Και ενώ καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας απίστευτης ιδιότυπης ανθρωποφαγίας που πηγάζει από την εδώ και καιρό εν εξελίξει συζήτηση για απολύσεις και διαθεσιμότητες στο δημόσιο, που ούτε πρόκειται να αποδώσει κάτι ουσιαστικό αφού το μόνο που θα αυξηθεί στη χώρα είναι η ανεργία και η ύφεση, κανείς από τους κυβερνώντες αλλά και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως της Αριστεράς, δεν άνοιξε το κεφάλαιο σχέσεις κράτους εκκλησίας και την αναγκαιότητα διαχωρισμού τους…
Σε μια περίοδο που το ελληνικό δημόσιο προσπαθεί να απαλλαγεί από χιλιάδες υπαλλήλους οδηγώντας στην ανεργία, την εξαθλίωση και την απόγνωση χιλιάδες οικογένειες, δεν αγγίζει ένα μεγάλο κεφάλαιο που μπορεί να αποτελέσει την πιο σημαντική μεταρρύθμιση των τελευταίων δεκαετιών, αυτό του διαχωρισμού του κράτους από την εκκλησία.
Και είναι σπουδαία μεταρρύθμιση αφού πέραν του συμβολισμού που έχει – να πάψει η Ελλάδα να είναι το τελευταίο θεοκρατικό κράτος της Ευρώπης- έχει και πολλά ουσιαστικά αποτελέσματα, αφού με το διαχωρισμό η εκκλησία θα συνεχίσει να πληρώνει τις φορολογικές της υποχρεώσεις που πηγάζουν από την αξιοποίηση της αστικής της περιουσίας και των παραγωγικών της αγροτεμαχίων, όπως όλοι οι φορολογούμενοι με εισοδήματα, και από την άλλη θα αναλάβει το κόστος λειτουργίας των ναών και της μισθοδοσίας των 10.300 και πλέον κληρικών και των υπαλλήλων της, που σήμερα πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο μέσος μισθός των ιερέων μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές ξεπερνά τα 1.400 ευρώ μηνιαίως εύκολα καταλαβαίνει ότι το δημοσιονομικό όφελος της χώρας θα είναι της τάξης των 200 εκ ευρώ ετησίως. Και το κυριότερο δεν θα υπάρξουν απολύσεις, αφού τους ιερείς θα συνεχίζει να στηρίζει και να πληρώνει η εκκλησία, αλλά και οι πιστοί, που έτσι και αλλιώς για κάθε μυστήριο πληρώνουν το κάτι τι τους.
Επειδή όμως το θέμα εκκλησία είναι ταμπού και επειδή οι πολιτικοί μας, που πρώτα από όλα είναι πολιτικάντηδες, γνωρίζουν πολύ καλά το τι σημαίνει δύναμη των παπάδων, δεν τολμούν να ανοίξουν το κεφάλαιο διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας, προτιμώντας να στείλουν στην ανεργία χιλιάδες υπαλλήλους που δεν θα έχουν τα προς το ζην.
Και επειδή οι πολιτικοί μας δεν το τολμούν ίσως ήλθε η ώρα να τους εξαναγκάσουμε σε τέτοιες ουσιαστικές ριζοσπαστικές αποφάσεις, που δεν θα επηρεάσουν αρνητικά τη ζωή κανενός.
