είδε, πώς έχανε μέσ’ άπ’ τά χέρια του εκλογές, έξασφαλισμένες 100%, καί μετά άπό έπανωτές άποτυχίες, φτάνοντας σέ άπόγνωση, θέλησε νά έφαρμόση τό άρχαϊο ελληνικό ρητό: «πάσσαλος πασσάλω έκκρούεται». Πώς δηλαδή ζήτησε νά πολεμήση τόν αντίπαλό του μέ ομότεχνό του στρατιωτικό, μέ τόν άνώτερο στό βαθμό καί στή μόρφωση κ. Λεωνίδα Ααπαθιώτη, άπόστρατο σήμερα στρατηγό. Μά είτε γιατί ή ένέργειά του αυτή έγινε πολύ άργά, είτε γιατί λίγο υστερ’ άπό τήν έπιτυχία τού Λ. Λαπαθιώτη ακολούθησαν σπουδαία έθνικά περιστατικά, πού άλλαξαν όλως διόλου τις πρωτυτερινές ελληνικές πολιτικές συνθήκες, ό σκοπός του Δημητριάδη δεν πέτυχε τελειωτικά. Και ό Λιμπρίτης έξακολούθησεν αρκετά χρόνι’ ακόμη να πολιτεύεται στον Τύρναβο καί να καταδυναστεύη τούς πολιτικούς αντιπάλους του.…»[20]
Ο Τίμος Δεπάστας ένας από τους δεκάδες δημοσιογράφους που επισκέφθηκαν τον Τύρναβο στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, σε ένα ταξίδι του τον Απρίλιο του 1910 αναφέρει με σαρκασμό για τον τότε Δήμαρχο Δημητριάδη Εμμανουήλ «… Και όντως μετ’ ολίγον εμφανίζεται προ εμού η σοβαρά και επιβάλλουσα μορφή του νεαρού Δημάρχου, όστις νέος, νεώτατος εισέτι και αμύσταξ κατώρθωσε να επιβληθή εις τους συνδημότες του και να εξασφαλίση το Δημοτικόν αξίωμα. Λέγεται μάλιστα ότι θα εκλεγή και πληρεξούσιος εις την Εθνοσυνέλευσιν με την εντολήν όμως να μην επιστρέψη εις Τύρναβον, διότι εκτός του Τυρνάβου ευρισκόμενος θα κάμνη περισσοτέραν εντύπωσιν. Όταν ο κ. Δήμαρχος έλαβε το συστατικόν γράμμα του κ. Μουζά τοσούτον ενεθουσιάσθη και τόσον συνεκινήθη ώστε μόνον που δεν με ενηγκαλίσθη. Με εκράτησεν εις Τύρναβον 30 όλα … λεπτά της ώρας και μοι παρέσχε τοσαύτας εκδουλεύσεις και υπηρεσίας διά της εξαφανίσεώς του, ώστε μόνον όταν ευρεθώ έρημος και εγκαταλελειμμένος εις τους δρόμους, θα επαναθυμηθώ την ωραίαν συντροφιά του κ. Δημάρχου […].[21]
Ο Εμμανουήλ Δημητριάδης εκλέχθηκε δήμαρχος Τυρνάβου για δύο τετραετίες (1899-1903 & 1907-1911 με παράταση της θητείας έως αρχές του 1914), λόγω των Βαλκανικών πολέμων που διεξήγε η Ελλάδα. Φέρεται επίσης να διετέλεσε και το 1902 Νομάρχης Τρικάλων (χωρίς πλήρη τεκμηρίωση).[22]
Εξελέγη βουλευτής Τυρνάβου (Α.Μ. 292)[23] στις εκλογές του 1892 για την περίοδο 03/05/1892–20/02/1895. Στη διάρκεια της βουλευτικής του θητείας, διετέλεσε μέλος των Επιτροπών επι της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και επί των Εκκλησιαστικών δύο φορές.
Σημαντική υπήρξε η παρουσία του στη Βουλή καταθέτοντας πολλές ερωτήσεις για ζητήματα που αφορούσαν την περιοχή της Επαρχίας Τυρνάβου.
Ο Εμμανουήλ Δημητριάδης έζησε στον Τύρναβο, μέχρι τα βαθιά του γεράματα και έμεινε στις ιστορία του τόπου με το λαοφιλές όνομα «ο Μανωλάκης ο γιατρός». Απεβίωσε σύμφωνα με πληροφορίες το 1931 ή κατ’ άλλους στα μέσα της δεκαετίας του 1920.
Βαλάσσης Νικόλαος ( ; )
Θητεία : 03/05/1892-20/02/1895
Γεννήθηκε στη Ραψάνη. Στη γενέτειρά του ήταν γνωστός ως Νικολάκης Βαλάσης και έχαιρε της εκτιμήσεως των συμπολιτών του. Η Ραψάνη την περίοδο εκείνη διοικητικά υπάγονταν στην επαρχία Τυρνάβου και εξέλεγαν μαζί με τον Τύρναβο ένα βουλευτή.
Εκλέχθηκε ως βουλευτής της Επαρχίας Τυρνάβου (Α.Μ. 81)[24] την περίοδο 03/05/1892–20/02/1895, μαζί με τον Εμμανουήλ Δημητριάδη του Τυρνάβου.
Λυμπρίτης Θεόδωρος (1846 – 1928)
Θητεία : 16/04/1895-09/12/1898
07/02/1899-19/09/1902
17/11/1902-22/12/1904
20/02/1905-01/02/1906
26/03/1906-25/03/1910
06/12/1915-30/06/1917
01/11/1920-21/09/1922
Ο Θεόδωρος Λυμπρίτης γεννήθηκε στην Ίο, όπου είχε καταφύγει η οικογένειά του μετά το 1830 και το τέλος του αγώνα των Κρητών για απελευθέρωση από τους Τούρκους και ένωση με την Ελλάδα.
Αποφοίτησε από τη σχολή Ευελπίδων και κατατάχθηκε στο Μηχανικό. Έλαβε μέρος στην επανάσταση της Κρήτης το 1866 και πολέμησε μέχρι το 1869. Στη Γαλλία συμπλήρωσε τις στρατιωτικές του σπουδές. Επανερχόμενος διορίσθηκε καθηγητής στην Ευελπίδων. Ως Επιτελάρχης αργότερα μελέτησε την άμυνα της Λάρισας. Η σχέση του με την περιοχή και τον Τύρναβο, είχε πλέον αρχίσει. [25]
Ο Λυμπρίτης υπήρξε μια ισχυρή προσωπικότητα που άφησε εποχή στον Τύρναβο όπου πολιτευόταν.
Όμως πως προέκυψε ο Θεόδωρος Λυμπρίτης στον Τύρναβο; Σύμφωνα με τον Δημοσθένη Ανδρεάδη στην δημοσίευσή του στα Θεσσαλικά Χρονικά του 1935 «Ο Τύρναβος τα Πρώτα 25 Χρόνια» από το θάνατο του Στ. Μουλούλη και μετέπειτα τα τότε 5 πολιτικά κόμματα που υπήρχαν στον Τύρναβο συμπτύχθηκαν σε δύο με αρχηγούς τον Αθανάσιο Ζαφειριάδη και Μανωλάκη Δημητριάδη, με τον κομματισμό να «κορώνη»… “Οταν όμως ή διεύθυνση του ζαφειριαδικού κόμματος παραδόθηκε στά χέρια ξένου στρατιωτικού, πού δέν είχε κανέναν δεσμό μέ τον τόπο μας καί μοναδικό είχε συμφέρο νά χρησιμοποίηση τόν κομματικό φανατισμό των Τυρναβιτών γιά τήν επιτυχία τών φιλόδοξων σκοπών του, άπό τότε πιά, κορώνοντας ή ξαπλωμένη βέβαια καί σέ άλλες επαρχίες τής Ελλάδας τότε πολιτική αυτή άρρώστεια, έφτασε στό ζενίθ τής ορμής τής στον Τύρναβο και έμεινε, σάν επιδημική λοιμική, στήν άτυχη αυτή θεσσαλική μικροπολιτεία είκοσι χρόνια ολόκληρα!
