ΓΡΑΦΕΙ Ο Αχιλλέας Αναστασίου, Χρηματοοικονομικός Αναλυτής – Στατιστικός, Τομεάρχης κοινωνικών θεμάτων , ΔΗΜ.ΤΟ. Τυρνάβου της ΝΔ
Λένε ότι ο λαός που ξεχνά την ιστορία του πεθαίνει. Tι μέλλει γενέσθαι σε έναν τόπο όταν οι νέοι του βλέπουν το μέλλον σκοτεινό; Εμείς οι νέοι Έλληνες θα μπορούσε κανείς να πει ότι βρεθήκαμε στον σωστό τόπο, τη λάθος στιγμή. Πού οφείλεται αυτή η σκέψη;
Η σκέψη αυτή, φυσικά, οφείλεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, εκ των οποίων σημαντικό πρόβλημα αποτελεί αυτό της ανεργίας και ειδικά η ανεργία των νέων που βλέπουν τα χρονιά που ξοδέψαν σε σπουδές να πάνε χαμένα. Οι νέοι δεν εμπιστεύονται τους θεσμούς, έχουν πολύ αρνητική γνώμη για τη Βουλή, την εκπαίδευση, τη Δικαιοσύνη, υπάρχει γενικευμένη ανασφάλεια, ένα αίσθημα ακύρωσης κάθε προσπάθειάς τους. Αποκλεισμένοι από αγαθά, θεωρούν ότι διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο φτώχειας.
Μια κοινωνία καθορίζεται από τη δυνατότητα που έχει να γεννά νέες δημιουργικές και δυναμικές γενιές. Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κοινωνία και η πολιτική και πνευματική ελίτ της δείχνουν να μη συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Καταρχήν η πρόσφατη αναδιάρθρωση του χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη χώρα μας (η οποία είναι απολύτως απαραίτητη μετά την «πελατειακού τύπου» ίδρυση σχολών και τμημάτων, χωρίς κριτήρια), δυστυχώς θα συρρικνώσει τις δυνατότητες απασχόλησης των νέων με εξειδικευμένες γνώσεις και πολύχρονες σπουδές. Εξάλλου ο περιορισμός των δημόσιων δαπανών για την Ανώτατη Εκπαίδευση έχει ήδη μειώσει δραστικά τις ευκαιρίες απασχόλησης υψηλού επιπέδου επιστημόνων, με αποτέλεσμα όχι μόνο να αυξάνεται η ανεργία αλλά και να δυσχεραίνεται η εκπαιδευτική διαδικασία στα πανεπιστήμια και τα τεχνολογικά ιδρύματα.
Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στο χώρο της έρευνας, όπου όχι μόνο δεν προσλαμβάνονται νέοι ερευνητές, αλλά ο περιορισμός των δαπανών για ερευνητικά προγράμματα στερεί τη δυνατότητα σε ταλαντούχους νέους να προσφέρουν εξειδικευμένη ερευνητική εργασία.
Η μείωση των δημόσιων δαπανών για την εκπαίδευση και την έρευνα στη χώρα μας, σε αντίθεση με άλλες χώρες (1), πέραν των αρνητικών συνεπειών στην απασχόληση των νέων επιστημόνων, έχει τεράστια σημασία για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας.
Οι καλές προθέσεις για ένα νέο παραγωγικό πρότυπο έντασης γνώσης με τεχνολογικά προηγμένη παραγωγική διαδικασία, δυστυχώς, δεν μπορούν να υποστηριχθούν μέσα στις σημερινές συνθήκες της επενδυτικής άπνοιας στον ιδιωτικό τομέα της ελληνικής οικονομίας.
Εν μέσω κρίσης, τα δομικά προβλήματα στην ελληνική οικονομία επιδεινώθηκαν, ενώ σαρώθηκαν οι σταθερές. Έτσι οι νέοι αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες στην ανάπτυξη νέας οικονομικής δραστηριότητας, επιχείρησης ή ελεύθερου επαγγέλματος. Σε αυτό συμβάλλουν η γραφειοκρατία αλλά και η μεγάλη δυσπιστία και η απογοήτευση προς το πολιτικό πελατειακό σύστημα. Συνεπώς οι δυνατότητες των νέων για αυτόνομη επιβίωση πλήττονται συνεχώς .
Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι σε ποσοστό 73,7% οι νέοι ηλικίας 20-24 συγκατοικούν με την οικογένεια, ενώ στις ηλικίες 25-29 το ποσοστό παραμένει εξαιρετικά υψηλό, 57,6%. Αλλά και οι μεγαλύτερες ηλικίες δεν αποδεσμεύονται εύκολα από αυτή την προστασία, αφού το 23,8% των ηλικίας 30-34 συγκατοικεί με τους γονείς. Φυσικά η κατάσταση αυτή θα επιβαρύνει το δημογραφικό πρόβλημα, αφού δυσχεραίνει την απόκτηση οικογένειας
Την τελευταία δεκαπενταετία αυξήθηκαν τα εκπαιδευτικά εφόδια των νέων. Το 2000 το 43% είχε πτυχίο (από τεχνική σχολή έως και διδακτορικό), ενώ το 2014 το ποσοστό ήταν 51%. Μάλιστα, η πλειονότητα των νέων θεωρούν ότι οι επαγγελματικές δεξιότητές τους για την εργασία που επιθυμούν είναι απλώς «αρκετά κατάλληλες», με τους νεότερους να είναι περισσότερο σίγουροι. Το 49,4% των ατόμων 25-29 ετών δήλωσε ότι οι δεξιότητές τους είναι πολύ ή απολύτως κατάλληλες, έναντι 38,8% των νέων 30-34 που έχουν την ίδια πεποίθηση (Καθημερινή). Παρόλα αυτά η πλειοψηφία δε μπορεί να βρει μόνιμη και σταθερή εργασία.
Συνεπώς η χώρα χρειάζεται τώρα όσο ποτέ επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας ώστε όλη αυτή η κατάσταση να αντιστραφεί. Παράλληλα όμως η κυβέρνηση σύριζα και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να συρρικνώσει τον δημόσιο τομέα, αλλά να τον χρησιμοποιήσει προς ίδιο όφελος και να καθυστερήσει τις ιδιωτικοποιήσεις τόσο πολύ που καθιστά την χώρα όχι απλά μη φιλική αλλά εχθρική προς οποιαδήποτε επένδυση.
Τρία χρόνια μετά την εκλογική του νίκη ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε η προσωποποίηση της διπλής ηθικής. Το πολιτικό στιλ του κόμματος είναι χυδαίο, η γλώσσα αισχρή, οι σκέψεις ύπουλες, η αντίληψη περί δικαίου αυθαίρετη και η επιχειρηματολογία υποκριτική… ο κόσμος συνηθίζει σε όλα, σε ανικανότητα, σε χρήματα φορολογουμένων στην άμμο και σε ειδήσεις για επιτυχημένες μεταρρυθμίσεις, αλλά σε εκείνο που δεν μπορεί να συνηθίζει είναι στο αυταρχικό στιλ κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Τον Ιανουάριο του 2015 οι νέοι στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ, νέοι που πίστεψαν πως είχε έρθει η ώρα να σκίσουμε τα μνημόνια και να συγκρουστούμε με τους δανειστές, νέοι που μέσα τους ήξεραν πως όλα αυτά που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανέφικτα. Έβλεπαν όμως μια καλή ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε με το παλιό πολιτικό σύστημα, ώστε να έρθουν άνθρωποι με φρέσκες αντιλήψεις. Όμως οι ίδιοι νέοι που ήθελαν και θέλουν ευκαιρίες για αξιοπρεπή δουλειά , βλέπουν σήμερα το πελατειακό κράτος ζει και βασιλεύει. 44 χιλιάδες προσλήψεις σε 3 χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία εκτός ΑΣΕΠ, συνοδευόμενες από κατακόρυφη αύξηση των δομών και οργανισμών του δημοσίου, η παιδεία πισωγυρίζει με φοιτητοπατέρες, βανδαλισμούς πανεπιστημιακών χώρων, υποβάθμιση των πρότυπων σχολείων, κατάργηση εκδρομών στο εξωτερικό, τους ανεξάρτητους θεσμούς υφίστανται μια συστηματική προσπάθεια απαξίωσης και υποβάθμισης του ρόλου τους. Γενικότερα, το ύφος διακυβέρνησης είναι σε πολλές περιπτώσεις αυθάδες και αυταρχικό με κατασκευή εχθρών και καλλιέργεια διχαστικού κλίματος συνεχούς έντασης
Τρία χρόνια μετά, το «νέο» δείχνει αρκετά γερασμένο. Ο χρόνος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τελειώνει. Όμως η αθέτηση των υποσχέσεων δε στέρησε μόνο την ελπίδα από τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Έκανε κάτι χειρότερο: αφαίρεσε και τα τελευταία ψήγματα εμπιστοσύνης των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα. Το πρόσκαιρο ενδιαφέρον πολλών για την πολιτική μετατράπηκε σε μόνιμη απάθεια και απέχθεια. Νέοι άνθρωποι διστάζουν να ασχοληθούν πιο ενεργά με τα κοινά, λόγω του γενικότερου αρνητικού κλίματος. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει το συντομότερο. Μόνο με ενεργούς πολίτες και κοινωνική συμμετοχή η χώρα αυτή θα διορθώσει κάποια μέρα τα κακώς κείμενα.
