Το να είσαι Έλληνας δημοσιογράφος στο εξωτερικό την τελευταία πενταετία δεν είναι ότι καλύτερο. Σε αντιμετωπίζουν όπως αντιμετωπίζουν την Ελλάδα εκείνοι που δεν την γνωρίζουν ή δεν θέλουν να την γνωρίσουν. Με τρόπο απαξιωτικό. Κάπως έτσι με αντιμετώπισαν στο γαλλικό προεδρικό μέγαρο Γάλλοι και Γερμανοί αξιωματούχοι όταν ζήτησα να κάνω την δουλειά μου.
Να υποβάλλω δηλαδή μια ερώτηση για την Ελλάδα στον Φρανσουά Ολαντ και την Αγκελα Μέρκελ η οποία κινεί τα νήματα στην Ευρώπη, κατά την διάρκεια της κοινής συνέντευξης τύπου που έδωσαν μετά το κρίσιμο ραντεβού τους στο Παρίσι.
Απο την πρώτη στιγμή ένοιωσα ότι η παρουσία μου στο Ελιζέ ενόχλησε.
Εισέπραξα την ενόχληση απο το κοφτό Nein της γερμανικής πλευράς. Συνοδεύτηκε απο την επισήμανση ότι μόνο γάλλοι και Γερμανοί δημοσιογράφοι έχουν το δικαίωμα να υποβάλλουν ερωτήσεις σ αυτή την συνέντευξη τύπου και κανένας άλλος.
Στο γιατί; Η απάντηση ήταν απίστευτη! «Επειδή έτσι γίνεται στο Βερολίνο» μου είπε!
Ομως εγώ βρισκόμουν στο Παρίσι και ποτέ άλλοτε στα 20 χρόνια που μπαινοβγαίνω στο Ελιζέ δεν θυμάμαι τέτοια απόλυτη διάκριση.
Πιο διπλωμάτες, αλλά το ίδιο ενοχλημένοι στο άκουσμα «Ελληνίδα δημοσιογράφος» οι υπάλληλοι της γαλλικής προεδρίας μου επανέλαβαν τα ίδια. Μπροστά στην επιμονή που επέδειξα, μου ζήτησαν να συνεννοηθώ με τους Γερμανούς και Γάλλους συναδέλφους.
Οι Γερμανοί αδιαφόρησαν. Η αξιωματούχος του ’’Νein’’ που με είχε απο κοντά σε μια προσπάθεια να αποφευχθούν τα “χειρότερα” πρότεινε να ενσωματωθεί η ερώτηση μου σε ερώτηση που θα έκανε ο δημοσιογράφος του ZDF.
Ομως δεν βρέθηκα στο Ελιζέ για να κάνει την δουλειά μου άλλος.
Στο τέλος προσφέρθηκε να επικοινωνήσει με sms με το επιτελείο που συνόδευε την Μέρκελ στο γραφείο του Ολαντ για να ζητήσει άδεια.
Απάντηση δεν έλαβα ποτέ και ούτε ήλπιζα ότι θα λάβω.
Η ώρα περνούσε αλλά δεν το έβαλα κάτω. Για καλή μου τύχη την λύση έδωσε η συνάδελφος απο το τηλεοπτικό κανάλι TF1 που είχε παρακολουθήσει διακριτικά την όλη προσπάθεια. Πρότεινε στους συναδέλφους της, μια απο τις 2 ερωτήσεις για την Ελλάδα που είχαν δικαίωμα να κάνουν, να την απευθύνω εγώ. Ολοι συμφώνησαν χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς κανείς να φέρει αντίρρηση. Πρότειναν μάλιστα να καθίσω ανάμεσα τους ώστε να μου δώσουν το μικρόφωνο αμέσως.
Ολαντ και Μέρκελ που δεν είχαν ενημερωθεί καθώς τα επιτελεία τους νόμιζαν ότι με είχαν εξουδετερώσει αιφνιδιάστηκαν και ενοχλήθηκαν πολύ. Το κατάλαβα απο τον αυστηρό τόνο της φωνής τους. Απο την αρχική έκπληξη και τον εκνευρισμό του Ολαντ. Απο το παγερό του βλέμμα και απο το γεγονός ότι απέφευγε να με κοιτάξει την ώρα που απαντούσε εν αντίθεση με την Μέρκελ.
Και όλα αυτά χάρη στην αλληλεγγύη των Γάλλων συναδέλφων που θεώρησαν αδιανόητο όπως μου είπαν μετά Ολάντ και Μέρκελ να αποφασίζουν για την τύχη της Ελλάδας χωρίς να έχει το δικαίωμα ένας Έλληνας δημοσιογράφος να μπορεί να τους υποβάλλει ερωτήσεις..
Σ’ αυτούς λοιπόν αξίζουν τα συγχαρητήρια και μέσα από την καρδιά μου πολλά πολλά ευχαριστώ.
Το άρθρο της Μαρίας Δεναξά δημοσιεύθηκε στο koutipandoras.gr