Άπό τότε άρχισαν νά πολιτογραφούνται στον Τύρναβο όλα τά εκλογικά έκτροπα: τό άγόρασμα φτωχών ψηφοφόρων, τά εκλογικά δάνεια, ή διπλοψηφία, ή ψηφοφορία πεθαμένων καί άνύπαρχτων εκλογέων, τό άναποδογύρισμα τών καλπών καί τέλος, ό αποκλεισμός ομάδων όλόκληρων ψηφοφόρων. Καί μαζί μ’ αυτά άπό τότε καθιερώθηκαν καί οί λογής – λογής εκλογικές άσχημίες καί βαρβαρότητες: Τά υβριστικά προσωπικά εναντίον τών αντιθέτων εκλογικά τραγούδια, οί ξυλοδαρμοί των άποτυχεμένων απ’ τούς κερδισμένους, τό κρέμασμα πάλιοτενεκέδων καί ψοφιμιών ή καί τό λέρωμα άκόμη τής εξώπορτας τών άποτυχεμένων μέ ανθρώπινες ακαθαρσίες, ή διακοπή κάθε χαιρετισμού, τό ξεχώρισμα των καφενείων, τών κουρείων καί τών μπακάλικων σέ «δ ι κ ά μας» καί σέ «μαύρα», οί μεταθέσεις καί οί απολύσεις τών άντίθετων δημόσιων ύπαλλήλων καί γενικώτερα ή διαίρεση τών Τυρναβιωτών σέ «ν ι κ η τ έ ς – ά φ ε ν τ ά δ ε ς» καί σέ «νικημένους-ύποταχτικούς», πού έπρεπε νά σκύβουν πάντα τό κεφάλι καί νά δέχωνται αδιαμαρτύρητα όλες τις υλικές και ηθικές χαστουκιές των «νικητών»…
Καί στ’ αλήθεια! ’Άν κατωρθώθηκεν έξαιτίας τής δυνατής έπιβολής, πού έξασκούσεν ό στρατιωτικοπολιτευτής αυτός στούς φίλους του πρωθυπουργούς εκείνων των χρόνων, στό Θ. Δηλιγιάννη δηλαδή καί στό Γ. Θεοτόκη, νά γίνουν μερικά πράγματα γενικής ώφελιμότητας στήν πόλη μας άπ’ αυτόν, καθώς ήταν νά πούμε το ξαναχτίσιμο τής γέφυρας τού Ξερια, πού είχε παρασυρθή ολόκληρη άπό τήν πλημμύρα του 1885 τό γκρέμισμα τοΰ άπαίσιου πύργου του παλιού ώρολογιού τής πόλης μας, του γειτονικού μ’ αυτόν τζαμιού καί των γύρω παλιών μαγαζιών καθώς καί τό υστερ’ άπ’ αυτό άνοιγμα τής σημερινής κεντρικής πλατείας τής μικροπολιτείας αυτής’ άν ύποστηριχτήκαν άπ’ τό Λιμπρίτη μερικοί φτωχοί σπουδαστές Τυρναβίτες καί διωρίστηκαν σέ δημόσιες θέσεις, είτε μπήκαν στις στρατιωτικές σχολές κάμποσοι άλλοι νέοι — όμολογουμένως μεγάλα καλά γιά τον τόπο μας — έγιναν όμως άπ’ τόν ίδιο καί κακά πολύ μεγάλα, πού κανένας ντόπιος πολιτευόμενος δεν έκαμε, ούτε θά μπορούσε νά κάμη ποτέ στον Τύρναβο.
Λίγο παραπάνω είδαμε τό πρώτο άπ’ αυτά τά μεγάλα κακά, πού δώρισε στήν πατρίδα μου ή ανάμιξη του Λιμπρίτη στά πολιτικά πράγματά της. Καί ήταν αυτό τό φούντωμα του κομματικού φανατισμού τών κατοίκων σέ βαθμό, πού δέν είχε φτάσει ποτέ ώς τότε και βάσταξε ’ίσαμε, πού πέθανεν ό πολιτευόμενος αυτός (Ή άγριότητα του φανατισμού αύτού έφτασε στό σημείο, ώστε νά πυροδοληθή μέ γκρα ό μακαρίτης Λιμπρίτης στό πιό κεντρικό μέρος τής πόλης μας άπό ντόπιο δικηγόρο, μακαρίτη τώρα κι αυτόν).
Τό δεύτερο μεγάλο κακό, πού χρωστάει ό Τύρναβος στον ίδιο πολιτικό, είναι ό έξαιτίας τής πολιτικής του φοβερός ηθικός ξεπεσμός τών συνειδήσεων τών κατοίκων τής άδικημένης αυτής θεσσαλικής μικροπολιτείας…
Τό τρίτο καί μεγαλύτερο απ’ τά δυό προηγούμενα κακά, πού προξένησε στον Τύρναβο ή ανάμιξη του Λιμπρίτη στά πολιτικά της πατρίδας μου, ήταν τό δικαιολογημένο αποτράβηγμα όλων των τοτινών πολιτικών φιντανιών άπό τον πολιτικό αγώνα.
Μέ τό άποτράβηγμα όμως αυτό επόμενο ήταν όχι μόνο νά χρονίση ή έλλειψη κάθε ντόπιου «ταγού», πού μέ πόνο καί χωρίς υστεροβουλία νά φροντίζη μερόνυχτα
γιά τήν πρόοδο τής πατρίδας του, αλλά καί νά κοπή άπ’ αυτή κάθε ελπίδα ν’ άποχτήση τέτοιους όδηγούς.
Κι έτσι ό Τύρναβος, μένοντας στήν πιό κρίσιμη καμπή τής μελλούμενης εξέλιξής του χωρίς κανένα προστάτη καί τέλεια ακαθοδήγητος, φυσικό ήταν νά μην μπόρεση ν’ άντιδράση στόν κοινωνικό νόμο, πού λέει : «Ή γειτονιά μιανής μικροπολιτείας μέ μεγάλη, πού μαζί είναι καί διοικητική πρωτεύουσα έχει γι’ άναπόφευχτο επακολούθημα τή διαρροή των εξελιγμένων πολιτών τής πρώτης πρός τή γειτονική πρωτεύουσα».[26]
Η εφημερίδα ΣΚΡΙΠ στο φύλο της 7/9/1903 έγραφε χαρακτηριστικά «Αιματηρά συμπλοκή εις Τύρναβον. Επληγώθησαν επτά. Κίνδυνος του κ. Λιμπρίτου». Την 8ην ώραν της εσπέρας σήμερονφοβερά ρήξις επήλθεν εν Τυρνάβω μεταξύ των αντιθέτων πολιτικών μερίδων καθ’ ην αντηλλάγησαν πλείστοι πυροβολισμοί. Επληγώθησαν επτά θανασίμως. Ο κ. Λιμπρίτης επυροβολήθη δις ανεπιτυχώς.[27]
Ο ισχυρός και ιδιόμορφος χαρακτήρας του Λυμπρίτη αποτυπώνεται και σε πολλά περιστατικά που συνέβησαν στον πολιτικό και κοινωνικό του βίο:
Το 1895, η περιοχή των Γόννων κατοικούνταν από πολλούς Οθωμανούς που όμως σταδιακά μειώνονταν. Στις δημοτικές εκλογές του ίδιου έτους στον Δήμο Γόννων εκλέχθηκε για πρώτη φορά χριστιανός δήμαρχος ο Στέφανος Βαλασσόπουλος.[28] Παρά τους πανηγυρισμούς των κατοίκων, ο Λυμπρίτης αμφισβήτησε το κύρος των εκλογών και τελικά τις ακύρωσε!! Στις 7/4/1896 έγινε επαναληπτική εκλογή με τους παλιούς εκλογικούς καταλόγους σε κλίμα τρομοκρατίας, που όμως σε έκπληξη όλων δήμαρχος εκλέχθηκε ο Μαχμούτ Σαίτ Οστά με 51 ψήφους περισσότερους από τον Βαλασσόπουλο. Σύμφωνα με δημοσίευμα της «Ακρόπολις φ. 20/04/1896» όταν το επιτελείο του είπε ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν τις εκλογές, ο Λυμπρίτης φέρεται να είπε «Δεν έχετε 100 φίλους ; θα τους βάλω να ψηφίσουν τρεις φορές και θα την πάρουμε». [29]
Στις 21/8/1898 ο Λυμπρίτης βουλευτής Τυρνάβου και εν ενεργεία συνταγματάρχης του Μηχανικού (δεν ίσχυε το ασυμβίβαστο), πυροβολεί και σκοτώνει στα Εξάρχεια τον δεκανέα του Ιππικού Κων. Χρύση 22 ετών.
