Δείτε τί αναφέρει ο Ιωάννης Σαμπάνης κατά του Παναγιώτη Γκατζόγια
Ως πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας Αναγέννησης Καλοχωρίου επισκέφτηκα τον αντιδήμαρχο κ.Παν.Γκατζόγια τηρώντας το πρωτόκολλο, από θεσμικής αλλά και ηθικής κυρίως πλευράς. Έθεσα υπόψη του λοιπόν κάποια μικροπροβλήματα που εντοπίστηκαν από τεχνικούς στις υδραυλικές εγκαταστάσεις του γηπέδου, ζητώντας την παρέμβαση του προκειμένου να αποφευχθούν περαιτέρω
πολυδάπανες ζημιές. Όμως αντί διαλόγου ή απάντηση έστω, ο ‘τοπικός άρχων’ εξεμάνη, απαιτώντας να παραιτηθώ και να εγκαταλείψω την ομάδα αφού δεν βάζω χρήματα για τέτοιες δουλειές!
Σε παρατήρηση μου ότι είναι υποχρέωση του Δήμου να συντηρεί και να προστατεύει τα έργα που χρηματοδότησε η Περιφέρεια Θεσσαλίας και μετέτρεψαν το γήπεδο μας σε μια πανέμορφη και λειτουργική αθλητική κυψέλη, ενεδύθη τον μανδύα του ηγεμόνα και ανήκουστο τρόπο με…διέταξε να φύγω αμέσως και να μην ξαναπατήσω στον …αντιδημαρχιακό του οντά! Επιπρόσθετα μου κατέστησε σαφές, μην τολμήσω να συνηγορήσω ξανά στην παραχώρηση του γηπέδου στις ομάδες Νέων της ΑΕΛ, οι οποίες κατά την άποψη του “δεν έχουν καμία δουλειά στο Καλοχώρι”! Ούτε αυτές, ούτε η Μικτή της ΕΠΣΝΛ, ούτε οι νεανικές ομάδες άλλων σωματείων που κάποιες φορές αντιμετωπίζουν γηπεδικό πρόβλημα. Το γεγονός ότι το περιθωριοποιημένο από αθλητικό τουρισμό χωριό μας, είχαν την ευκαιρία να φιλοξενηθούν ομάδες πανελλήνιας εμβέλειας, όπως ο ΠΑΟΚ, ο Άρης, η Ξάνθη, ο ΟΦΗ, ο Πανιώνιος κ.λ.π., καθώς και φίλαθλοι αλλά και εκατοντάδες γονείς, τον άφησαν παγερά αδιάφορο.
Δεν περίμενα ποτέ να θέσει εν αμφιβόλω την πατροπαράδοτη φιλοξενία του Καλοχωρίου και δευτερευόντως να απαξιώσει την πολυετή παρουσία μου στον χώρο του τοπικού αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς και τις εκατοντάδες εργατοώρες που αφιέρωσα τα τελευταία χρόνια για την προοδευτική βελτίωση του γηπέδου μας και τη διαρκή λειτουργική του ετοιμότητα.
Δεν μέμφομαι, ούτε καταγγέλλω τον αντιδήμαρχο Παναγιώτη Γκατζόγια. Απλά τον παραδίδω μαζί με τις ανήκουστες συμπεριφορές του στην κοινή γνώμη, φίλαθλη και μη. Ελπίζω να βρει το κουράγιο να κοιτάξει στα μάτια, νεαρούς ποδοσφαιριστές, παιδιά, γονείς, φιλάθλους, παράγοντες. Είμαι βέβαιος ότι μόνο τότε θα νιώσει το μέγεθος του ατοπήματός του κι αν του περισσέψει κάποιο ψήγμα έστω ντροπής, ελπίζω να ερυθριάσει τουλάχιστον. Για αυτοκριτική ούτε λόγος. Είναι απλησίαστη, ενδεχομένως και άγνωστη έννοια για κάποιους.
