ΓΡΑΦΕΙ Ο αιρετός του ΚΥΣΠΕ Βασίλης Παληγιάννης
Με έκπληξη παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες ημέρες την επικοινωνιακή παράσταση της πολιτικής ηγεσίας και ιδιαίτερα του υφυπουργού παιδείας, πρώην συνδικαλιστή της «αριστεράς», να πείσουν ότι οι κατ’ επάγγελμα κινδυνολόγοι συνδικαλιστές προκαλούν άσκοπη ανησυχία στους εκπαιδευτικούς για, δήθεν, αύξηση
του εκπαιδευτικού ωραρίου τους και για συγχωνεύσεις σχολείων.
Όσο κι αν η πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας υποτιμά τη νοημοσύνη των εκπαιδευτικών κι επιμένει στο ψέμα και τον άκρατο λαϊκισμό, κανέναν δεν πείθει. Η αλήθεια είναι πως και αύξηση του εργασιακού ωραρίου και συγχωνεύσεις σχολείων θα έχουμε και μάλιστα άμεσα. Με βάση την απλή λογική, δεν θα υπήρχε λόγος να ψηφιστούν νέες νομοθετικές ρυθμίσεις αν δεν διαφοροποιούνταν σε σχέση μ’ αυτά που έως χθες ίσχυαν.
Όλοι γνωρίζουν πως οι παραπάνω ρυθμίσεις είναι αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς στο πλαίσιο της σύγκλισης με τις βέλτιστες – πρακτικές του ΟΟΣΑ. Οι ρυθμίσεις για την αύξηση του εργασιακού ωραρίου και τις συγχωνεύσεις σχολείων αποτελούν την αρχή μιας σειράς μέτρων που συμφώνησε η κυβέρνηση με τους θεσμούς.
Δυστυχώς όσο κι και αν κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια όλοι πλέον γνωρίζουν πως η κυβέρνηση εφαρμόζει τις πιο σκληρές μνημονιακές πολιτικές. Πολιτικές που οδήγησαν την οικονομία σε κατάρρευση, την κοινωνία σε φτωχοποίηση, σε κατάργηση ιστορικών κατακτήσεων, σε υπερφορολόγηση, σε υποβάθμιση της εκπαίδευσης, σε ταπείνωση και γενικευμένη ανησυχία όλων μας για το αύριο.
Οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν πως η πολιτική ηγεσία του υπουργείου μας αδυνατώντας να επιλύσει τα καίρια ζητήματα της εκπαίδευσης καταφεύγει σε απανωτές, πρόχειρες, ατεκμηρίωτες και αποσπασματικές ρυθμίσεις και στα πλαίσια των μνημονιακών δεσμεύσεών της εξαγγέλλει ρυθμίσεις που απορρυθμίζουν και υποβαθμίζουν την εκπαίδευση. Οι ρυθμίσεις για την ειδική αγωγή, για το ολοήμερο δημοτικό σχολείο, για το ολοήμερο νηπιαγωγείο, για τις επιλογές στελεχών, για τις δομές της εκπαίδευσης, για την αξιολόγηση, το ΠΔ 79 κτλ αποδεικνύουν την έλλειψη σχεδιασμού και την απύθμενη ανευθυνότητα των κυβερνώντων που άλλα θέλουν άλλα κάνουν κι άλλα λένε πιστοποιώντας την κατ’ εξοχήν αξιακή και εκπαιδευτική κρίση και, κυρίως, την αφερεγγυότητα της πολιτικής ηγεσίας.
Επομένως δεν είναι κινδυνολόγοι όσοι λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι είναι αυτοί που ψεύδονται και «αερολογούν».
Ως εκπαιδευτικοί οφείλουμε να προασπίσουμε την παιδεία ως ύψιστο κοινωνικό αγαθό και ταυτόχρονα να διεκδικήσουμε την έμπρακτη αναγνώριση του ρόλου και της αποστολής μας ως λειτουργών της εκπαίδευσης και να αγωνιστούμε για την αναγέννηση της ελπίδας στις ζωές όλων μας.