Στους δημοσιογράφους λέει για τη δολοφονία: «Επέστρεφα στην οικία γύρω στις 11.30 τη νύχτα. Ενώ βρισκόμουν κοντά στο σπίτι, άκουσα κάποιον να μου φωνάζει: «Πίσω κουφάλα, μην προχωρείς». Νόμιζα στην αρχή ότι η φράση δεν απευθυνόταν σε μένα, αλλά αμέσως μετά είδα έναν δεκανέα του Ιππικού να με πλησιάζει με απειλητικές διαθέσεις και να μου λέει: «Πίσω σου ρε, πούστη μην προχωρείς». Υπέθεσα ότι ο άγνωστος οπλίτης ήταν αποσπασμένος στην αστυνομία και φρουρούσε τον χώρο. Του είπα «άφησε με ήσυχο, πηγαίνω στο σπίτι μου, είναι αυτό εδώ που βλέπεις». Όμως ο δεκανέας με πλησίασε περισσότερο κι έγινε πιο απειλητικός. Ύψωσα τότε την ράβδο που κρατούσα και προσπάθησα να τον απωθήσω, αλλά αυτός εξακολουθούσε να έρχεται προς εμένα. Αναγκάσθηκα να υποχωρήσω. Ο δεκανέας προσπάθησε να βγάλει το ξίφος του. Είμαστε τόσο κοντά, ώστε αν τον έβγαζε, θα με χτυπούσε οπωσδήποτε. Τότε έβγαλα το περίστροφό μου, το ύψωσα και του είπα: «Φύγε, γιατί θα σε χτυπήσω». Ο δεκανέας όμως συνέχιζε να με απειλεί. Κατάλαβα ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος λύσεως και πυροβόλησα. Ο δεκανέας έπεσε κάτω. Μόλις τον είδα πεσμένο, ταράχτηκα πολύ κι άρχισα να συνέρχομαι…».
Το θέμα λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις, με τον Λυμπρίτη να μην δέχεται την εξουσία της Αστυνομίας και της τακτικής δικαιοσύνης αλλά μόνο αυτή του Στρατού. Η εφημερίδα ΣΚΡΙΠ αφιερώνει πολυσέλιδα ρεπορτάζ από το γεγονός επί πολλές συνέχειες. Τελικά στις 21/10/1898 ο Λυμπρίτης αθωώνεται.[30]
Το 1903 ο Λυμπρίτης ορίστηκε υπουργός στρατιωτικών στην κυβέρνηση Δηλιγιάννη, ο οποίος όμως πολύ γρήγορα παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 1903. Ο λόγος που παραιτήθηκε ήταν ότι η γενική διοίκηση απέκρουσε τον οργανισμό στρατού που είχε υποβάλλει.
Στις 2/2/1904, ο εκρηκτικός χαρακτήρας του Θεόδωρου Λυμπρίτη δεν άργησε να τον οδηγήσει σε μονομαχία με τον στρ. Κων/νο Σμολένσκη. Επισημαίνεται ότι ο Κων/νος Σμολένσκη ήταν τότε υπουργός Στρατιωτικών. Μία φράση του στη Βουλή οδήγησε την κατάσταση στα άκρα. Η φραστική… εκτροπή του Λιμπρίτη που τόνισε ότι «οι κυβερνώντες ανοήτως αποστέλλουσι τους κληρωτούς εις την Σχολήν χωρίς προηγουμένως να τους δοκιμάσωσι», προκάλεσε την έντονη αντίδραση του Σμολένσκη. Παρέχοντας περαιτέρω εξηγήσεις λέγοντας ότι «παρέσχε τας εξηγήσεις ουχί διότι επτοήθη» και πως είναι πρόθυμος «να αποδεχθή πάσαν πρόκλησιν» κατόρθωσε να πολώσει περισσότερο τα πράγματα, σε μια κοινωνία όπου επικρατούσαν κατά κόρο οι προσωπικές μονομαχίες… Τελικά από τη μονομαχία δεν σκοτώθηκε κανένας![31]
Ο Λυμπρίτης το 1909 αντιτάχθηκε κατά του στρατιωτικού συνδέσμου και αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την πολιτική. Επανήλθε όμως μετά από πιέσεις των ψηφοφόρων του που τον λάτρευαν. Δεν έπαυσε όμως να υπομένει με αξιοπρέπεια και τις συνέπειες των πράξεών του.
Το 1920 φυλακίστηκε για λίγους μήνες στις φυλακές του Ιτζεδίν, καταδικαστείς για συνομωσία.
Απαντώντας σε υπαινιγμούς νεότερου βουλευτή, ο μεγάλος πλέον σε ηλικία Λυμπρίτης, του απάντησε «Το μυαλό δεν είναι αυγό νέε μου. Το μυαλό, κύριε, όταν υπάρχει, δεν μοιάζει με τ’ αυγό, που όσο πάει και κλουβιαίνει, είναι σαν το κρασί που όσο παλιώνει, δυναμώνει».[32]
Ο Λυμπρίτης ήταν από τη φύση του εύστροφος και εγκυκλοπαιδικός νους και διακρινόταν για την άριστη επιλογή των συνεργατών του. Φιλόδοξος και με μόνο μέσο την πολιτική κατάφερε να επικρατήσει και να χαίρει της γενικής καταξίωσης.
Όσο ο Λυμπρίτης έχει συνδέσει το όνομά του και την πολιτική του παρουσία στον Τύρναβο, με την κατασκευή της κεντρικής πλατείας του Τυρνάβου, την επανακατασκευή της γέφυρας (καταστράφηκε από την πλημμύρα του 1885), αλλά και στην Επαρχία Τυρνάβου γενικότερα με την αποξήρανση της λίμνης του Νιζυρού (Καλιπεύκη), την οδό Ραψάνης – Πυργετού – Τεμπών.
Ο Δημοσθένης Ανδρεάδης αναφέρει χαρακτηριστικά «Καί στ’ αλήθεια! ’Άν κατωρθώθηκεν έξαιτίας τής δυνατής έπιβολής, πού έξασκούσεν ό στρατιωτικοπολιτευτής αυτός στούς φίλους του πρωθυπουργούς εκείνων των χρόνων, στό θ. Δηλιγιάννη δηλαδή καί στό Γ. θεοτόκη, νά γίνουν μερικά πράγματα γενικής ώφελιμότητας στήν πόλη μας άπ’ αυτόν, καθώς ήταν νά πούμε το ξαναχτίσιμο τής γέφυρας τού Ξερια, πού είχε παραουρθή ολόκληρη άπό τήν πλημμύρα του 1885 (Άπ’ τήν πλημμύρ’ αυτή καταστράφηκαν τότε και τρεις συνοικίες τής πόλης μας), τό γκρέμισμα του άπαίσιου πύργου τοΰ παλιού ώρολογιού τής πόλης μας, του γειτονικού μ’ αυτόν τζαμιού καί των γύρω παλιών μαγαζιών καθώς καί τό υστερ’ άπ’ αυτό άνοιγμα τής σημερινής κεντρικής πλατείας τής μικροπολιτείας αυτής’ άν ύποστηριχτήκαν άπ’ τό Λιμπρίτη μερικοί φτωχοί σπουδαστές Τυρναβίτες καί διωρίστηκαν σέ δημόσιες θέσεις, είτε μπήκαν στις στρατιωτικές σχολές κάμποσοι άλλοι νέοι — όμολογουμένως μεγάλα καλά γιά τον τόπο μας — έγιναν όμως άπ’ τόν ίδιο καί κακά πολύ μεγάλα, πού κανένας ντόπιος πολιτευόμενος δεν έκαμε, ούτε θά μποροΰσε νά κάμη ποτέ στον Τύρναβο».[33]
Ο Θεόδωρος Λιμπρίτης απεβίωσε την 23/08/1928, ενώ είχε αποσυρθεί από την πολιτική λόγω πολλών προβλημάτων υγείας.
