ΓΡΑΦΕΙ Ο Παν. Σαρχώσης, τ. Δήμαρχος δήμου Τυρνάβου
Με αφορμή την αντιπαράθεση στη Βουλή για το άρθρο 18 της Ελληνογαλλικής Συμφωνίας, θα ήθελα να σημειώσω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε εμπλοκή της χώρας μας σε εμπόλεμες περιπέτειες στο εξωτερικό.
Έχει προηγηθεί άλλη μία πριν ένα αιώνα, και πιο συγκεκριμένα το 1919 στην Ουκρανία -Κριμαία, στο πλευρό των δυτικών συμμάχων που συμπαρατάχτηκαν με τους «Λευκούς» εναντίον των Μπολσεβίκων στα απόνερα της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Η εμπλοκή αυτή προέκυψε όταν ο Γάλλος Πρωθυπουργός Ζωρζ Κλεμανσώ, ζήτησε από τον ομόλογό του Ελευθέριο Βενιζέλο τη συνδρομή του ελληνικού στρατού στις εν λόγω επιχειρήσεις.
Θεωρείται ότι αντάλλαγμα θα ήταν η υποστήριξη της Γαλλίας στις εθνικές διεκδικήσεις της Ελλάδας σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία.
Η επιλογή του Ελ. Βενιζέλου για τη συμμετοχή της Ελλάδας σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς, αποδείχτηκε ολέθρια.
Οι εθνικές διεκδικήσεις δεν ευοδώθηκαν, ενώ βαρύτατες ήταν οι συνέπειες στις ελληνικές κοινότητες στην Κριμαία, Οδησσό και στην ευρύτερη περιοχή.
Το κυριότερο όμως ήταν ότι η ελληνική συμμετοχή στην εκστρατεία προκάλεσε την εχθρότητα των Μπολσεβίκων τα επόμενα κρίσιμα χρόνια.
Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, αυτό εξηγεί την υπογραφή της Συνθήκης Φιλίας και Αδελφότητας μεταξύ ΕΣΣΔ και Τουρκίας στις 16-3-1921, που ήταν καταλυτική για την εξέλιξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας, σε συνδυασμό με τις «παλινδρομήσεις» στην πολιτική των Δυτικών Συμμάχων.
Θα περίμενε κανείς η συμμετοχή της χώρας μας σε πολεμικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό σε μία χρονική συγκυρία που χαρακτηρίζεται από ρευστότητα και ασύμμετρες λογικές θα έπρεπε να είναι εκτός των επιλογών της εξωτερικής μας πολιτικής.
Οψώμεθα…
