Τσολιάς και Ευριπίδης Κουτσίνας συζητούν για όσα μας πονάνε, μας θυμώνουν και τελικά μας ενώνουν

Ο “Τσολιάς” δεν μασάει τα λόγια του. Και δεν μασάει ούτε τις αλήθειες που πολλοί φοβούνται να πουν. Με το γνωστό του αιχμηρό χιούμορ, τη σάτιρα που χτυπά κατευθείαν στο κέντρο της ελληνικής πραγματικότητας και μια γλώσσα που δεν στρογγυλεύει τίποτα, μίλησε στον Ευριπίδη Κουτσινά για όσα μας πονάνε, μας θυμώνουν και – τελικά – μας ενώνουν.

Σε μια συνέντευξη που ανασαίνει μέσα στους ρυθμούς της εποχής, ο Τσολιάς μιλά για τη σάτιρα ως πράξη αντίστασης, για το χιούμορ που λειτουργεί σαν αλεξίσφαιρο απέναντι στη στεναχώρια, και για όλα εκείνα τα «κρατήματα» που μας έφεραν μέχρι εδώ. Ειλικρινής, απρόβλεπτος και βαθιά ανθρώπινος, αφήνει να φανεί ο δημιουργός πίσω από την περσόνα — εκείνος που γράφει, σκηνοθετεί, συνθέτει και κυρίως δεν φοβάται να εκτεθεί.

Η εποχή μας, όπως λέει, δεν χωρά σε μία λέξη· αλλά σίγουρα χωρά στη σάτιρα. Και ο Τσολιάς ξέρει καλά πώς να την υπηρετεί.

1. Πότε καταλαβαίνετε ότι ένα θέμα «αντέχει» να γίνει σάτιρα και πότε όχι;

Όταν απασχολεί τους περισσότερους από εμάς τότε είναι θέμα που αντέχει και στη σάτιρα και στην κριτική. Το να ανεβαίνεις σε μια σκηνή, να μιλάς σε ένα μικρόφωνο ή κάμερα και να στρογγυλεύεις τις λέξεις σου για να μην θίξεις τους εύθικτους ή για να γίνεις αρεστός στους πολλούς, εκτός από γελοίο δείχνει και αγνωμοσύνη στο βήμα και το τάλαντο που σου δόθηκε.

Πιστεύετε ότι στη σημερινή Ελλάδα το χιούμορ μπορεί ακόμα να λειτουργήσει ως αντίσταση;

Ναι βέβαια, το χιούμορ είναι μια μορφή αντίστασης. Κυρίως αντίσταση στην σοβαροφάνεια που περιτριγυριζόμαστε, στη δηθενιά και στην υστερία των όψιμων αντιστασιακών του ring-light.
Ωστόσο, αν νιώσετε ότι θέλετε να κλάψετε σε μια παράσταση, κάντε το ελεύθερα, μην το πνίξετε. Αυτό το κράτημα των συναισθημάτων μας έχει φέρει εδώ που μας έχει φέρει…

Αν έπρεπε να περιγράψετε το «ΟΠΕΚΕΜΠΛΕ» με μία λέξη;

Η αγανάκτηση της εποχής σε μια λέξη δεν μπαίνει. Αν θέλετε όμως να απαντήσω με λίγες λέξεις σε μορφή τίτλων… (Πίτσες Μπλε, Ζήτω το Πένθος, Αριστεία Καπαμά, Επιτελικώς Πάτος, Αυστηρώς Ακατάλληλοι)…

Ποιο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας σάς λυτρώνει περισσότερο;

Ε το χιούμορ. Δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό από το να βγάζεις τη γλώσσα σε όλα τα στραβά… και κυρίως δεν υπάρχει μεγαλύτερη λύτρωση από το να βγάζεις τη γλώσσα σου στη θλίψη.

Ποια είναι η γραμμή ανάμεσα στην αλήθεια και το ρίσκο της παρεξήγησης;

Δεν υπάρχει τέτοια γραμμή στη δική μου προσέγγιση της σάτιρας. Δεν υπολόγισα ποτέ την πιθανή παρεξήγηση… Το κεκτημένο της σάτιρας είναι η ελευθεροστομία. Αν κάποιος θέλει να παρεξηγηθεί, θα παρεξηγηθεί — συνήθως για δικούς του λόγους.

Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου ή μέρους αυτών μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το https://paidis.com/ και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος.