Του Θεοδώρου Μωυσιάδη, Οδηγού θωρακισμένου οχήματος χρηματαποστολής / Συνοδού φυσικών προσώπων και αξιών, με αφορμή τη μεγάλη ληστεία σε χρηματαποστολή
Πολλά γράφτηκαν και άλλα τόσα ακούστηκαν και συζητήθηκαν από αρκετές κυρίες και κυρίους στην Ελληνική τηλεόραση, αλλά και στα καφενεία, στις ταβέρνες κτλ. σε ολόκληρη τη χώρα για τη συγκεκριμένη ληστεία, που παρόμοια της δεν έχω ξαναδεί τουλάχιστον εγώ από τον Ιανουάριο του 1999 που έχω αυτή την ιδιότητα βρισκόμενος στο χώρο της ιδιωτικής φύλαξης. Υπεξαίρεση είδαμε στο παρελθόν, αλλά ληστεία με 1,5 εκατομμύριο ευρώ σε χρηματαποστολή όχι.
Τι ακούμε λοιπόν αυτές τις ημέρες:
Ο οδηγός είναι 24 ή 25 χρονών?
Το όχημα είχε ή δεν είχε θωράκιση?
Τα ελαστικά ήταν ή δεν ήταν αλεξίσφαιρα?
Τα τζάμια αντέχουν ή δεν αντέχουν άπειρες ριπές από ΑΚ-47 (Καλάσνικοφ) ?
Και άλλα πολλά ερωτήματα προέκυψαν στα Ελληνικά ΜΜΕ αλλά και σε καταστήματα εστίασης.
Ξεκαθαρίζω εξ ‘αρχής πως εγώ προσωπικά δεν έχω καμία σχέση, ούτε εργασιακή ούτε άλλη, με την εταιρεία που δέχτηκε το χτύπημα, ούτε με κάποιον εργαζόμενο και στέλεχος της.
Όλες αυτές τις ημέρες μελετώ πάρα πολύ προσεκτικά τις φωτογραφίες που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο από το όχημα ώστε να μάθω όσα περισσότερα μπορώ μέσα από αυτές, καθώς δεν έχω, όπως είναι φυσικό, πρόσβαση σε κανένα άλλο στοιχείο, γιατί αυτό αφορά μόνο τις αρχές.
Επισυνάπτω τρεις από αυτές προς υποστήριξη των λεγομένων μου.
Ο λόγος που μετά από κάθε τέτοιο χτύπημα μελετάμε, όσοι είμαι επιφορτισμένοι και με αυτό το καθήκον, τα πάντα γύρω από αυτό το χτύπημα, είναι ότι προσπαθούμε να εξελισσόμαστε καθημερινά ώστε να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο να συμβεί και σε εμάς στο μέλλον.
Δεν θα αναφέρω τίποτα για τις διαδικασίες οι οποίες αφορούν το χρωματισμό των χρημάτων, τα καπνογόνα, την θωράκιση, αλεξίσφαιρα τζάμια, ελαστικά, κτλ. για προφανείς λόγους.
Θα αναφέρω μόνο αυτό που βλέπω στις φωτογραφίες από το όχημα και τον περιβάλλοντα χώρο.
Κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο λάθος ήταν η στάθμευση του θωρακισμένου με το εμπρός μέρος του αυτοκινήτου εγκλωβισμένο. Εφόσον ο οδηγός δεν στάθμευσε το θωρακισμένο με την όπισθεν έχασε την άμεση αποχώρηση από το σημείο σε περίπτωση συμβάντος.
Προφανώς για αυτό και δεν μπόρεσε να δει τους τέσσερις κακοποιούς, διότι από ότι φαίνεται ήταν επαγγελματίες και πλησίασαν το θωρακισμένο από τα πλάγια, ώστε να μη τους δει ο οδηγός από τους καθρέπτες. Πιστεύω πως εάν είχε σταθμεύσει με την όπισθεν θα είχε δει τέσσερις ανθρώπους με στολές εποχής κορονοϊού και θα έφευγε αμέσως πριν του σκίσουν τα ελαστικά. Σε αυτές τις περιπτώσεις το ένα φέρνει το άλλο.
Η ταχύτατη απομάκρυνση από το σημείο όταν δεις το παραμικρό πράγμα που “δεν σου κολλάει” είναι ότι καλύτερο, διότι τα οχήματα αυτά είναι συνδεδεμένα με την αστυνομία και οι κακοποιοί δεν θα ρίσκαραν να το κυνηγούν μέσα στο νομό Αττικής γιατί η σύλληψη τους θα ήταν δεδομένη.
Τι πρέπει να γίνει κατά τη γνώμη μου από εδώ και πέρα?
Βασική προτεραιότητα είναι η συστηματική εκπαίδευση και μετεκπαίδευση του προσωπικού σε μόνιμη βάση και η μεταλαμπάδευση της γνώσης και της εμπειρίας από τους παλαιότερους στους νεότερους ιδιωτικούς φύλακες και η συνεργασία όλων ώστε να χάνει καθημερινά τη μάχη ο εχθρός που λέγεται ρουτίνα. Γιατί η εργασία μας είναι όντως δύσκολη, πολύπλοκη και σύνθετη. Δεν είναι μόνο η τροφοδοσία των ΑΤΜ, οι τραπεζικές και οι υπόλοιπες χρηματαποστολές από πολυκαταστήματα και άλλους πελάτες. Δεν μεταφέρουμε μόνο αυτά.
Μεταφέρουμε για παράδειγμα σε ειδικούς σάκους τα θέματα όλων των εξετάσεων που γίνονται στη χώρα μας, μεταφέρουμε κοσμήματα, επιταγές, γραμμάτια, τεστ πατρότητας και άλλα αξιόγραφα. Αυτό μας επιβάλλει να είμαστε μόνιμα σε μία ήρεμη επιφυλακή. Νικώντας καθημερινά τη ρουτίνα γινόμαστε λιγότερο ευάλωτοι σε κάθε είδους επίθεση.
Δεν θέλω ούτε να φανταστώ μία επίθεση με πολεμικά όπλα σε θωρακισμένο όχημα κοντά σε εκπαιδευτικό ίδρυμα γεμάτο γονείς, μαθητές και εξεταστές που περιμένουν να τους παραδώσουμε τα θέματα των εξετάσεων, επειδή προφανώς οι κακοποιοί έχουν παρακολουθήσει το όχημα και η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν γεμάτη πελάτες με καταστήματα και τράπεζες.
Οι εταιρείες έχουν την υποχρέωση να μας προμηθεύουν με το σωστό εξοπλισμό, τα αλεξίσφαιρα γιλέκα μας, τους ασυρμάτους, τα θωρακισμένα οχήματα, τη συνεχή εκπαίδευση, κτλ. Και το κάνουν.
Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε τις διαδικασίες και να πηγαίνουμε κάθε ημέρα στην εργασία μας ήρεμοι, αλλά με τεταμένες τις αισθήσεις μας.
Μη ξεχνάμε πως η ρουτίνα έχει πάρει από κοντά μας ανθρώπους των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, ανθρώπους πολύ πιο εκπαιδευμένους από τα πληρώματα μίας χρηματαποστολής. Μεταφέρουμε αξίες και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Ακόμη, είναι σημαντικό να γίνεται συνεχής έλεγχος των δρομολογίων από τις κάμερες, διότι μόνο έτσι θα γνωρίζουμε εάν κάποιος ακολουθεί καθημερινά ένα θωρακισμένο όχημα για να μάθει το δρομολόγιο και το πελατολόγιο του.
Η πραγματική ζωή δεν είναι ταινία από βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 80′ και οι άνθρωποι που επιχειρούν καθημερινά με τα θωρακισμένα οχήματα δεν είναι φανταστικοί πρωταθλητές πολεμικών τεχνών που δέρνουν ολόκληρο λόχο και αποφεύγουν τις σφαίρες κάνοντας κυβιστήσεις και ψηλά άλματα.
Εκπαίδευση, ήρεμη επιφυλακή, τήρηση των διαδικασιών και θάνατος στη ρουτίνα είναι το κλειδί για την ασφάλεια μας και την ασφάλεια των αξιών που μεταφέρουμε.
Θεόδωρος Μωυσιάδης
