Οι Kadebostany συνομιλούν με τον Ευριπίδη Κουτσίνα

Στο “Walk a Mile” περιγράφεις άγριες νύχτες, ελευθερία και έντονα συναισθήματα που έγιναν το θεμέλιο για το The Outsider. Ποια στιγμή ή ποια εικόνα από εκείνη την εποχή του “no roots, no rules” αποτυπώνει καλύτερα το σύμπαν του νέου άλμπουμ;**

Για μένα, όλη αυτή η εποχή του No Roots No Rules… υπάρχει ένα συναίσθημα που την αντιπροσωπεύει πραγματικά. Είναι αυτές οι άγριες νύχτες, αυτή η ελευθερία, αυτά τα έντονα συναισθήματα όπου δεν ξέρεις ακριβώς πού πηγαίνεις, αλλά με κάποιον τρόπο όλα βγάζουν νόημα. Συναντάς ανθρώπους και είναι σαν να βλέπεις έναν καθρέφτη του εαυτού σου μέσα τους — αυτές οι τρελές συμπτώσεις, οι ανεξήγητες συνδέσεις.

Αυτός είναι και ο λόγος που δημιούργησα τη «Δημοκρατία της Kadebostany». Είναι ένας τόπος για τους outsiders, για όσους ζουν λίγο απερίσκεπτα, χωρίς να ακολουθούν τους συνηθισμένους κανόνες. Και αυτό ακριβώς είναι το άλμπουμ — αυτός ο τρόπος ζωής, όχι ‘γυρολόγικος’ με την στερεοτυπική έννοια, αλλά μια ελεύθερη, περιπλανώμενη ενέργεια. No roots, no rules. Προσπαθώ να πάρω αυτή τη φιλοσοφία και να την κάνω… καλύτερη, μεγαλύτερη, σχεδόν μυθική.

Οπότε ναι, η εικόνα που αποτυπώνει το άλμπουμ είναι αυτή: βρίσκεσαι στον δρόμο, συναντάς κάποιον που μοιάζει με τον καθρέφτη σου, και ξαφνικά ανοίγει ολόκληρο το σύμπαν. Αυτός είναι ο κόσμος του νέου άλμπουμ.

Η συνεργασία σου με τους Alex Sid και Selin Çıngır φέρνει μια έντονη συναισθηματική φόρτιση στο κομμάτι. Τι είναι αυτό που αναζητάς στους συνεργάτες σου, και πώς καταλαβαίνεις ότι ένας καλλιτέχνης ανήκει πραγματικά στο σύμπαν της Kadebostany Republic;**

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να με ενθουσιάζει το άτομο. Πάντα δουλεύω με καλλιτέχνες που έχουν κάτι να πουν, που έχουν περάσει πράγματα στη ζωή τους — μπορείς να το νιώσεις στη φωνή τους, στον τρόπο που εκφράζονται. Με ελκύουν πολύ οι φωνές με χαρακτήρα, οι φωνές που κουβαλούν μια ιστορία πριν καν μπει η παραγωγή.

Και μετά είναι και θέμα εμπιστοσύνης σε ό,τι σου φέρνει ο δρόμος. Μερικές φορές συναντάς κάποιον και απλά ξέρεις ότι ανήκει στο σύμπαν της Kadebostany Republic. Δεν είναι κάτι που μπορείς να το εξαναγκάσεις — είναι αυτή η συναισθηματική ένταση, αυτή η ενέργεια που κουβαλούν. Όταν τη νιώσω, όταν η προσωπικότητά τους και η φωνή τους ευθυγραμμίζονται με τον κόσμο μου, τότε είναι το απόλυτο ταίριασμα.

Περιγράφεις το The Outsider ως έναν φόρο τιμής σε έναν τρόπο ζωής βασισμένο στην προσωπική επανάσταση. Γιατί τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να μιλήσεις για τους outsiders και τι σημαίνει για σένα “outsider” σήμερα — στην τέχνη και στη ζωή;**

Ειλικρινά, κάθε άλμπουμ που κάνω είναι μια νέα εποχή για μένα. Μου αρέσει να οργανώνω τη ζωή μου έτσι — σε εποχές, τόσο καλλιτεχνικά όσο και προσωπικά. Και αυτή τη στιγμή, είμαι στην Outsider era. Outsider είναι απλά ο τρόπος που είμαι. Δεν ανήκω πραγματικά σε καμία ομάδα· ακολουθώ πάντα το δικό μου μονοπάτι και χαίρομαι που ο κόσμος συνδέεται με αυτό και περπατά μαζί μου, μπαίνει στον καλλιτεχνικό μου κόσμο.

Πιστεύω ότι σήμερα είναι πιο σημαντικό από ποτέ να ακολουθείς τη δική σου διαίσθηση. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου τα social media σου λένε συνεχώς πώς “πρέπει” να κάνεις τα πράγματα — κάν’ το έτσι, κάν’ το αλλιώς, μπλα μπλα μπλα. Αυτό δεν με ενθουσιάζει καθόλου. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να πειραματίζονται, να ακολουθούν τον δικό τους ρυθμό και να βρίσκουν τον δικό τους δρόμο. Αυτό σημαίνει Outsider για μένα: να αρνείσαι να μπεις στο καλούπι και να επιλέγεις τη δική σου πορεία.

