Το δείπνο
……..Άντρες με μακριὲς λόγχες κρατούσαν ακόμα και την αναπνοὴ μας μακριὰ απ᾿ το στρωμένο τραπέζι. Μα εκείνον, που τόλμησε και προχώρησε, τον κάρφωσαν και τον σήκωσαν ψηλά,
……..πάνω απ᾿ όλους τους συνδαιτυμόνες.
Τάσος Λειβαδίτης (1972)
Η αναπνοή μου είναι χρόνια μακριά από το στρωμένο τραπέζι. Ή μήπως κάθομαι άπραγος χρόνια και δεν ακούω τις αναπνοές των άλλων; Το σίγουρο είναι πάντως ότι βλέπω μπροστά μου τις λόγχες. Κι αν τολμήσω και λογχιστώ θα υψωθώ νεκρός. Κι αν τολμήσεις και υψωθείς θα σε βλέπω νεκρό και δοξασμένο συνάμα. Αν όμως το τραπέζι στρωθεί για όλους, οι λόγχες θα πέσουνε. Και οι συνδαιτυμόνες θα υψωθούνε όλοι μαζί. Και το τραπέζι δεν θα έχει πια σημασία. Στο δείπνο οι αναπνοές μας θα γίνουν τραγούδι.
Για την αντιγραφή,
Όμιλος Πολιτικού Διαλόγου «Λάρισα», Λάρισα, Απρίλιος 2022