Ροδόπουλος Γεώργιος (1860–1951)
Θητεία: 07/02/1899-19/09/1902
17/11/1902-28/03/1903
16/12/1923-30/09/1925
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1860 ή 1864 και ήταν γιος του συμβολαιογράφου Ανδρέα Ροδόπουλου, που εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Λάρισα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Εντάχθηκε στο δυναμικό της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος διατελώντας διευθυντής των τοπικών υποκαταστημάτων της στον Πύργο, τα Τρίκαλα, το Αίγιο, την Θεσσαλονίκη κ.α. ενώ χρημάτισε επίσης Διοικητής της Τράπεζας Κρήτης.[34]
Ασχολήθηκε με την πολιτική εκλεγόμενος δημοτικός σύμβουλος Λάρισας. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Τυρνάβου (ΑΜ 1137)[35] στις εκλογές του 1899 εγκαινιάζοντας την κυριαρχία των πολιτικών Ροδοπουλαίων (πατέρας – γιος) για περισσότερο από μισό αιώνα και επανεξελέγη σε αυτές του 1902 για να παραιτηθεί, όμως, στις 28 Μαρτίου του 1903 αντικαθιστάμενος από τον στρατιωτικό Λεωνίδα Λαπαθιώτη. Επανεξελέγη βουλευτής Τυρνάβου στις εκλογές του 1923 και του 1928 με το Λαϊκό Κόμμα.
Ο Γεώργιος Ροδόπουλος υπήρξε Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας Θεσσαλών, που εξέδιδε τα «Θεσσαλικά Χρονικά».
Ο Γεώργιος Ροδόπουλος ήταν παντρεμένος με την Ανθή Μουλούλη θυγατέρα του Σταμουλάκη Μουλούλη (1ος αιρετός Δήμαρχος Τυρνάβου 1883)[36] και είχε αποκτήσει πέντε παιδιά: τον Κωνσταντίνο (Τάκη) (πολιτικός-Βουλευτής), τον Δημήτριο (συγγραφέας – δημοσιογράφος με το ψευδώνυμο Μ. Καραγάτσης), την Φωφώ (σύζυγος του Θεόδωρου Κασιμάτη), τον Νίκο (επιχειρηματία) και την Ροδόπη (σύζυγος του διευθυντή της Αβερωφείου Γεωργικής Σχολής Φιλοποίμενα Τζουλιάδη. Απεβίωσε το 1951.[37]
Λαπαθιώτης Λεωνίδας (1854–1942)
Θητεία: 31/05/1903-22/12/1904
Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1854 από πατέρα κυπριακής καταγωγής, αξιωματικό της Χωροφυλακής ο οποίος καταγόταν από τη Λάπηθο της Κύπρου. Ο παππούς του ήταν προύχοντας που εκτελέστηκε από τους Τούρκους στη Λευκωσία το 1821. Ήταν νυμφευμένος με τη Βασιλική Παπαδοπούλου, ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη και είχαν αποκτήσει έναν γιο, τον ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.
Ο γιός τους ακολούθησε αρχικά τον πατέρα του, όμως την δεκαετία του 1920 ερχόμενος σε επαφή με τον κομμουνισμό τον ενστερνίστηκε με θέρμη, γεγονός που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση την εποχή εκείνη, συνδεόμενος κατά την αντίσταση στενά με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης που κατοικούσε από το 1903 στα Εξάρχεια στην οικογενειακή του οικία (ένα διώροφο νεοκλασικό κτίριο), υπήρξε ένας από τους σημαντικούς Έλληνες ποιητές, ίσως από τους πιο παραγνωρισμένους αναφορικά με το έργο του. Απεβίωσε πρόωρα κατά τραγικό τρόπο, αυτοκτονώντας τον Γενάρη του 1944 με το όπλο του πατέρα του…[38]
Ο Λεωνίδας Λαπαθιώτης ήταν μαθηματικός και ανώτατος Αξιωματικός. Κατατάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό (Σχολή Ευελπίδων) φθάνοντας μέχρι τον βαθμό του αντιστράτηγου. Συμμετείχε στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 ως αξιωματικός του επιτελείου της Στρατιάς Ηπείρου και διετέλεσε κατόπιν προσωπάρχης του Υπουργείου Στρατιωτικών.
Το 1903 εξελέγη βουλευτής Τυρνάβου (Α.Μ. 676)[39] την περίοδο 31/05/1903–22/12/1904, αντικαθιστώντας τον παραιτηθέντα την 28/03/1903 Γεώργιο Ροδόπουλο, ενώ συμμετείχε για λίγους μήνες στην κυβέρνηση Κυριακούλη Μαυρομιχάλη ως υπουργός Στρατιωτικών (1909).
Ο Λεωνίδας Λαπαθιώτης σύμφωνα με τον Δημοσθένη Ανδρεάδη στην εισήγησή του για τα πρώτα 25 χρόνια του Τυρνάβου (Θεσσαλικά Χρονικά Έκτακτη Έκδοση 1935), υπήρξε η στρατηγική επιλογή του Εμμανουήλ Δημητριάδη (Βουλευτής, & Δήμαρχος Τυρνάβου και επικεφαλής πολιτικής κίνησης στον Τύρναβο), απέναντι στον πολιτικό ολετήρα που κυριαρχούσε στην Επαρχία Τυρνάβου Θεόδωρο Λιμπρίτη.
Όμως, την εποχή εκείνη όμως διαδραματίσθηκαν πολλά και καθοριστικά γεγονότα, τα οποία μετέβαλαν τις μέχρι τότε πολιτικές συνθήκες ευρύτερα και σε τοπικό επίπεδο, γεγονός που δεν έδωσε συνέχεια στην επιτυχή παρουσία των Δημητριάδη – Λαπαθιώτη στα πολιτικά πράγματα της Επαρχίας Τυρνάβου.[40]
Επί κυβερνήσεως Βενιζέλου τέθηκε σε διαθεσιμότητα και φυλακίστηκε για λίγες μέρες. Τελικά αποστρατεύθηκε (1911) αλλά επανήλθε στους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912. Το 1916 ακολούθησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη Θεσσαλονίκη, προσχωρώντας στο κίνημα της Εθνικής Αμύνης και προήχθη σε αντιστράτηγο. Το ίδιο έτος στάλθηκε στην Αίγυπτο για να οργανώσει σώμα Ελλήνων εθελοντών για την κυβέρνηση της Εθνικής Αμύνης. Επίσης ως μαθηματικός δίδαξε στο Πολυτεχνείο και τη Σχολή Ευελπίδων. Απεβίωσε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1942. [41]
Ζησιάδης Βασίλειος (1875 – )
Θητεία : 20/02/1905-01/02/1906
06/12/1915-30/06/1917
07/11/1926-09/07/1928
25/09/1932-24/01/1933
Γεννήθηκε στη Ραψάνη το έτος 1875. Σπούδασε Νομική εξασκώντας το επάγγελμα του δικηγόρου στη Λάρισα.
Πολιτεύθηκε στην επαρχία Τυρνάβου δεδομένου ότι ο Δήμος Ραψάνης (1881 – 1912) υπάγονταν διοικητικά στην Επαρχία Τυρνάβου εκλέγοντας μαζί με τον Τύρναβο ένα Βουλευτή. [42]
Εξελέγη βουλευτής Τυρνάβου (Α.Μ. 369 & 483)[43] τέσσερις φορές την περίοδο 20/02/1905–01/02/1906, 06/12/1915–30/06/1917, 07/11/1926–09/07/1928 & 25/09/1932–24/01/1933.
