Ανακοίνωση της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (ΠΕΚ)
Για ποια μεταρρύθμιση μιλάει το Υπουργείο Παιδείας, όταν οι πολιτικές του αποδομούν τη δημόσια εκπαίδευση και προκαλούν την υπολειτουργία των σχολείων, όταν όλες οι επιλογές του είναι εμπνευσμένες από την εργαλειοθήκη του Ο.Ο.Σ.Α. και από τις ασφυκτικές δεσμεύσεις του Μνημονίου που ψήφισε η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.;
Σε ποια χώρα και σε ποια πολιτεία αναφέρεται, όταν δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη στοιχειώδη λειτουργία της εκπαίδευσης, όταν υπάρχουν ελλείψεις εκπαιδευτικών στη μέση της σχολικής χρονιάς, όταν καταργούνται δεκάδες ολιγομελή τμήματα της Επαγγελματικής εκπαίδευσης, όταν τα σχολεία ειδικής αγωγής δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους;
Γιατί συνεχίζει ο Υπουργός να δημαγωγεί κάθε ημέρα περί «κατάργησης των Πανελλαδικών Εξετάσεων», όταν το «Εθνικό Απολυτήριο» θα έχει περισσότερες Πανελλαδικές Εξετάσεις; Είναι ποτέ δυνατόν να εισάγονται οι μαθητές στα πανεπιστήμια με ενδοσχολικές εξετάσεις; Μπορεί να υπάρξει ποτέ Υπουργός Παιδείας – εκτός από το σημερινό «μέγα μεταρρυθμιστή» / δημαγωγό – που θα ισχυριστεί ότι καταργεί τις όποιας μορφής Πανελλαδικές εξετάσεις; Ως προς τι αυτός ο επίμονος λαϊκισμός;
Είναι μεταρρύθμιση ο προαναγγελθείς ακρωτηριασμός του λυκείου δε δύο χρόνια και η μετατροπή του σε εξεταστικό κέντρο με μοναδικό σκοπό την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Είναι μεταρρύθμιση η συρρίκνωση της Επαγγελματικής εκπαίδευσης, η απαξίωση της Ειδικής Αγωγής, η αντιεπιστημονική διαβάθμιση των μαθημάτων του Γυμνασίου σε δύο αξιολογικές κατηγορίες;
Γίνεται μεταρρύθμιση θέτοντας τους εκπαιδευτικούς σε σκηνικό πλήρους απαξίωσης, με μισθούς και συντάξεις αναξιοπρέπειας και προσβολής, με την ήδη συμφωνημένη στο «προοδευτικό μνημόνιο» επερχόμενη αξιολόγησή τους εκ μέρους της τοπικής κοινωνίας (!), με τρίτες αναθέσεις μαθημάτων και με οδοιπορικό λειτουργίας τους σε τέσσερα σχολεία, με μηδενικούς μόνιμους διορισμούς αλλά με ακατάσχετη και επί μια διετία καθημερινή φλυαρία περί επικείμενων διορισμών;
Δεν μπορεί το Υπουργείο να μην γνωρίζει από την Ιστορία το πότε γίνεται μεταρρύθμιση: όταν εκφράζει κοινωνική δυναμική και είναι απόρροια ενός μορφωτικού ρεύματος, όταν προάγει βασικούς στόχους του εκπαιδευτικού κινήματος και εστιάζει στο περιεχόμενο του σχολείου και όχι στις εξετάσεις, όταν αναβαθμίζει την ποιότητα της εκπαίδευσης και ενισχύει τους εκπαιδευτικούς στο πολυσύνθετο παιδαγωγικό και επιστημονικό έργο τους, όταν υπάρχει ένα πραγματικό και όχι εικονικό πολιτικό σχέδιο και η αντίστοιχη οικονομική στήριξη.
Έχει κάποια σχέση με αυτά η πολιτική του Υπουργείου Παιδείας; Ναι, τα αντιστρατεύεται όλα. Γι’ αυτό η «μεταρρύθμισή του» είναι αντιμεταρρύθμιση (!) – όπως και η «κατάργηση» / καρικατούρα των δύο μνημονίων έγινε ένα νέο μνημόνιο… – και πολύ γρήγορα θα απογυμνωθεί όπως όλες και οι μέχρι πρόσφατα προκλητικά δημαγωγικές προτάσεις του κ. Φίλη.
Υπουργοί έρχονται και παρέρχονται και πολύ εύκολα τους κατατρώει η μαύρη λήθη. Ποιος και γιατί μπορεί να θυμάται τον κ. Μπαλτά και τον κ. Φίλη; Η εκπαιδευτική μας εμπειρία είναι απλή και απόλυτη: όσο περισσότερο μιλάνε για εικονικές «μεταρρυθμίσεις», τόσο περισσότερο απαξιώνουν το σχολείο!
