Του ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ
Οπως καταλαβαίνουμε όλοι και όλες, και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, μπαίνουμε σε μια ιστορική και κάτι παραπάνω από κρίσιμη εβδομάδα με κατάληξη την 5η Ιουλίου, μέρα δημοψηφίσματος για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ στο κείμενο «καρμανιόλα, που παραδόθηκε με μορφή τελεσιγράφου από τους δανειστές- εκβιαστές προς την ελληνική κυβέρνηση.
Για την κρισιμότητα της κατάστασης στη χώρα μας, τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι όπως τα περιγράφει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου σε κείμενό του που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα iskra.gr υπό τον τίτλο: «Επτά κρίσιμες ημέρες».
Ασφαλώς δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς με την αναφορά του ότι : «η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου- όχι βέβαια στρατιωτικού, αλλά οικονομικού, πολιτικού και ψυχολογικού». Δεν μπορεί να διαφωνήσει στο γεγονός ότι: «Αυτόν τον πόλεμο δεν τον ξεκίνησαν ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του- ίσα ίσα, έκαναν το παν για να τον αποφύγουν, παραχωρώντας πολύτιμο πολιτικό έδαφος, χρήμα και χρόνο στον αντίπαλο. Τον πόλεμο τον ξεκίνησαν, από την επομένη κιόλας της 25ης Ιανουαρίου, οι ξένοι επικυρίαρχοι, με μια προσπάθεια μεταμοντέρνου πραξικοπήματος, που ενδέχεται να καταγραφεί από την Ιστορία ως πολιτικό πείραμα πρώτης γραμμής, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά ανάλογης σημασίας με εκείνο του Πινοτσέτ, εναντίον της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή» …
Όμως , είναι εξαιρετικά σημαντική και ακόμα σημαντικότερη η επισήμανσή του ότι, τον πόλεμο αυτό « … δεν μπορεί να τον κερδίσει η κυβέρνηση ή τα κόμματα που τη στηρίζουν. Τον πόλεμο μπορεί να τον δώσει πραγματικά και να τον κερδίσει, μόνο ο οργανωμένος λαός. Η εβδομάδα προς το δημοψήφισμα είναι η πρώτη, καθοριστικής σημασίας για το μέλλον, μάχη αυτού του πολέμου. Εδώ θα κριθούν όλοι.»
Συμφωνώ απόλυτα, η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίση αυτή την κατάσταση μόνη της.
Το ζητούμενο , λοιπόν, είναι το πώς θα κερδηθεί, τελικά, αυτή η μάχη.
Μια σημαντική παράμετρος είναι το πως θα λειτουργήσουν τα Κόμματα, όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά συνολικά τα Κόμματα του «Αντινεοφιλελεύθερου τόξου».
Για να δοθεί μια περήφανη απάντηση με ένα πάνδημο παλλαϊκό «ΟΧΙ», είναι αναγκαίες οι ακόλουθες προϋποθέσεις.
Είναι καταρχήν αναγκαίο να οργανωθεί η μάχη αυτής της βδομάδας με επεξεργασμένα επιχειρήματα της κυβέρνησης για το τι σημαίνουν για τη ζωή των εργαζομένων, των πολιτών, των νοικοκυριών αυτές οι προτάσεις της Τρόικα και από την άλλη τι θα κερδίσει ο λαός με την εφαρμογή άλλων μέτρων πχ των προγραμματικών θέσεων με βάση τις οποίες εξελέγη. (Σημείωση: Επισημαίνεται ότι η συμβιβαστική πρόταση που είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει αφού όπως είπαν χαρακτηριστικά τα κυβερνητικά στελέχη με το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα το Κοντέρ μηδενίζει.)
Στην κατεύθυνση αυτή, είναι σημαντική μια ενωτική ενεργοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει τούτες τις οριακές στιγμές να παρέμβει και να συνεννοηθεί με τα άλλα Κόμματα της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς για τον συντονισμό δράσης για την στήριξη του «ΟΧΙ».
Πρέπει να υπάρξει κοινή δράση στην κατεύθυνση απόρριψης του τελεσιγράφου – λαιμητόμου της Τρόικας, θέμα για το οποίο υπάρχει ευρύτατη συμφωνία.
Επιπλέον, έχει μεγάλη σημασία και το πώς θα δράσουν και οι άλλες αριστερές και αντινεοφιλελύθερες δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι όποιες άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να συντονίσουν τα βήματά τους και να δώσουν από κοινού τη μάχη αυτή. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως η μια ή η άλλη δύναμη θα παραιτηθεί από τη δική της ξεχωριστή στρατηγική και τακτική και από τα δικά της «ΟΧΙ».
Η κοινή αυτή δράση μπορεί να διευκολυνθεί με την άμεση κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, με παλλαϊκές επιτροπές στήριξης του «όχι» σε όλη την χώρα, στηριγμένες στο σύνολο των μαχόμενων, λαϊκών δυνάμεων. Οι δράσεις αυτών των ευρύτατων παλλαϊκών επιτροπών μπορούν να προπαγανδισθούν και να διανθισθούν με συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, «εκστρατείες» γειτονιά τη γειτονιά, δρόμο το δρόμο, σπίτι το σπίτι.
Η επιμονή σε τακτικές ξεχωριστής δράσης ή ακόμα χειρότερα αντιπαραθετικής, αν σε άλλες εποχές ήταν αδικαιολόγητη, σήμερα είναι τελείως ανεξήγητη, διότι ο μόνος που θα ωφεληθεί είναι ο αντίπαλος.
Είναι αλλιώτικο το πολιτικό αποτέλεσμα που θα προκύψει αν βγει ένα μεγάλο και ηχηρό «ΟΧΙ» και αλλιώτικο αν βγει ένα ισχνό «ΟΧΙ». Και αυτό επειδή θα υπάρξουν αρκετά ΑΚΥΡΑ εξ’ αιτίας της στάσης της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Μπορεί να είναι λογικοφανής και ορθά, για κάποιους, τεκμηριωμένη η εναντίωση και στα δύο σχέδια, είτε της Τρόικας είτε του κειμένου της κυβέρνησης το οποίο προείλθε από έναν ξεκάθαρα επώδυνο για την πλευρά της συμβιβασμό . Σε κάθε ιστορική φάση, όμως, πρέπει να εξετάζει κάποιος, το κύριο επίδικο της συγκεκριμένης συγκυρίας, και να συγκεντρώνει όλα τα βέλη που έχει στην φαρέτρα του σε αυτή την κατεύθυνση.
Άλλωστε σύντροφοι το κοντέρ έχει μηδενίσει και όλοι και όλες μαζί, χωρις καμία διάθεση ηγεμονίας ο ένας απέναντι στον άλλο, αλλά απέναντι στον κοινό εχθρό: την τρόικα και τους εγχώριους συνεργάτες της (μιντικοκρατία, τραπεζοκρατία, πολιτικά κόμματα του λεγόμενου «φιλοευρωπαϊκού τόξου» κλπ), οι οποίοι ανασυντάσσονται και έχουν εξαπολύσει ένα λυσσώδη πόλεμο απέναντι στον ελληνικό λαό πρέπει να δωθεί αυτή η μάχη.
Έτσι θα πετύχουμε μια περήφανη νίκη απέναντι σε όλους αυτούς που προσπαθούν να εξαθλιώσουν και να υποτάξουν τον ελληνικό λαό και τον τόπο.
Δημοσιεύθηκε στο iskra.gr