Γκόλτσιος Ελευθέριος ( ; )
Θητεία : 08/08/1910-12/10/1910
Γεννήθηκε στο Τύρναβο. Σπούδασε την ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε την ιατρική στην περιφέρεια της Επαρχίας Τυρνάβου. Το 1922 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, ασκώντας το επάγγελμα του γιατρού.[44]
Εξελέγη βουλευτής Λάρισας (Α.Μ. 313)[45] στις εκλογές του 1910 για την βραχύβια περίοδο 08/08/1910–12/10/1910.
Δεν έχουν εξευρεθεί άλλες πληροφορίες για το πρόσωπό του.
Αγγελίδης Πελοπίδας (1876–1970)
Θητεία : 28/11/1910-20/12/1911
11/03/1912-18/04/1915
31/05/1915-29/10/1915
12/07/2017-10/09/1920
Γεννήθηκε στο Τύρναβο το 1876. Έλαβε τις εγκύκλιες γνώσεις του στον Τύρναβο και σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών λαμβάνοντας το πτυχίο του δικηγόρου. Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στη Λάρισα κυρίως, αλλά και στην περιοχή του Τυρνάβου. Αναμίχθηκε στη πολιτική κίνηση της Λάρισας, καθώς και της Επαρχίας Τυρνάβου. [46]
Εκλέχθηκε Βουλευτής Λάρισας (Α.Μ. 13) [47] «Εξυπηρετείσας την Επαρχίαν του ποικιλοτρόπως» (σ.σ. επαρχία Τυρνάβου) τις περιόδους : 28/11/1910–20/12/1911, 11/03/1912–18/04/1915, 31/05/1915–29/10/1915 & 12/07/2017–10/09/1920.[48]
Σύμφωνα με τον Δημοσθένη Ανδρεάδη στην εισήγησή του για τα πρώτα 25 χρόνια του Τυρνάβου (Θεσσαλικά Χρονικά Έκτακτη Έκδοση 1935) ο Αγγελίδης στην βουλευτική του πορεία στάθηκε πολιτικά απέναντι από τον Λιμπρίτη, χωρίς ωστόσο να επέλθει ρήξη μεταξύ τους, «είτε γιατί πολιτεύθηκαν στά χρόνια τής βενιζελικής παντοδυναμίας, είτε καί γιατί μέ τά εξαιρετικά προσόντα, πού είχε ό καθένας τους, κατώρθωναν καί αντενεργούσαν άποτελεσματικά στά επιτελικά κομματικά σχέδιά του άλλου».[49]
Ο δημοσιογράφος Τίμος Δεπάστας που επισκέφθηκε τον Τύρναβο τον Απρίλιο του 1910, περιγράφει χαρακτηριστικά τον Αγγελίδη Πελοπίδα «[…] Ο Τύρναβος εν τούτοις, ως πόλις είνε θαυμάσιος και έχει κλίμα υγιεινόν, νερά σχεδόν άφθονα, δρόμους υποφερτούς, φωτισμόν ανεκτόν, κοινωνίαν αρκετά καλήν, δεν έχει όμως νέους γλεντζέδες και ζωηρούς, εκτός του κ. Πελοπίδα Αγγελίδη, ενός δικηγόρου πρώτης γραμμής, …».[50]
Ο Αλέξης Ντάσιος στην εισήγησή του «Διώξεις αντιφρονούντων στη Λάρισα του Διχασμού 1916-1917 – Από τη δράση των επιστράτων στις εκτοπίσεις του νέου καθεστώτος» στην σχετική έκδοση της Περιφέρειας Θεσσαλίας με τον τίτλο «Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΤΟΥ 1917», σημειώνει σχετικά με τα γεγονότα της ταραγμένης τότε περιόδου: … Στη Λάρισα, το 1917 υπήρξε έτος γέννησης των πολιτικών σχηματισμών που θα κυριαρχούσαν για χρόνια στην τοπική πολιτική σκηνή. Πρόσωπα, όπως ο Γεώργιος Βλάχος, βουλευτής και μετέπειτα γερουσιαστής, οι βουλευτές Πελοπίδας Αγγελίδης, Δημήτρης Χατζηγιάννης και Δημήτρης Ηρακλείδης από τον χώρο των βενιζελικών ή βενιζελογενών, και ο Αδαμάντιος Νικολαΐδης, βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος και εκδότης του φιλοβασιλικού Κήρυκα στον Μεσοπόλεμο, ο Μ. Σάπκας, ο Β. Ζησιάδης, ο Άγ. Σλίμαν και τόσοι άλλοι από το βασιλικό στρατόπεδο, που υπήρξαν αντίπαλοι στην κορύφωση του Διχασμού, διαδραμάτισαν κυρίαρχο ρόλο και διαμόρφωσαν τους τοπικούς κομματικούς σχηματισμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας του Μεσοπολέμου, με τα συν και τα πλην της, τις ακρότητες και τις συνθέσεις, τις οποίες η πικρή εμπειρία του Διχασμού κληροδότησε …[51]
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου, στη Λάρισα είχε συσταθεί το Πανδημοκρατικό Λαϊκό Μέτωπο Λάρισας, κίνημα διαμαρτυρίας κατά της Κυβέρνησής του, στο οποίο ως Μέλη του αναφέρονται ο γιατρός Ιωάννης Τριπουλάς, αλλά και ο τ. γερουσιαστής των Φιλελευθέρων Γεώργιος Βλάχος, ο τ. βουλευτής Πελοπίδας Αγγελίδης, ο τ. βουλευτής Ιπποκράτης Κουτσίνας, κ.λπ.[52]
Το 1911 συμμετείχε ενεργά με την διπλή ιδιότητα του δικηγόρου και του Βουλευτή Τυρνάβου στην κατάρτιση του υπ’ αριθ. 36270/18-1-1911 Συμβολαίου Συμβιβασμού ενώπιον Συμβολαιογράφου Αθηνών, μεταξύ του Υπουργείου Οικονομικών και του τέως Κοινοτικού Συμβουλίου Τυρνάβου με Πρόεδρο τον Λάμπρου Ν. Λάμπρο (θεσμός παράλληλος με τον Δήμο) ως εκπρόσωπός του, αναφορικά με την απόκτηση από την Κοινότητα της περιουσίας του τότε ενοριακού ναού του Αγίου Αθανασίου, η οποία αποτελούνταν από χιλιάδες στρέμματα αγρών, λιβαδιών, οικοπέδων, σπιτιών κ.λπ. σε όλη την κτηματική περιφέρεια Τυρνάβου, με ταυτόχρονα την απαλλαγή του εκκλησιαστικού Ταμείου από κάθε χρηματικό ποσό που οφείλονταν προς την Κοινότητα, γεγονός που ωφέλησε εξαιρετικά τον Δήμο Τυρνάβου και από το 1912 και μεταγενέστερα, την Κοινότητα Τυρνάβου που διαδέχθηκε τον Δήμο Τυρνάβου.[53]
Στις πρώτες βουλευτικές εκλογές μετά τη δικτατορία Πάγκαλου, οι οποίες διεξήχθησαν με το «Αναλογικόν Εκλογικόν Σύστημα και έντυπο κομματικό ψηφοδέλτιο» στις 7 Νοεμβρίου 1926, έλαβαν μέρος ως υποψήφιοι διαφόρων πολιτικών κομμάτων, ανεξαρτήτων και μεμονομένων, περί τους 2.023 πολιτευτές μεταξύ των οποίων και ο Αγγελίδης Πελοπίδας. Στις εκλογές αυτές αποτυγχάνει (;) να εκλεγεί ως ανεξάρτητος βουλευτής της εκλογικής περιφέρειας Κοζάνης, λαμβάνοντας ψήφους μηδέν (0)!! [54]
Ο Δημοσθένης Μηλιούλης στην διπλωματική του εργασία «Ο ΤΥΡΝΑΒΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ» (2021) γράφει χαρακτηριστικά ένα περιστατικό της προεκλογικής περιόδου των εκλογών της 1/11/1920 στις οποίες ο Αγγελίδης δεν κατόρθωσε να εκλεγεί «Οι εφημερίδες της εποχής κατέγραφαν τα πολιτικά δρώμενα της εποχής. Οι βενιζελικοί βουλευτές Ν. Λάρισας με επικεφαλής τον κ. Αγγελίδη «του οποίου τα εργατικά σωματεία διαβιβάζουν πολλά παράξενα πράγματα περί της δράσεώς του» έκαναν την «κουταμάρα», να περάσουν από τον Τύρναβο εκεί που το όνομά τους δεν ήταν καθόλου καλό εξαιτίας του σκανδάλου με το αλάτι το οποίο διατιμούσε ο μπακάλης. Ο οποίος «εντελώς συμπωματικά» ανήκε στο κόμμα κάτι που εξόργισε μέχρι και τον αστυνόμο, ο οποίος τον συνέλαβε. Όμως αντί να δικαστεί ο μπακάλης «για εκμετάλλευση του φτωχού λαού της περιφέρειας» κατόπιν παρεμβάσεων του κόμματος, μετατέθηκε ο αστυνομικός. Ακόμα οι πολίτες δεν είχαν ξεχάσει και το άλλο μεγάλο σκάνδαλο με τους εμβολιασμούς μαθητών σε σχολεία του Τυρνάβου και της περιφέρειας… Είχε αποτιμηθεί 2 δραχμές ανά μαθητή, ωστόσο με τις αντιδράσεις τους πέτυχαν να πέσει στη μία δραχμή. (58 Εφημερίδα, Ριζοσπάστης, 4 Οκτώβρη 1920, σ.4.). Το βενιζελικό «ρεύμα» φαίνεται να μην έχει και μεγάλη απήχηση στον Τύρναβο. Διαπιστώνει κανείς και τη «μονοπωλιακή» σχέση που είχε ο φερόμενος τιμολογιτής του αλατιού (ως διασταύρωση της είδησης).
Σε αντιδιαστολή με την επίσκεψη του Αγγελίδη, η υποδοχή που επιφύλαξαν οι κάτοικοι του Τυρνάβου στους υποψηφίους του Σοσιαλιστικού κόμματος μία μέρα μετά (5 Οκτώβρη), ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη. Οι υποψήφιοι Α. Σίδερης και Γ. Πετσόπουλος έτυχαν μεγαλειώδης υποδοχής από το πλήθος το οποίο κατέκλυσε την πλατεία μπροστά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τον Πανεργατικό Όμιλο. «Η συγκέντρωσις και ο ενθουσιασμός του Λαού επροξένησαν κατάπληξιν εις τα αρχάς, διότι την προηγουμένην αφιχθείς βενιζελικός βουλευτής Τυρνάβου Αγελίδης εγένετο δεκτός υπό μόλις 3 προσωπικών του φίλων». Οι ίδιοι μίλησαν αργότερα και στο διπλανό Καζακλάρ (σημερινό Αργυροπούλι) παρουσία όλων των κατοίκων, «ο βουλευτής Γκέκος, επισκεφθείς το Καζακλάρ την προηγουμένην και οι βενιζελικοί υποψήφιοι Βλάχος και Ισχόμαχος δίωρον μόλις προ της αφίξεως των σοσιαλιστών, εγένετο δεκτοί μόνον υπό των δέντρων και των καθισμάτων της πλατείας» αναφέρει η εφημερίδα χαρακτηριστικά».[55]
Ο Αγγελίδης Πελοπίδας έλαβε μέρος στις κοινοτικές εκλογές της 11/02/1934 ως ανεξάρτητος κοινοτικός σύμβουλος χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί, όταν ο κομμουνιστής Κώστας Αρίδας κέρδισε τις εκλογές.
Ο Αγγελίδης Πελοπίδας απεβίωσε το 1970 σε βαθύ γήρας και ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο της γενέτειράς του, όπου υπάρχει σήμερα ο οικογενειακός τάφος του.
Λάμπρου Ν. Λάμπρος (1876–1946)
Θητεία: 16/12/1923-30/09/1925
Ο Λάμπρος Λάμπρου ή «Λαμπράκης» γεννήθηκε στον Τύρναβο το 1876. Ήταν γιος του δικηγόρου Νικολάου Λάμπρου και τελειώνοντας το δημοτικό σχολείο Τυρνάβου και το γυμνάσιο Λάρισας σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1899. Την ίδια χρονιά ανακηρύχθηκε διδάκτορας της χειρουργικής και μαιευτικής στο Πανεπιστήμιο.
Εγκαταστάθηκε μόνιμα στον Τύρναβο όπου άσκησε τον επάγγελμα του γιατρού μέχρι του θανάτου του.
Διετέλεσε Πρόεδρος της Κοινότητας Τυρνάβου (αυτοδιοικητικός θεσμός παράλληλος με τον Δήμο Τυρνάβου) από το 1910 μέχρι το 1912, όποτε άρχισε να ισχύει ο νέος αυτοδιοικητικός χάρτης του Ελευθέριου Βενιζέλου. Εκλέχθηκε Πρόεδρος της Κοινότητας Τυρνάβου (που διαδέχθηκε τον Δήμο Τυρνάβου) τις περιόδους 1914-1918, 1918-1923, 1927-1929 & 1929-1934. [56]
Ο Λάμπρος Ν. Λάμπρου εξελέγη Βουλευτής Επαρχίας Τυρνάβου (Α.Μ. 846)[57] την περίοδο 16/12/1923–30/09/1925, στο μεταίχμιο της κοινοβουλευτικής παρουσίας του Τυρναβίτη Αγγελίδη Πελοπίδα και του Λυμπρίτη Θεοδώρου και στην αρχή της κυριαρχίας του Ροδόπουλου Κων/νου (Τάκη).
Απεβίωσε το 1946 και ενταφιάστηκε στο Νεκροταφείο του Τυρνάβου όπου υπάρχει οικογενειακός τάφος.
Ροδόπουλος Γ. Κωνσταντίνος (Τάκης) (1896-1971)
Θητεία : 25/09/1932-24/01/1933
05/03/1933-01/04/1935
09/06/1935-17/12/1935
26/01/1936-04/08/1936
31/03/1946-08/01/1950
05/03/1950-30/07/1951
09/09/1951-10/10/1952
16/11/1952-11/01/1956
19/02/1956-02/04/1958
11/05/1598-20/09/1961
29/10/1961-26/09/1963
03/11/1963-08/01/1964
16/02/1964-14/04/1967
Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1896 και ήταν γιος του Γεωργίου Ροδόπουλου (βουλευτή) και της Ανθής Μουλούλη του Σταμουλάκη (1ος αιρετός Δήμαρχος Τυρνάβου). Σπούδασε Νομικές και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κατόπιν του Παρισιού και της Βιέννης. Σύζυγός του υπήρξε η Δέσποινα θυγατέρα του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή που ήταν σπουδαίος Έλληνας μαθηματικός, καθηγητής σε πολλά Πανεπιστήμια της Ευρώπης, έχοντας μεγάλη επιστημονική σχέση με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν. Αδελφός του υπήρξε ο πεζογράφος Μ. Καραγάτσης (Δημ. Ροδόπουλος), από τους σημαντικότερους συγγραφείς της γενιάς του 1930. [58]
Ο Κων. Ροδόπουλος σε ηλικία μόλις 28 ετών διορίστηκε Γ.Γ. του Υπουργείου Οικονομικών τα έτη 1924 – 1927.
