Μια μητέρα, 49 ετών, πουάρχισε να έχει τρίχες στο πρόσωπο μετά τη γέννησητου γιου τηςπριν από 28 χρόνια,λέει ότινιώθειπιο σέξι καιπιο σίγουρηαπό ποτέ, αφούτελικάσταμάτησε να προσπαθείνα απαλλαγεί απότα γένιατης…
Ηγερμανικής καταγωγήςγυναίκα, είπε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι είναιευχαριστημένη με την εμφάνισή της και δεν σκέφτεται να την αλλάξει, παρά το γεγονός ότιεπικρίνει τη συμπεριφορά της ακόμη και η ίδια της η μητέρα.
Η49χρονη εγκατέλειψε να προσπαθεί να βγάλει με το τσιμπιδάκι τις τρίχες του προσώπουτης, το 2008, καιαποφάσισεαντ’ αυτούνα αφήσει τα γένια τηςνα μεγαλώσουν και ναδειπώς αυτό θα την άλλαζε σαν άτομο.
Είπε επίσης ότιείναι πλέον σε θέσηνα προσπερνά ακόμα και τα σχόλια από τους «καλικάντζαρους» τουΔιαδικτύου που της λένε ότι «ανθρώπους σαν κι αυτή θα πρέπει ή να τους στέλνουν στη… Ρωσία ή να τους πυροβολούν».
Η γυναίκα είπε ότι ποτέ δενείχε τριχοφυΐα στο πρόσωπο πριν από τη γέννησητου γιου της, μετά την οποίασταδιακάάρχισε να αυξάνεται.Δέκα χρόνια μετά, οι τρίχες άρχισαν να πυκνώνουν και ήταν πολύ κοπιαστικό και δύσκολο να προσπαθεί κάθε πρωί να απαλλαγεί από αυτές.
«Ρώτησα τη μητέρα μουτι να κάνωκαι μου είπενα συνεχίσω να τις βγάζω με το τσιμπιδάκι. Ούτε να τις ξυρίσω, ούτε να κάνω αποτρίχωση με κερί. Μετά επισκέφτηκα το γυναικολόγομου, ο οποίος μου είπε ότισυμβαίνει και σεπολλέςάλλες γυναίκες, και δεν θα πρέπει να ανησυχώ. Αλλά δεν μου έδωσε κάποια εξήγηση. Τώρα ξέρω ότιπρέπεινα είναι κληρονομικό
»Το πηγούνι μου είχε γίνει πολύκόκκινο και είχα πρηστεί από το καθημερινό μάδημα. Όταν οι άνθρωποι με ρωτούσαν τι είχε συμβείκαι τους έλεγα, δεν μπορούσαν να τοπιστέψουν.“
Το 2008, ζούσεμόνη και ήταν άνεργη όταν αποφάσισε να αφήσει τα γένιατης να αναπτυχθούν. Είπε: “Δεν δούλευα, κι έτσι άρχισαένα blog για ναενημερώνω τιςάλλες γυναίκεςγι ‘αυτό, να γράφω τι μου συνέβαινεκάθε μέρα, καιπώς ένιωθα”.
Η 49χρονη είπε επίσης ότι πριν πάρει αυτή την απόφαση, τομάδημα της γενειάδαςτης είχεγίνει έμμονη ιδέα, και χρειαζόταν να αφιερώσει σε αυτό ώρες κάθε φορά που έπρεπε ναφύγει από το σπίτι.
Και πρόσθεσε: «Το σκεφτόμουν συνέχεια. Έπρεπενα το διπλοτσεκάρω πρινφύγω από το σπίτι για να βεβαιωθώ ότι ήταν εντάξει, και έπαιρνα κιέναν καθρέφτηστην τσέπημου. Αυτηήταν η ζωή μου».
«Όταν αποφάσισα να το αφήσω νααναπτυχθείδεν αισθανόμουνγενναία,ήτανπερισσότερο από περιέργεια. Ήθελα να δωτιθα μου συμβεί. Φοβόμουν ότι κανείς δεν θα μου μιλούσε ξανά».