Γράφει ο Δημήτρης Κολοβός
Σε αυτή την εκλογική διαδικασία, μπόρεσα να συμμετέχω μέσω της επιστολικής ψήφου, ως εποχικός εργαζόμενος ( αυτοί που δουλεύουν σεζόν, όπως είπε και ο Μητσοτάκης στο tik tok ).
Δε θα ήθελα να σταθώ στο αδιάβλητο ή μη των όποιων βημάτων, καθώς πολλές ενστάσεις διατυπώθηκαν στο δημόσιο διάλογο για την ενδεχόμενη «κομματική χειραγώγηση – εκμετάλλευση» των ψηφοφόρων. Προσωπικά, είχα να ψηφίσω από τις ευρωεκλογές του ’14 και δεδομένου ότι η τρέχουσα διαδικασία ήταν αρκετά απλή και χωρίς ταλαιπωρία (παράδοση – παραλαβή του φακέλου εντός του ξενοδοχείου στο οποίο εργάζομαι), σε πρώτη φάση, το αποτίμησα θετικά.
Σημειωτέων, πως η διεύθυνση του ξενοδοχείου φρόντισε να ενημερώσει εγκαίρως τους εργαζόμενους για την προθεσμία υποβολής των αιτήσεων. Το παράδοξο όμως δεν ήταν αυτό, αλλά το γεγονός ότι η συμμετοχή από πλευράς των εργαζομένων ήταν μηδενική (εμού εξαιρουμένου). Ειδικότερα, ως γνωστόν , η πλειονότητα των εποχικά απασχολούμενων είναι νέα παιδιά (Μ.Ο. τα 25 έτη) τα οποία δεν έχουν λάβει καν τη στοιχειώδη γνώση – ενημέρωση, όχι μόνο για το τι είναι οι ευρωεκλογές, αλλά αγνοούν την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης και των οργάνων τους, γιατί πολύ απλά, δε ξέρουν περί τίνος πρόκειται. Fun fact: η ερώτηση που μου έκανε μια σπουδάστρια ΙΕΚ όπου κάνει την πρακτική της άσκηση μαζί μας:
κ. Δημήτρη, να σας ρωτήσω, αυτή η επιστολή είναι για τη Eurovision; Κάτι για ευρωεκλογές λέει. Μπορώ να ψηφίσω το Μαρινάκι (Σάττι);
Η Eurovision έγινε, το Nemo την κέρδισε επάξια ( αν και ακόμη προσπαθώ να μάθω το χορευτικό του Rim Tim Tagi Tim), ο φάκελος παρελήφθη από το ΥΠΕΣ και γω θυμήθηκα τον εαυτό μου πρωτοετή φοιτητή στη Φλώρινα, να δέχεται τις συμβουλές της ΔΑΠ για την επιλογή του μαθήματος της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, μιας και ως μελλοντικός «βαλκανιονίκης» – που έλεγε και η φίλη μου η Δ.- θα πρέπει να κατανοήσω σε βάθος τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών (ναι, αυτούς που ξέραμε ως Τρόικα, αλλά ευτυχώς μας τους ξανασύστησε ο Βαρουφάκης ο Γιάνης).
Αφού λοιπόν «χορτάσαμε» asquis communautaire (με προφορά Ντόρας Μπακογιάννη) «μπήκαμε» και στην Ευρωζώνη (για να μη μας λεν και τίποτα Βαλκάνιους παρακατιανούς), να φάμε επιτέλους και μεις λίγο «παντεσπάνι» βρε αδερφέ!… (by Pasrty Chef Mr. Constantinos Simitis)
20κάτι χρόνια μετά, μάθαμε πλέον παρά πολύ καλά τι επιφύλασσε το Ευρώ για τον κόσμο της εργασίας. Μετά ήρθε και η κρίση (η ευλογημένη κατά Αδώνιδος), τα μνημόνια, τα απανωτά σωσίματα, μέχρι που η Αγία Ευρωπαϊκή Οικογένεια αποκήρυξε ακόμη και μια κυρίαρχη, εθνική, δημοκρατική διαδικασία ( δημοψήφισμα ’15) – όπου η αυθόρμητη και απρόσμενη συμμετοχή της νεολαίας (ναι, εκείνης που το αφήγημα των αρίστων της Δεξιάς λέει πως βαριέται να δουλέψει γιατί καλόμαθε στο κατσιό και τα 600ρια επί κόβιντ) – οδηγώντας την πλειοψηφία ενός ολόκληρου λαού στη φτωχοποίηση, την ανασφάλεια και το αδιέξοδο.
Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» εν έτη 2024. Φτώχεια, ακρίβεια, απλησίαστα ενοίκια, φράχτες, στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών – και αν πνιγεί και κανένας πού και πού σε κάνα ελληνικό νησί τριγύρω, δεν έγινε και τίποτα – άμεση εμπλοκή σε επικίνδυνα γεωπολιτικά παιχνίδια σε εμπόλεμες ζώνες, στήριξη στο κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ και τη πιο φρικτή γενοκτονία που συντελείται στη Γάζα, που όμοια της είχαμε να ζήσουμε σε ευρωπαϊκό έδαφος από τον Γιουγκοσλαβικό εμφύλιο και και τις «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ σε Βοσνία και Σερβία αντίστοιχα (1995 – 1999) .
Είχε προηγηθεί, βέβαια, και η περίοδος της περίφημης «ευρωλαγνείας» εντός της Αριστεράς – έστω της ανανεωτικής/ριζοσπαστικής – με αποκορύφωμα την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς τη διακυβέρνηση, όπου το κρίσιμο επίδικο της «Κυβέρνησης της Αριστεράς» θα έπρεπε να συμβεί «πάση θυσία» .
Οργανωμένος, τότε, στα τοπικά όργανα Λάρισας – Τυρνάβου , έμεινα έκπληκτος ακούγοντας από τα στελέχη να μας μεταφέρουν πως «θα πρέπει να αποφεύγουμε» να μιλάμε στον κόσμο για τη διακήρυξη του κόμματος σύμφωνα και με τις καταστατικές αποφάσεις του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Θέσει, όπως : αναδιανομή του πλούτου, δημόσιο τραπεζικό σύστημα με κοινωνικό έλεγχο, σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, κ.α., έπρεπε να αντικατασταθούν αντίστοιχα με έννοιες όπως: παραγωγική ανασυγκρότηση, αναδιανομή του εισοδήματος, μα πάνω απ’ όλα «να σώσουμε τη χώρα μέσα στο ΕΥΡΩ».
Δυστυχώς, ο κόσμος ξεχνάει γρήγορα.
Μετά, ήρθε απογοήτευση, η απαξίωση και η Αριστερά αποκαθηλώνεται – έστω, η λεγόμενη ως κυβερνώσα – και η Δεξιά/ Ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι, φορώντας «το καλό της το κοστούμι», το ευρωπαϊκό.
Μέσα σε αυτόν τον κατακερματισμό όρων και εννοιών, η Αριστερά άφησε στην άκρη λέξεις όπως: ιδεολογία, ιμπεριαλισμός, εθνικισμός, ρατσισμός, σεξισμός, πατριαρχία, γιατί πολύ απλά, «δεν αφορούν τον κόσμο, τη νεολαία δεν την νοιάζει».
Σήμερα, θα πρέπει επιτέλους να δημιουργήσουμε εικόνες και αναπαραστάσεις, δείχνοντας στη νέα γενιά, πώς η Δεξιά και η ακροδεξιά είναι συνυφασμένες με τη διαφθορά, το πελατειακό σύστημα, «το Κράτος των Τεμπών», το κράτος της βίας και της καταστολής τον φοιτητικών αγώνων, του επιτελικού κράτους των μαύρων δασών και της άγριας ζωής που καίγεται ζωντανή μέσα στα, δήθεν «προστατευόμενα» από ευρωπαϊκές συμβάσεις και προγράμματα, εθνικά μας οικοσυστήματα.
Οι νέοι άνθρωποι έχουν όρεξη να μάθουν! Ας τους βοηθήσουμε!
Να τους δείξουμε σε ποια Ευρώπη ανήκουμε, αλλά και ποια Ευρώπη θέλουμε!
Ας τους μιλήσουμε ανοικτά για την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, τη συνεργατική οικονομία, την αυτοδιαχείριση, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη…
Υ.Γ. από την πανέμορφη Αλόννησο όπου και συντάχθηκαν αυτές οι γραμμές, ο καλός συνάδελφος και φίλος Ζ. (φοιτητής τουριστικών επαγγελμάτων), καθώς χαζεύαμε τη βιβλιοθήκη στο σπίτι ενός φίλου, έπεσε το μάτι του πάνω σε ένα κόκκινο βιβλιαράκι με τίτλο: «οι εξόριστοι της Αλοννήσου». Καθώς το ξεφύλλιζε, μου λέει:
«κ. Δημήτρη, θα πω στον Μ. να μου το δανείσει. Θέλω να μάθω τι ήταν ο Εμφύλιος, οι τόποι εξορίας. Θέλω να μάθω για τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν. Θέλω μάθω ποιοι ήταν οι αληθινοί πατριώτες».
Μόνο χαμόγελα…
