Με μελανά χρώματα περιγράφηκε η κατάσταση στη δημόσια εκπαίδευση κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που διοργάνωσαν σε κεντρικό ξενοδοχείο της Λάρισας οι Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις με ομιλητές τον κ. Παύλο Χαραμή εκπαιδευτικό, ερευνητή, τ. πρόεδρο του ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ. της ΟΛΜΕ και τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νάντια βαλαβάνη.
Μιλώντας στην εκδήλωση ο κ. Χαραμής υποστήριξε ότι η υπονόμευση και η αποδόμηση του δημόσιου σχολείου υπήρξε βασική επιδίωξη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ελλάδα και διεθνώς, και ξεκίνησε πριν την εμφάνιση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, με την εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων παρατηρήθηκε ραγδαία ενίσχυσή της.
Όπως ανέφερε οι βασικές συνέπειες της ακολουθούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής, σε συνάφεια με τη γενικότερη πολιτική των μνημονίων, επικεντρώνονται σε σημεία όπως:
– η συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης και η απόδοση ζωτικών τομέων της στην ιδιωτική πρωτοβουλία,
– η ραγδαία απογύμνωση του δημόσιου σχολείου από δομές και υπηρεσίες που θα μπορούσαν να συμβάλουν, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, στη διασφάλιση της ποιότητας του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου και στην προαγωγή της κοινωνικής δικαιοσύνης,
– οι «αξίες», το περιεχόμενο σπουδών και ο γενικότερος προσανατολισμός του λεγόμενου «νέου σχολείου», που δεν έχουν αμφισβητηθεί από την τρικομματική κυβέρνηση, και
– η εντεινόμενη εξάρτηση της εκπαίδευσης από τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα.
«Οι αδυναμίες, οι δυσκολίες και οι αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν την τρέχουσα εκπαιδευτική πολιτική οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ένταση των προβλημάτων της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Η σταθερή προσήλωση σε ένα διαφορετικό εκπαιδευτικό όραμα είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί. Ταυτόχρονα απαιτούνται συστηματική μελέτη των εκπαιδευτικών προβλημάτων, αυξημένη κοινωνική ευαισθησία, συνεχής ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, εμπνευσμένες δράσεις αλληλεγγύης και συνεργασίας και η ευρύτερη δυνατή συσπείρωση όσων ενδιαφέρονται να πραγματώσουν ένα εναλλακτικό εκπαιδευτικό σχέδιο» υποστήριξε ο κ. Χαραμής.
Από την πλευρά της η κ. Βαλαβάνη αναφέρθηκε στις ολέθριες επιπτώσεις των μνημονίων στην ελληνική κοινωνία και την οικονομία, υπογραμμίζοντας ότι το 3ο μνημόνιο οδηγεί σε φτωχοποίηση, διάλυση του κοινωνικού ιστού, βαλκανιοποίηση των μισθών και σε τεράστια ύφεση που σε τρία χρόνια φτάνει κοντά στο 22%.
Σύμφωνα με τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για να μην καταλήξουμε «αποικία χρέους» και «αποικία καταναγκαστικής εργασίας μορφών ΕΟΖ», χρειάζεται το ελληνικό χρέος ν’ αντιμετωπιστεί ριζικά ώστε να γίνει βιώσιμο: Δραστικό «κούρεμα», μορατόριουμ καταβολής των τοκοχρεολυσίων μετά το «κούρεμα» ώστε να μη καταλήγει σε νέα μεγάλη προσθήκη χρέους, αποπληρωμή με ρήτρα ανάπτυξης.
«Ένα ζήτημα που θα κρίνει την πορεία είναι η εξέλιξη της υπόθεσης των ιδιωτικοποιήσεων σε συνδυασμό με τρόπους και τους όρους ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Δεν αποτελεί μυστικό , ότι από τους κύριους λόγους που, σύμφωνα με τον επικεφαλής αναλυτή του Exotix Ντανιέλ Στέρνε, «οι Βόρειοι δε θέλουν το ελληνικό χρέος να είναι “πολύ βιώσιμο”, το προτιμούν “σχεδόν μη βιώσιμο”, γιατί αλλιώς θα σταματήσει η πίεση για μεταρρυθμίσεις», είναι να προχωρήσει η εκποίηση του δημόσιου τομέα της οικονομίας και της δημόσιας γης.
Μέσω ενός τέτοιου δρόμου (ΤΑΙΠΕΔ), ταυτόχρονα ξεπουλήματος και συγκέντρωσης της δημόσιας περιουσίας – σχεδιάζεται ο ακρωτηριασμός της ικανότητας μιας αριστερής κυβέρνησης να μπορεί να πάρει σοβαρές αποφάσεις για το χρέος και τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς διαρκείς εκβιασμούς και χωρίς την αποστέρηση από τα δημόσια εργαλεία άσκησης κρατικής κυριαρχίας και σχεδιασμένης κυβερνητικής πολιτικής. Κατά την Μέρκελ: Όποιος έχει πάνω από 70-80% χρέος ως προς το ΑΕΠ, θα πρέπει να παραχωρήσει κρατική κυριαρχία» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Κλείνοντας την εισήγησή στάθηκε στο φαινόμενο του φασισμού στην Ελλάδα, που ενώ ήταν στο περιθώριο για τριάντα χρόνια, αναδύεται μέσα από την κρίση, αξιοποιώντας στο έπακρο υπαρκτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας μετανάστευση, ανεργία, προσεγγίζοντας κόσμο που όμως δεν έχει τέτοιες αντιλήψεις. Αναφέρθηκε στην ανάγκη να οργανωθούν δίκτυα αλληλεγγύης που ενώνουν τον κόσμο χωρίς διακρίσεις και στην ανάγκη να αντιμετωπιστούν φαινόμενα ρατσισμού εκφοβισμού και ενδοσχολικής βίας στο ελληνικό σχολείο.
