Τελικά ο φόβος και η απέχθεια που βλέπουμε στα μάτια της Tippi Hedren, μητέρα της Melanie Griffith, όταν αυτή δέχεται επίθεση από άγρια πουλιά στο “The Birds” ήταν πραγματικός.
Κατά τη διάρκεια των έξι μηνών, που πέρασε η ηθοποιός το 1963 κάνοντας την ταινία – τη μεγάλη της ευκαιρία στον κινηματογράφο – η Hedren δεχόταν συνεχή σεξουαλική παρενόχληση, εκφοβισμό και σκληρότητα από το σκηνοθέτη Αλφρεντ Χίτσκοκ. Αυτά γράφει στα απομνημονεύματά της, με τίτλο «Tippi».
Είναι η πρώτη φορά που γράφει για τις εμπειρίες της, οι οποίες ενέπνευσαν την ταινία του 2012 “The Girl.”
Το να δουλέψει με το φημισμένο σκηνοθέτη, σε πρώτη φάση, της φάνηκε σαν μεγάλη τύχη. Η Hedren, στη συνέχεια, 31 ετών τότε, είχε μόλις μετακομίσει στο Λος Άντζελες από τη Νέα Υόρκη, διαζευγμένη μητέρα με φθίνουσα καριέρα μοντέλου και μια 5χρονη κόρη – τη Melanie Griffith, που έγινε επίσης γνωστή ηθοποιός. Ο Χίτσκοκ είδε τη Hedren σε μια τηλεοπτική διαφήμιση και την εντόπισε.
Ξαφνικά βρέθηκε με ένα 5ετές συμβόλαιο – συν μαθήματα υποκριτικής με τον Χίτσκοκ και τη σύζυγό του, Alma Réville, film editor – “, και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο “The Birds”, την επόμενη ταινία του σκηνοθέτη, μετά το “Psycho.”
Αλλά το ενδιαφέρον του Χίτσκοκ στη μούσα του γρήγορα εξελίχθηκε σε εμμονή.
Πριν ακόμα αρχίσουν τα γυρίσματα για τη ταινία, ο Χίτσκοκ προειδοποίησε τους συμπρωταγωνιστές της Hedren, ιδιαίτερα τον όμορφο Rod Taylor, να μην συναναστρέφεται μαζί της και να μην “αγγίξει το κορίτσι”, γράφει η Tippi Hedren. Κάθε φορά που ο Χίτσκοκ έβλεπε τη Hedren να γελά ή να μιλά με κάποιον άνδρα, “πάγωνε” και “εκνευριζόταν” και την κοίταζε με ένα “ανέκφραστο, σκληρό βλέμμα. . . ακόμη και αν μιλούσε με μια ομάδα ανθρώπων στην την άλλη άκρη του στούντιο. ”
Οι γελοιότητες του Χίτσκοκ κλιμακώθηκαν. Είπε στη Hedren για τη στύση που είχε κατά τη διάρκεια μιας σκηνής μεταξύ του Κάρι Γκραντ και της Γκρέις Κέλι στην ταινία “Το κυνήγι του κλέφτη.” Η Hedren γράφει ότι ο σκηνοθέτης έβαζε τον οδηγό του να περνάει έξω από το σπίτι της, έδωσε για ανάλυση το γραφικό της χαρακτήρα, και της είχε ζητήσει να «τον αγγίξει.”
Κάποια στιγμή, ο εύσωμος σκηνοθέτης έπεσε πάνω της και προσπάθησε να τη φιλήσει στο πίσω μέρος της λιμουζίνας του.
«Ήταν μια απαίσια, απαίσια στιγμή”, γράφει. Αλλά δεν το είπα σε κανέναν, διότι “η σεξουαλική παρενόχληση και η συνεχής κρυφή παρακολούθηση (stalking) ήταν όροι που δεν υπήρχαν” στις αρχές του 1960. Εκτός αυτού, προσθέτει, «Ποιος ήταν πιο σημαντικός στο στούντιο, αυτός ή εγώ;”
Στη συνέχεια ήρθε η τελευταία σκηνή, στην οποία σμήνη πουλιών επιτίθενται άγρια τον χαρακτήρα της Hedren. Ο Χίτσκοκ της είχε πει οτι θα χρησιμοποιούσε μηχανικά πλάσματα, αλλά αντί για αυτό χρησιμοποίησε ζωντανά πουλιά.
“Ούτε ο μεγαλύτερος εκπαιδευτής στον κόσμο δεν θα μπορούσε να ελέγχει κάθε κίνηση των πουλιών, ειδικά όταν αυτά είναι κάτω από πίεση”, γράφει. “Ήταν βάναυσο και άσχημο και αμείλικτο.”
Τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν για πέντε ημέρες πριν ένα πουλί τη χτυπήσει πολύ κοντά στο μάτι, πράγμα που έκανε τη Hedren “να σπάσει”.
«Κάθισα στο πάτωμα, ανίκανη να κινηθώ, και άρχισα να κλαίω με αναφιλητά από καθαρή εξάντληση”, γράφει.
Μετά από αυτό, η ηθοποιός είχε φρικτούς εφιάλτες και άρχισε να λιποθυμάει. Όταν ένας γιατρός είπε στον Χίτσκοκ ότι η Hedren έπρεπε να ξεκουραστεί για μια εβδομάδα, εκείνος αρνήθηκε μέχρι που ο γιατρός του είπε, “Προσπαθείς να την σκοτώσεις;”
Πολλά εγκωμιαστικά σχόλια ακούστηκαν για το ρόλο της Hedren στο “The Birds” και, μόλις ένα χρόνο αργότερα, πήγε να κάνει μια άλλη ταινία με τον Χίτσκοκ, το “Marnie.” Αλλά λίγα είχαν αλλάξει.
Στο σημείο όπου γίνονταν τα γυρίσματα της ταινίας, η Hedren λέει οτι ο σκηνοθέτης είχε εγκαταστήσει μια μυστική πόρτα που συνέδεε το γραφείο του με το καμαρίνι της και είχε ζητήσει από το τμήμα μακιγιάζ να δημιουργήσει μια μάσκα του προσώπου της – όχι όμως για την ταινία, αλλά για να την έχει ο ίδιος .
Τέλος, ο ίδιος εμφανίστηκε στο καμαρίνι της και «έβαλε τα χέρια του πάνω μου. Ήταν σεξουαλικό, ήταν διεστραμμένο “, γράφει για την επίθεση. “Όσο πιο πολύ αντιστεκόμουν, τόσο πιο επιθετικός γινόταν.”
Παρά το γεγονός ότι η Hedren είχε συμβόλαιο για δύο ακόμη χρόνια με τον Χίτσκοκ, δεν έκανε άλλη ταινία με τον σκηνοθέτη, ο οποίος πέθανε το 1980.
Η ηθοποιός έκανε 50 ταινίες μετά το “Marnie”, αν και παραδέχεται ότι καμία δεν ήταν τόσο καλή όσο οι δύο που έκανε με τον Χίτσκοκ.
“Είχα κάνει αποστολή μου από τότε” γράφει σήμερα η 86 χρονη Hedren, “οτι μπορεί ο Χίτσκοκ να μου κατέστρεψε την καριέρα, αλλά εγώ ποτέ δεν του έδωσα τη δύναμη να καταστρέψει τη ζωή μου.”