Στην πολιτική εισήλθε το 1932, όταν υπέβαλε υποψηφιότητα για βουλευτής στο Νομό Λάρισας με το Εθνικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Γ. Κονδύλη, με το οποίο επανεκλέχθηκε και κατά τις εκλογές του 1933, 1935 και 1936 (Α.Μ. 1393, 387). Το 1933 μετείχε στην Κυβέρνηση του Π. Τσαλδάρη (Λαϊκό Κόμμα) ως Υφυπουργός των Στρατιωτικών. Μεταπολεμικά μετείχε στις εκλογές του 1946 με το Λαϊκό Κόμμα εκλεγόμενος βουλευτής (Α.Μ. 1018)[59], αναλαμβάνοντας Υπουργός – Γενικός Διοικητής Βορείου Ελλάδος, ενώ από το 1949 – 1950 ανέλαβε το Υπουργείο Υγιεινής. Το 1951 εκλέχθηκε βουλευτής Λάρισας με το Κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού. [60]
Ανέλαβε ως Α΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής μετά τις εκλογές του 1952 και Πρόεδρος της Βουλής[61] τον Νοέμβριο του 1953, θέση που διατήρησε μέχρι το 1963…[62] Από την παραίτηση του Κων/νου Καραμανλή από την ηγεσία της ΕΡΕ το 1963 και την φυγή του στο Παρίσι, ο Ροδόπουλος συμμετείχε μαζί με τους Π. Κανελλόπουλο και Π. Παπαληγούρα στην τριμελή προσωρινή Επιτροπή Διοίκησης της ΕΡΕ, ασχολούμενος με τις εσωκομματικές λειτουργίες και θα παραμείνει ενεργό ηγετικό στέλεχος του κόμματος μέχρι την 21η Απριλίου 1967.[63]
Το όνομά του θα συνδεθεί με την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ μέσω της «δικής του» εφημερίδας (Ημερήσιος Κήρυκας Λάρισας) στην οποία θα αποκαλυφθεί το 1965 η στρατιωτική οργάνωση.
Το 1967 ανέλαβε ως Υπουργός Δημοσίων Έργων με Πρωθυπουργό τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο, αξίωμα που έμελλε να είναι το τελευταίο.
Συνοπτικά έλαβε επιτυχώς μέρος στις εκλογές του 1932, 1933, 1935, 1936, 1946, 1950, 1951, 1952, 1956, 1958, 1961, 1963, 1964.
Ο Κων/νος Ροδόπουλος είχε τιμηθεί από τον Βασιλέα Παύλο και Κωνσταντίνο Β΄ με το Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Σωτήρος, τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος Γεωργίου του Α΄ και τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα.
Η σχέση του με τον Τύρναβο υπήρξε για πολλούς Τυρναβίτες αμφιλεγόμενη. Το Δ.Σ. Τυρνάβου (Δήμαρχος Δ. Νασίκας) αρχικά με την 73/1960 απόφασή του ονοματοθετεί κεντρική οδό της πόλης σε Λεωφόρο Κων/νου Ροδοπούλου προς τιμήν του, ενώ ήταν εν ενεργεία βουλευτής και Πρόεδρος της Βουλής!
Αργότερα με την 65/1979 το Δ.Σ. (Δήμαρχος Δ. Κουγιώνης) αποφασίζει την μετονομασία της σε οδό (Ηρώων) Πολυτεχνείου. Στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται ότι: ο Ροδόπουλος υπήρξε βουλευτής της επαρχίας Τυρνάβου και διετέλεσε και Πρόεδρος της Βουλής. Δυστυχώς όμως αντί να τιμήσει την ψήφο των Τυρναβιτών και να συμβάλει με τις δυνατότητες που είχε στην επίλυση προβλημάτων έπραξε το αντίθετο. Δημιούργησε ένα κατεστημένο χωρίς προηγούμενο. Οι παλιότεροι θυμούνται με λύπη και αγανάκτηση τους τρόπους με τους οποίους ενεργούσε και οι νεότεροι τον έχουν σαν άσχημο παράδειγμα. Μετά από όλα αυτά το όνομά του θεωρούμε ότι δεν μπορεί να τιμάται με την ονομασία δρόμων της πόλης μας γι’ αυτό και προτείνουμε την μετονομασία της παραπάνω οδού σε οδό (Ηρώων) ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ που αποτέλεσε σταθμό ηρωικού ξεσηκωμού για τη χώρα μας όταν καταπιεζότανε από την στρατιωτικοφασιστική αμερικανόδουλη χούντα. Η απόφαση όμως του Δ.Σ. δεν εγκρίνεται από την Νομαρχία Λάρισας με το αιτιολογικό ότι η συχνή αλλαγή των ονομάτων των οδών επιφέρει σύγχυση και ανωμαλία στις υπηρεσίες και στους πολίτες… Το Δ.Σ. επανέρχεται δύο φορές και τελικά με την 28/1982 απόφασή του επιτυγχάνει την έγκριση της μετονομασίας της οδού. [64]
Ο Κωνσταντίνος (Τάκης) Ροδόπουλος απεβίωσε στις 30 Ιουλίου του 1971.
Κιτσίδης Αθ. Χρήστος (1916–1991)
Θητεία : 03/11/1963-08/01/1964
16/02/1964-14/04/1967
Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1916 έλκοντας όμως την καταγωγή του από τον Τύρναβο από την πλευρά του πατέρα του. Σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ και στη Νομική Σχολή Αθηνών αποκτώντας και τα δυο πτυχία.
Το 1946 έλαβε μέρος στις πρώτες κοινοβουλευτικές εκλογές μετά το τέλος του Β΄ Π.Π. με το Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής. Επισημαίνεται ότι ο πατέρας του Αθανάσιος Κιτσίδης υπήρξε στενός συνεργάτης (εξ απορρήτων) του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Διετέλεσε Νομάρχης: Ζακύνθου (1947-1951), Ιωαννίνων (1951-1954), Λακωνίας (1954-1960) και Μεσσηνίας (1960-1963). [65]
Ο Χρήστος Κιτσίδης ως Νομάρχης Ζακύνθου την περίοδο από το 1947 έως το 1951, βοήθησε στο πλαίσιο της επικρατούσας πολιτικής κατάστασης αρκετούς αριστερούς Τυρναβίτες που είχαν εκτοπιστεί στην περιοχή την δύσκολη περίοδο που ακολούθησε για τους ηττημένους του εμφυλίου πολέμου. Εκατοντάδες ήταν οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες (περισσότεροι των 300) εξορίστηκαν και φυλακίστηκαν στο στρατόπεδο και τις φυλακές της Ζακύνθου, μεταξύ δε αυτών και Τυρναβίτες…
Το 1963 εξελέγη Βουλευτής (ΑΜ 486)[66] με την ΕΡΕ στο Νομό Λάρισας για την περίοδο 3/11/1963-8/1/1964. Επανεξελέγη Βουλευτής στις επόμενες εκλογές του 1964 για την περίοδο 16/2/1964-14/4/1967.
