Η απόφαση του Τσίπρα για δημοψήφισμα έφερε σε αμηχανία τους πιστωτές, καθώς περίμεναν πως είτε θα προχωρούσε σε συνασπισμό με την κεντροδεξιά, ή η κυβέρνησή του θα έπεφτε, όπως γράφει ο Πολ Κρούγκμαν στους N.Y. Times, και εξηγεί γιατί ο Πρωθυπουργός κάνει το σωστό.
Δείτε το άρθρο του κ.Κρούγκμαν:
Μέχρι τώρα, κάθε προειδοποίηση για μια επικείμενη διάλυση του ευρώ έχει αποδειχθεί λάθος. Οι κυβερνήσεις, ασχέτως του τι είπαν κατά την προεκλογική τους εκστρατεία, υποκύπτουν στις απαιτήσεις της τρόικας. Στο μεταξύ, η ΕΚΤ παρεμβαίνει για να ηρεμήσει τις αγορές. Αυτή η διαδικασία έχει κρατήσει ανέπαφο το ευρώ, όμως έχει επίσης διαιωνίσει την βαθύτατα καταστροφική λιτότητα –μην αφήσετε μερικά τρίμηνα περιορισμένης ανάπτυξης σε ορισμένες πιστώτριες χώρες να κρύψουν το τεράστιο κόστος των πέντε ετών της τεράστιας ανεργίας.
Ως πολιτικό ζήτημα, οι μεγάλοι χαμένοι αυτής της διαδικασίας ήταν τα κόμματα της κεντροαριστεράς, η συναίνεση των οποίων στα σκληρά μέτρα λιτότητας –και ως εκ τούτου στην εγκατάλειψη αυτού που υποτίθεται ότι πρέσβευαν- τα βλάπτει πολύ περισσότερο απ’ ότι κάνουν παρόμοιες πολιτικές στην κεντροδεξιά.
Μου φαίνεται πως η τρόικα –νομίζω πως είναι καιρός να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι έχει αλλάξει κάτι και να επιστρέψουμε στο παλιό όνομα- περίμενε, ή τουλάχιστον ήλπιζε, πως η Ελλάδα θα επαναλάμβανε αυτήν την ιστορία. Είτε ο Τσίπρας θα έκανε το συνηθισμένο, εγκαταλείποντας μεγάλο μέρος του συνασπισμού του και πιθανότατα μπαίνοντας αναγκαστικά με την κεντροδεξιά, ή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα έπεφτε. Και αυτό μπορεί ακόμα να συμβεί.
Όμως τουλάχιστον αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας φαίνεται απρόθυμος να πέσει πάνω στο σπαθί του. Αντιθέτως, ερχόμενος αντιμέτωπος με ένα τελεσίγραφο της τρόικας, έχει προγραμματίσει ένα δημοψήφισμα ως προς το αν θα πρέπει να το αποδεχθεί. Αυτό οδηγεί σε μεγάλη αμηχανία και δηλώσεις ότι είναι ανεύθυνος, όμως στην πραγματικότητα κάνει το σωστό για δυο λόγους:
Πρώτον, αν κερδίσει στο δημοψήφισμα, η ελληνική κυβέρνηση θα έχει ενισχυθεί με δημοκρατική νομιμότητα, που νομίζω ότι ακόμα έχει σημασία στην Ευρώπη (και αν δεν έχει, θα πρέπει να το γνωρίζουμε και αυτό).
Δεύτερον, μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονταν σε μια αμήχανη πολιτική θέση, με τους ψηφοφόρους να είναι και εξοργισμένοι με τις όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις για λιτότητα, και απρόθυμοι να φύγουν από το ευρώ. Πάντα ήταν δύσκολο να δει κανείς πώς θα μπορούσαν να συγκεραστούν αυτές οι επιθυμίες και είναι ακόμα δυσκολότερο τώρα. Το δημοψήφισμα, στην ουσία, θα ζητά από τους ψηφοφόρους να επιλέξουν την προτεραιότητά τους και να δώσουν στον Τσίπρα την εντολή να κάνει αυτό που πρέπει αν το τραβήξει μέχρι το τέλος η τρόικα.
Αν με ρωτήσετε, ήταν μια ενέργεια τερατώδους αφροσύνης από την πλευρά των κυβερνήσεων των πιστωτών και των θεσμών να το τραβήξουν μέχρι αυτό το σημείο. Όμως το έχουν κάνει και δεν μπορώ να κατηγορήσω απόλυτα τον Τσίπρα που στράφηκε στους ψηφοφόρους, αντί να στραφεί σε αυτούς.
koutipandoras.gr
