​Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε ως κοινωνική ανάγκη. Σε μία κοινωνία που διψούσε για δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση, προερχόμενη από μία μακρά περίοδο πολέμων και εθνικού διχασμού, το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε απλώς βάλσαμο. Υπήρξε και είναι η προσωποποίηση της ελπίδας και του μετασχηματισμού της κοινωνίας.

​Το θέμα σήμερα είναι ένα: ποια η τωρινή σημασία της Διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη 1974 και ποια η προσφορά που το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έχει στον τόπο.

​Μετά την τεράστια οικονομική κρίση, τα τρία Μνημόνια, τη μεγάλη ύφεση και το μεγάλο κλείσιμο επί κορωνοϊού, μία ολόκληρη γενιά μεγάλωσε στην ανασφάλεια και την άρνηση, νιώθοντας ως μόνη διέξοδο τη μετανάστευση. Στην αμέσως προηγούμενη γενιά ως κύρια διέξοδος φάνταζε μία θέση στο δημόσιο, για την ασφάλεια που αυτή προσφέρει. Έτσι, περάσαμε μία ολόκληρη γενιά, με τους καλύτερους μαθητές της να γίνονται, στην πλειοψηφία τους, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες ή δάσκαλοι ή να αναμένουν τον επόμενο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ (άλλης μίας κατάκτησης του ΠΑΣΟΚ).

​Και οι δύο παραπάνω στάσεις δείχνουν δύο γενιές απελπισμένες, χαμένες και χωρίς προϋποθέσεις να αγωνιστούν, διότι οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες δεν τους το επέτρεπαν.

​Η διαφορά ανάμεσα στο 1974 και το σήμερα είναι χαώδης: η αντίληψη που το 1974 επικρατούσε, ότι όλοι μαζί αγωνιζόμενοι μπορούσαμε να μετασχηματίσουμε την κοινωνία προς όφελος όλων μας, δεν υπάρχει πια. Ο άκρατος ατομισμός έχει επικρατήσει και ο καθένας προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του σε τόσο δύσκολες συνθήκες. Και όχι αδικαιολόγητα.

​Γι’ αυτό δεν πιστεύει στο πολιτικό σύστημα. Δεν πιστεύει ότι μέσα από την πολιτική μπορεί να αλλάξει η ζωή της κοινωνίας και η δική του. Γι’ αυτό πολλοί είτε απέχουν είτε ψηφίζουν ακραία ή μονοθεματικά ή αντιδραστικά ή ψεκασμένα σχήματα. Και άλλοι ψηφίζουν με απόλυτη ιδιοτέλεια, ανάλογα με κάποιες μικροεξυπηρετήσεις ή μικροϋποχρεώσεις.

​Αν λοιπόν το ΠΑΣΟΚ ήταν κάτι τέτοιο, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Αν το ΠΑΣΟΚ είχε την παλαιοκομματική αντίληψη ότι πολιτική είναι το μικρορουσφέτι, οι δημόσιες σχέσεις, οι παρουσίες σε πίτες και χορούς, και οι συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ιερές ή ανίερες, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Όμως ευτυχώς δεν είναι.

​Είναι μία δύναμη που στο DNA της έχει γραμμένη την Αλλαγή. Όπως έχει ανάγκη την Αλλαγή η κάθε εποχή.

​Την πρώτη οκταετία (1981-1989), την οκταετία της μεγάλης Αλλαγής, την οκταετία του Ανδρέα Παπανδρέου, άλλαξε πολλά πράγματα σε πολλά επίπεδα και μετασχημάτισε πλήρως τη χώρα και την κοινωνία, εξασφαλίζοντας σε όλους σχεδόν ευημερία και κοινωνική ομαλότητα.

​Κατά τη δεύτερη κυβερνητική του θητεία (1993-2004), με δύο Πρωθυπουργούς, τον Ανδρέα και τον Κώστα Σημίτη, έκανε σοβαρές τομές, εκσυγχρονίζοντας πλέον σε πολλά επίπεδα τη δημόσια διοίκηση, την οικονομία, τις υποδομές και τη δομή της κοινωνίας. Και πρέπει να σημειώσουμε και τις μεγάλες εθνικές επιτυχίες (την Κύπρο στην ΕΕ με ανοιχτό το Κυπριακό, Συμφωνία Ελσίνκι κλπ.), όπως και την Ολυμπιάδα του 2004 και τα Μεγάλα Έργα.

​Το 2009 πλέον, σε ανώμαλες συνθήκες και με τη χώρα υπό πτώχευση, ο Γιώργος Παπανδρέου θυσίασε την καλή εικόνα του ΠΑΣΟΚ για να σώσει την χώρα και την κοινωνία. Μ’ όλες τις αμφισβητήσεις της περιόδου αυτής, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η χώρα με κάποιον τρόπο έκανε βήματα προς τη σωτηρία της αλλά και τη διαφάνεια (gov.gr, Διαύγεια κλπ.).

​Σήμερα, σε μία άλλη εποχή, το ΠΑΣΟΚ έχει απαντήσεις και προτάσεις. Έχει πρόγραμμα για το πώς θα βγει η χώρα και η κοινωνία από το αδιέξοδο. Και, κυρίως, έχει μία ολόκληρη νεότερη γενιά στελεχών, τα οποία εμφορούνται από άλλες αντιλήψεις, άλλες ιδέες και είναι έτοιμα να σηκώσουν το βάρος της χώρας. Με επικεφαλής τον Νίκο Ανδρουλάκη, αλλά όχι μόνο του. Είμαστε πολλοί. Είμαστε έτοιμοι. Γιατί, για να αλλάξουν τα πράγματα και οι λογικές, πρέπει να αλλάξουν τα πρόσωπα.

​Χρόνια πολλά στο ΠΑΣΟΚ και στην Ελλάδα!

Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου ή μέρους αυτών μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το https://paidis.com/ και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος.