Σαν σήμερα πριν από 13 χρόνια, στις 18 Ιουλίου του 2002 ανακοινώνεται από την αστυνομία η διάλυση της 17 Νοέμβρη. Τότε γιόρταζε η κυβέρνηση, γιόρταζε ο Συνασπισμός, γιόρταζαν τα ΜΜΕ για αυτή τη μεγάλη νίκη της δημοκρατίας.
Είναι η εποχή που ο Συνασπισμός ζητά: «Η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της» με στελέχη του να επιθυμούν την «πολιτική ήττα» της 17Ν, ενώ το ΚΚΕ μαζί με τα κόμματα και τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς γιόρταζαν την σύλληψη των «πρακτόρων» διαχωρίζοντας τη θέση τους.
Η αστική δημοκρατία και η ευημερία κορυφώνονται τα επόμενα χρόνια μετά το Millennium με την «επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στο σπίτι τους» και με το ευρώ να είναι ακόμα αστραφτερό.
Σήμερα, 13 χρόνια μετά, οι αναλύσεις της οργάνωσης για την επερχόμενη οικονομική κατάρρευση, την υπαγωγή στο Δ.Ν.Τ. και τον συνολικό οικονομικό μαρασμό, αναλύσεις που τότε αποκαλούνταν «γραφικές» έχουν επαληθευτεί πέρα για πέρα με τον πιο σκληρό τρόπο.
Τα κόμματα και οι οργανώσεις της αριστεράς που είχαν οργιάσει το καλοκαίρι του 2002 πλέον απειλούνται με εξαφάνιση, ενώ ο Συνασπισμός, πιστός στις αρχές του και εξακολουθώντας να κρατά αιχμάλωτους τους πολιτικούς κρατούμενους εφαρμόζει εκείνος τώρα τις πολιτικές λιτότητας που κάποτε αποκαλούσε «επαχθείς», ενώ ακόμα πιο πριν «γραφικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας»
Σήμερα, έχοντας χάσει κάθε συνέχεια με την επαναστατική παράδοση της αριστεράς και με τις εκκλήσεις σε αυτή να έχουν χάσει το νόημά τους και να αποτελούν κούφια συνθήματα ακόμα και κινήσεις στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας θεωρούνται ακραίες. Το 8ωρο αποτελεί μακρινή ανάμνηση, ενώ η κοινωνική χειραφέτηση και η κατάκτηση του πλούτου υπό τον ήχο τουφεκιών έχει περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Δεν ήθελα να καταλήξω κάπου αυτή τη φορά. Απλώς δηλώνω την απογοήτευσή μου.