Ήταν παντρεμένος με την Μαρία (γένος Κασιμάτη) και απέκτησε ένα γιό (Αθανάσιο). Απεβίωσε στην Αθήνα το 1991.[67]
[1] Θεσσαλικά Χρονικά, Ο Τύρναβος στα πρώτα 25 Ελεύθερα χρόνια του, Δημοσθένη Ανδρεάδη, ΑΘΗΝΑ 1935 (σελ. 335)
[2] https://trikalacity.gr/oi-nomarches-ton-trikalon-apo-to-1881/, 9 Μαΐου 2019
[3] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935 Βουλή των Ελλήνων (σ. 104-105) (σ. 108-109)
[4] Κρυόβρυση Ελασσόνας
[5] Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Βουλής της Α΄ Συνόδου της Θ΄ Βουλευτικής Περιόδου, Εθνικό Τυπογραφείο, Αθήνα, 1883 (σ. 340-341)
[6] Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Βουλής της Α΄ Συνόδου της Θ΄ Βουλευτικής Περιόδου, Εθνικό Τυπογραφείο, Αθήνα, 1883 (σ. 278)
[7] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931, Η Ραψάνη, Βασιλείου Οικονομίδη, Αθήνα 1935 (σ. (σ. 359-360)
[8] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935 Βουλή των Ελλήνων (σ. 146-147)
[9] Στόμιο Αγιάς
[10] Καλλιπεύκη Γόννων
[11] Γόννοι Τυρνάβου
[12] Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Βουλής της Α΄ Συνόδου της Θ΄ Βουλευτικής Περιόδου, Εθνικό Τυπογραφείο, Αθήνα 1885 (σ. 349-350)
[13] Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Βουλής της Α΄ Συνόδου της Ι΄ Βουλευτικής Περιόδου, Εθνικό Τυπογραφείο, Αθήνα 1885 (σ. 66)
[14] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931, Ο Τύρναβος τα Πρώτα 25 Χρόνια του, Δημοσθένης Ανδρεάδης, Αθήνα 1935 (σ. 320)
[15] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935 Βουλή των Ελλήνων (σ.138-139)
[16] Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Βουλής της Α΄ Συνόδου της Ι΄ Βουλευτικής Περιόδου, Εθνικό Τυπογραφείο, Αθήνα 1885 (σ. 36)
[17] Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Βουλής της Α΄ Συνόδου της Ι΄ Βουλευτικής Περιόδου, Εθνικό Τυπογραφείο, Αθήνα 1885 (σ. 204)
[18] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, Τυρναβίτες Πνευματικοί Πρόγονοι του Αχιλλέως Τζάρτζανου, Σωκρ. Β. Κουγέα, Τόμος 7ος-8ος , Αθήνα 1959 (σ. 366-368)
[19] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931, Ο Τύρναβος τα Πρώτα 25 Χρόνια του, Δημοσθένης Ανδρεάδης, Αθήνα 1935 (σ. 334-337)
[20] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931, Ο Τύρναβος τα Πρώτα 25 Χρόνια του, Δημοσθένης Ανδρεάδης, Αθήνα 1935 (σ. 338-339)
[21] Το ταξίδι ενός δημοσιογράφου στον Τύρναβο και στη Λάρισα (Α’ μέρος), Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, Εφημερίδα Ελευθερία, δημοσ/ση 12 Ιαν 2020, https://www.eleftheria.gr/m/πρόσωπα/item /249102-τίμος-π-δεπάστας-1881-1920.html
[22] https://trikalacity.gr/oi-nomarches-ton-trikalon-apo-to-1881/ 9 Μαΐου 2019
[23] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935 Βουλή των Ελλήνων (σ. 104-105)
[24] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935 Βουλή των Ελλήνων (σ. 92-93)
[25] Τύρναβος Ιστορικές-Λαογραφικές Αναδρομές Βύρων Γ. Σκρουμπής, Έκδοση Β΄, Τύρναβος 2001, (σ. 98)
[26] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931, Ο Παλαιός Δήμος Γόννων, Αχιλλέας Τζάρτζανος, Αθήνα 1935 (σ. 359, 367)
[27] Εφημερίδα ΣΚΡΙΠ Φύλο 7-9-1903 (σ. 4)
[28] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931, Ο Τύρναβος τα Πρώτα 25 Χρόνια του, Δημοσθένης Ανδρεάδης, Αθήνα 1935 (σ. 334 – 340)
[29] https://www.efsyn.gr/nisides/196923_i-istoria-ton-dimotikon-eklogon-apo-toys-dimogerontes-stoys -dimarhoys-ton-bayaron
[30] https://docplayer.gr/188314542-To-kastro-tis-amorgoy.html
[31] https://www.efsyn.gr/arheio/istorika/79714_otan-oi-boyleytes-elynan-tis-diafores-toys-me-ta-opla
[32] https://rethnea.gr/, Θεόδωρος Φ. Λιμπρίτης: Από τους άγνωστους σπουδαίους Ρεθεμνιώτες, Εύα Λαδιά 5/1/2021
[33] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931, Ο Τύρναβος τα Πρώτα 25 Χρόνια του, Δημοσθένης Ανδρεάδης, Αθήνα 1935 (σ. 339)
[34] https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γεώργιος_Ροδόπουλος_(πολιτικός)&oldid=9037333
[35] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935 Βουλή των Ελλήνων (σ. 156-157)
[36] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931, Ο Τύρναβος τα Πρώτα 25 Χρόνια του, Δημοσθένης Ανδρεάδης, Αθήνα 1935 (σ. 338)
[37] Τύρναβος Ιστορικές-Λαογραφικές Αναδρομές Βύρων Γ. Σκρουμπής, Έκδοση Β΄, Τύρναβος 2001, (σ. 98)
[38] https://www.documentonews.gr/article/otan-o-lapathiotis-pige-sto-spiti-toy-kavafi/
[39] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935 Βουλή των Ελλήνων (σ.126-127)
[40] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931, Ο Τύρναβος τα Πρώτα 25 Χρόνια του, Δημοσθένης Ανδρεάδης, Αθήνα 1935 (σ. (σ. 338-339)
[41] https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82 _ %CE%9B%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
[42] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931 Αθήνα 1935 (σ. 350)
[43] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935 Βουλή των Ελλήνων (σ. 108-109 & σ. 214-215)
[44] https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ελευθέριος_Γκόλτσιος&oldid=7184970
[45] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935 Βουλή των Ελλήνων (σ. 204-205)
[46] http://assets.metaixmio.gr/images/evdoxos/86053430.pdf (σ.4)
[47] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931 Αθήνα 1935 (σ. 350)
[48] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1822-1935 Βουλή των Ελλήνων (σ. 186-187)
[49] ΘΕΣΣΑΛΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Έκτακτη Έκδοση 1881-1931, Ο Τύρναβος τα Πρώτα 25 Χρόνια του, Δημοσθένης Ανδρεάδης, Αθήνα 1935 (σ. 339)
[50] Το ταξίδι ενός δημοσιογράφου στον Τύρναβο και στη Λάρισα (Β’ μέρος), Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, Εφημερίδα Ελευθερία, δημοσ/ση 19 Ιαν 2020, https://www.eleftheria.gr/m/πρόσωπα/item/249674-τίμος-π-δεπάστας-1881-1920.html
[51] Η Θεσσαλία του 1917, Διώξεις αντιφρονούντων στη Λάρισα του Διχασμού (1916-1917), Αλέξης Ντάσιος, Περιφέρεια Θεσσαλίας 2019 (σ. 76)
[52] Ιωάννης Ν. Τριπουλάς (1885-1972), o κοσμοπολίτης ιατρός και κλινικάρχης της Λάρισας (Α’ μέρος), Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, https://www.bestoflarissa.gr/2020/07/29
[53] Συμβόλαιο Συμβιβασμού 36270)1911 Κοιν. Τυρνάβου-Αγίου Αθανασίου, Δήμος Τυρνάβου
[54] Στατιστική των Βουλευτικών Εκλογών της 7ης Νοεμβρίου 1926, Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, Αθήνα 1928 (σ. 48)
[55] «Ο ΤΥΡΝΑΒΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ» Διπλωματική Εργασία 2020-2021 Μηλιούλης Δημοσθένης, Αθήνα 2021 (σ. 29-30)
[56] Τύρναβος Ιστορικές-Λαογραφικές Αναδρομές Βύρων Γ. Σκρουμπής, Έκδοση Β΄, Τύρναβος 2001, (σ.81)
[57] Μητρώο Γερουσιαστών και Βουλευτών 1929-1974 Βουλή των Ελλήνων 1977, (σ. 140)
[58] Τύρναβος Ιστορικές-Λαογραφικές Αναδρομές Βύρων Γ. Σκρουμπής, Έκδοση Β΄, Τύρναβος 2001, (σ.98)
[59] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1929-1974 Βουλή των Ελλήνων (σ.182)
[60] https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κωνσταντίνος_Ροδόπουλος&oldid=9224507
[61] Πρόεδροι της Βουλής, Γερουσίας & Εθνοσυνελεύσεων 1821-2008, Ίδρυμα Βουλής των Ελλήνων, (Αντώνης Μακροδημήτρης κ.α.), Αθήνα 2009, (σ. 401- 405)
[62] Μητρώο Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών 1929-1974 Βουλή των Ελλήνων (σ.235)
[63] Πρόεδροι της Βουλής, Γερουσίας & Εθνοσυνελεύσεων 1821-2008, Ίδρυμα Βουλής των Ελλήνων, (Αντώνης Μακροδημήτρης κ.α.), Αθήνα 2009, (σ. 402)
[64] Αποφάσεις Δήμου Τυρνάβου.
[65] https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%9A %CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82
[66] Μητρώο Γερουσιαστών και Βουλευτών 1929-1974 Βουλή των Ελλήνων 1977, (σ. 140-141)
[67] https://el.wikipedia.org/wiki/
