Πολλά τα σχόλια και ακόμη περισσότερες οι γκρίνιες σε τοπικό επίπεδο με το που έγιναν γνωστές οι «γαλάζιες σημαίες» που αφορούν στα παράλια του νομού, με τον Αγιόκαμπο (κυρίως) να καταγράφει για ένα ακόμη καλοκαίρι εκκωφαντική απουσία.
Με αντιπολιτευτική διάθεση ορισμένοι, θυμήθηκαν να αναφερθούν στο μακρινό 2007, όταν και ο τότε Χάρτης βασικών κατευθύνσεων χωρικής οργάνωσης του Τουρισμού ήθελε την περιοχή να περιγράφεται στα μάτια των Ευρωπαίων ως… έλος, μόνο που τα αυστηρά κριτήρια του θεσμού μάλλον δικαιώνουν την απόρριψη.
Μπορεί βλέπετε ως πρώτο και βασικότερο κριτήριο για να λάβει «γαλάζια σημαία» μια παραλία να είναι πως πρέπει να κριθεί ως «εξαιρετική» η ποιότητα των υδάτων, κάτι που αν μη τι άλλο δεν αμφισβητείται από κανέναν όσον αφορά στον Αγιόκαμπο και τα καταγάλανα νερά του, ωστόσο παράλληλα ακόμη 33 συνολικά κριτήρια που αφορούν στις ακτές πρέπει να τηρούνται για να δοθεί η περίφημη διάκριση.
Ενδεικτικά λοιπόν σταχυολογούμε ανάμεσά τους κριτήρια τα οποία αφορούν στην καθαριότητα, την οργάνωση, την πληροφόρηση, την ασφάλεια λουομένων και επισκεπτών, την προστασία του φυσικού πλούτου της ακτής και του παράκτιου χώρου και την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση.
Αλήθεια πόσα από τα παραπάνω ανταμώνει στην περιοχή ο επισκέπτης και για πόσα από όλα αυτά φρόντισαν οι αρμόδιοι και όλοι οι εμπλεκόμενοι που διαμαρτύρονται σήμερα, όταν στην περιοχή τους δεν υπάρχουν όχι φορτιστές τηλεφώνων ή αξιοπρεπής σήμανση μα ούτε ντουζιέρα να ξεπλυθείς και αποδυτήρια να αλλάξεις;
Όσο για την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση και την καθαριότητα, άγνωστες λέξεις το τελευταίο διάστημα. Για να μην ανοίξουμε και την κουβέντα γενικότερα περί ευαισθητοποίησης φτάνοντας μέχρι τις ομαδικές θανατώσεις αδέσποτων, που ξεφτίλισαν διεθνώς την περιοχή, διότι θα στεναχωρήσουμε πολλούς.
Ας μείνουμε λοιπόν στις τρεις σημαίες των Μεσαγκάλων και αντί για γκρίνιες και συνωμοσιολογίες ας σηκωθούν μανίκια για του χρόνου.
Ειρήνη Παπουτσή