Περιγράφεις τη μουσική σου ως “sophisticated music with mass appeal.” Μετά από πάνω από μια δεκαετία διαμόρφωσης του προσωπικού σου ήχου, ποιο θεωρείς ότι είναι σήμερα το καθοριστικό στοιχείο της ηχητικής ταυτότητας των Kadebostany;**

Νομίζω πως ο πυρήνας του ήχου των Kadebostany σήμερα είναι η αναζήτηση για τραγούδια που σε κάνουν να κλαις χαμογελώντας. Πάντα είχα μέσα μου μια αίσθηση μελαγχολίας και μου αρέσει να παίζω με τα αντίθετα — κάτι uplifting αλλά με μια θλίψη από κάτω. Αυτή η ισορροπία είναι πολύ σημαντική σε ό,τι κάνω.

Και φυσικά, ένα άλλο καθοριστικό στοιχείο είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι. Οι φωνές, οι μουσικοί… πολλοί από αυτούς είναι outsiders στη δική τους ζωή. Και αυτό το νιώθεις στη φωνή τους, στις ιστορίες τους. Αυτή η ενέργεια γίνεται μέρος της ταυτότητας των Kadebostany. Έτσι, είναι αυτό το μείγμα μελαγχολίας, συναισθήματος και ιδιαίτερων χαρακτήρων που φέρνουν τον δικό τους κόσμο μέσα στη μουσική.

Η εννοιολογική Republic of Kadebostany έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο διακριτά καλλιτεχνικά σύμπαντα της σύγχρονης ποπ. Πώς έχει αλλάξει αυτή η «φανταστική χώρα» από την εποχή του “Castle in the Snow” μέχρι το “Walk a Mile” και το The Outsider;**

Ευχαριστώ για αυτό που λες. Για μένα, η εξέλιξη της Republic of Kadebostany ήταν πολύ φυσική. Δεν θέλω ποτέ να επαναλαμβάνομαι, οπότε πάντα εξερευνώ διαφορετικά είδη μουσικής, διαφορετικές προσωπικότητες, νέους συνεργάτες. Αλλά ακόμα κι όταν το σύμπαν αλλάζει από την Pop Collection era στο The Outsider, η ουσία παραμένει.

Ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος: να φτιάξω την καλύτερη μουσική που μπορώ, μουσική που να αντέχει στον χρόνο. Έτσι, η “χώρα” εξελίσσεται, οι χαρακτήρες εξελίσσονται, αλλά αυτή η βασική φιλοδοξία — η ανάγκη να δημιουργώ κάτι ουσιαστικό και διαχρονικό — είναι πάντα εκεί.

Έχεις δώσει περισσότερες από 700 συναυλίες σε πάνω από 25 χώρες. Ποια ήταν η πιο μεταμορφωτική στιγμή που έζησες παρουσιάζοντας τη Republic of Kadebostany στις σκηνές του κόσμου;**

Νομίζω πως κάθε συναυλία είναι μοναδική. Ακόμα κι αν έρχεσαι με ένα συγκεκριμένο setlist, ο κόσμος αντιδρά διαφορετικά κάθε βράδυ. Πάντα υπάρχει λίγος αυτοσχεδιασμός, κάποιες απρόβλεπτες στιγμές, και αυτό κάνει κάθε live έναν μικρό κόσμο από μόνο του.

Αλλά μια στιγμή που με σημάδεψε πραγματικά ήταν η συναυλία στο Μεξικό. Ήταν απίστευτο. Το κοινό ήταν εντελώς τρελό — με την καλύτερη έννοια. Ειλικρινά δεν περίμενα τόση ενέργεια. Ήταν μια πανέμορφη υπενθύμιση ότι η μουσική δεν έχει σύνορα· μπορείς να δημιουργείς κάτι στη χώρα σου, στο δικό σου μικρό σύμπαν, και ξαφνικά να λάμπει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Αυτό ήταν πολύ μεταμορφωτικό για μένα.

Ως “architect of future pop,” πού πιστεύεις ότι οδεύει η επόμενη δεκαετία της ποπ; Θα καθοριστεί από διαπολιτισμικές συνεργασίες, ισχυρές οπτικές ταυτότητες, τεχνολογική ανανέωση — ή κάτι εντελώς διαφορετικό;**

Πιστεύω πως θα είναι λίγο απ’ όλα όσα ανέφερες. Ειλικρινά, κανείς δεν μπορεί πραγματικά να προβλέψει το μέλλον της ποπ — και αυτό είναι το συναρπαστικό. Ζούμε μια εξαιρετική εποχή, ειδικά τεχνικά, με εργαλεία όπως η τεχνητή νοημοσύνη και όλες αυτές τις νέες δυνατότητες. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να το φοβόμαστε. Οι άνθρωποι πάντα θα βρίσκουν τρόπους να εκφράζονται.

Αυτό που με εμπνέει είναι η ιδέα ότι μπορείς να πάρεις την πιο νέα τεχνολογία και να τη συνδυάσεις με πολύ παλιά τεχνολογία — ακριβώς όπως κάνω στο αναλογικό στούντιό μου. Αυτός ο συνδυασμός, αυτή η ένταση ανάμεσα στο μέλλον και στο παρελθόν, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για μένα. Οπότε ναι, η επόμενη δεκαετία θα είναι διαπολιτισμική, οπτικά ισχυρή, τεχνολογική… αλλά και κάτι που δεν μπορούμε ακόμα να ορίσουμε. Και σε αυτό κρύβεται η ομορφιά της.

Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου ή μέρους αυτών μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το https://paidis.com/ και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος.