ΓΡΑΦΕΙ Ο Δημήτρης Ευθυμίου

Ως επαγγελματίας υγείας, προσθετικός–ορθωτικός (CPO), έχω την τιμή και την ευθύνη να εργάζομαι καθημερινά δίπλα σε ανθρώπους με κινητικές, νευρολογικές και άλλες λειτουργικές προκλήσεις.

Η δουλειά μου δεν περιορίζεται στη δημιουργία και προσαρμογή τεχνικών βοηθημάτων. Είναι μια πράξη συνεχούς διεκδίκησης: για αξιοπρέπεια, για ισότητα, για δικαιοσύνη.

Η προσβασιμότητα δεν αφορά μόνο τα άτομα με αναπηρία. Είναι υπόθεση όλων μας. Όταν ο δημόσιος χώρος, οι μετακινήσεις, η εκπαίδευση, η εργασία και η υγεία σχεδιάζονται χωρίς αποκλεισμούς, τότε μιλάμε για μια κοινωνία που σέβεται τις ανάγκες όλων των ανθρώπων – είτε έχουν μόνιμη αναπηρία, είτε αντιμετωπίζουν προσωρινά κινητικά προβλήματα, είτε είναι ηλικιωμένοι, γονείς με καρότσια ή ακόμη και παιδιά.

Κι όμως, καθημερινά βλέπω πως το σύστημα – η πολιτεία, η αυτοδιοίκηση, οι δομές – αντιμετωπίζουν την αναπηρία ως ατομικό πρόβλημα και όχι ως συλλογική ευθύνη. Η έλλειψη ραμπών, οι ανύπαρκτοι ανελκυστήρες, οι αποκλεισμένες θέσεις εργασίας, τα σχολεία χωρίς επαρκή υποστήριξη, οι ανισότητες στην υγειονομική κάλυψη για προσθετικά και ορθωτικά βοηθήματα – όλα είναι πολιτικές αποφάσεις. Και όλα συντηρούν έναν αποκλεισμό που δεν είναι αναγκαίος, αλλά κατασκευασμένος.

Δεν μπορώ πια να σιωπώ. Δεν μπορώ να κάνω τη δουλειά μου χωρίς να φωνάξω για τα εμπόδια που δεν προέρχονται από την αναπηρία, αλλά από την αδιαφορία. Πρέπει να ξαναδούμε τι σημαίνει «φροντίδα» και «υγεία» με όρους συλλογικούς. Οι λύσεις υπάρχουν. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει. Η επιστήμη μάς δίνει εργαλεία. Το ζήτημα είναι: έχουμε τη βούληση ως κοινωνία να κάνουμε χώρο για όλους;

Η προσβασιμότητα είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Είναι ο καθρέφτης της δημοκρατίας μας. Και όσο δεν την εξασφαλίζουμε για όλους, δεν μπορούμε να μιλάμε για ισότητα.

Ως CPO, ζητώ φωνή, διάλογο και πράξη. Ζητώ από κάθε πολιτικό και θεσμικό φορέα να ακούσει όχι μόνο εμάς, τους επαγγελματίες, αλλά κυρίως τους ανθρώπους που βιώνουν καθημερινά τις συνέπειες του κοινωνικού αποκλεισμού. Και ζητώ από την κοινωνία να πάψει να βλέπει την αναπηρία ως “πρόβλημα των άλλων”, αλλά ως κοινή ευθύνη.

Μέχρι να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς εμπόδια, θα συνεχίζω να μιλάω. Και να παλεύω.