ΓΡΑΦΕΙ Ο Μιχάλης Τζιατζιάς, εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής 6ου Γυμνασίου Λάρισας, μέλος Τ.Ε. ΔΑΚΕ Καθηγητών ν. Λάρισας, πρόεδρος ν.τ. ΑΔΕΔΥ ν.Λάρισας
Για μία ακόμη φορά η εκπαιδευτική κοινότητα του νομού Λάρισας βιώνει τον θεσμό της τηλεκπαίδευσης (δημιούργημα της προηγούμενης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας).
Είναι γεγονός πως -παρά τις οποιεσδήποτε αντιδράσεις – λειτούργησε με τις αδυναμίες και τα προβλήματά της, ως ένα μέσο προσωρινής αντικατάστασης της δια ζώσης εκπαίδευσης κατά την -μεγάλης διάρκειας- περίοδο του κορονοϊού.
Έρευνες στο εξωτερικό έχουν αποδείξει πως η εφαρμογή της τηλεκπαίδευσης σε ανήλικους μαθητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (πόσο μάλλον σε αυτή της Πρωτοβάθμιας) ελάχιστη αποτελεσματικότητα έχει σε σχέση με την εφαρμογή της σε ενήλικα άτομα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί είναι κάθετα αντίθετοι στη συγκεκριμένη μαθησιακή διαδικασία.
Κι εκεί που λέγαμε πως όντως σε κάποιες ακραίες και ιδιαίτερες καταστάσεις μπορεί να φανεί μια σχετικά χρήσιμη εκπαιδευτική διαδικασία-υπό αυστηρές προϋποθέσεις πάντα και σε περιπτώσεις μεγάλης διάρκειας απουσίας από το Σχολείο- ξαφνικά εκπαιδευτικοί και κοινωνία αρχίζουμε να προβληματιζόμαστε αν όντως έτσι είναι ή οδεύουμε ολοταχώς προς μια κατάχρηση της εφαρμογής του συγκεκριμένου νομοθετήματος ,η οποία λίγο θέλει να αποδειχτεί καταστροφική για τις επόμενες γενιές μαθητών.
Ποιοι όμως πρέπει να αποφασίζουν και ποιοι αποφάσισαν εν τέλει για την εφαρμογή – επιβολή μιας αιφνιδιαστικής και πρόχειρης τηλεκπαίδευσης;
Ποια καιρικά δεδομένα – τουλάχιστον για την ημέρα του Αγιασμού- για τον νομό Λάρισας ήταν αυτά που λήφθηκαν υπόψη;
Γιατί εκπαιδευτικοί ,γονείς και μαθητές πρέπει να αναστατώνονται χωρίς σοβαρό λόγο πριν καν ανοίξουν τα σχολεία ;
Οι συνισταμένες της εκπαιδευτικής διαδικασίας πρέπει ασυζητητί να καθορίζονται από ειδικούς με αυτήν και μόνο.
Η συμπλήρωση των χαμένων ωρών διδασκαλίας -κυρίως στο τέλος του σχολικού έτους-εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες στο Ελληνικό Δημόσιο Σχολείο. Ας την σκεφτόμαστε πριν λάβουμε βιαστικές και λανθασμένες αποφάσεις. Στις παρεμβάσεις των μη ειδικών ή των μη σχετικών πρέπει να μπαίνουν όρια που κάποιος σε κάποιους πρέπει να βάλει.
Εκτός και εάν έναν θεσμό που φτιάχτηκε για να βοηθήσει -που όπως προανέφερα χρειάστηκε κάποια στιγμή -επιθυμούμε να τον απαξιώσουμε και αρκούμαστε στον -εκτός πραγματικότητας- αυτοθαυμασμό μας για τη δημιουργία του.
Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που εκπαιδευτικοί και μαθητές καλούμαστε να κάνουμε για δύο(;) μέρες.
Πάντως τηλεκπαίδευση δεν είναι.
