Με το πινέλο της Ζωής…
«Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ!!! Λύκε, λύκε είσαι εδώ?!?»
– Βάζω τα παπούτσια μου … και…
Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα επάγγελμα. Ανασφαλές , απαιτητικό και μόνο για όσους είχαν το τάλαντο να το ακολουθήσουν!! Μουσικός!! Στα τέλη της δεκαετίας του 80 που πήρα το ρίσκο να το διαλέξω, ΗΤΑΝ επάγγελμα.
Όπως όλα τα επαγγέλματα είχε κι αυτό τους καλούς και τους κακούς βέβαια αλλά δεν κινδύνευε η υγεία. Τα φάλτσα μπορεί να σου «πονάνε» τ΄ αυτιά, να σου προκαλούν νευρικότητα μα με ένα καλό ύπνο και λίγη ησυχία τα ξεχνάς. Σβήνονται απ΄ τη ψυχή σου!! Εδώ υπάρχουν κακοί γιατροί… Η ιδιωτική τηλεόραση και τα γνωστά σε όλους μας «σκυλάδικα» βοήθησαν πάρα πολύ στα χρόνια που ακολούθησαν να έχουμε όλο και πιο συχνά στα αυτιά μας τη φαλτσαδούρα έτσι ώστε να τη συνηθίζει ο Έλληνας. Γιατί ΜΟΝΟ στην Ελλάδα έκαναν δισκογραφία και αποκτούσαν φήμη οι καράφαλτσοι! Σε καμία άλλη χώρα τέτοιο χάλι!! Μπορεί ας πούμε η Μαντόνα να μην έχει και καμιά «φωνάρα», αλλά τις νότες τις πατάει δεν τις φέρνει γύρω- γύρω να τις ζαλίσει!! Όταν κάποιος, έξω από δω, κρατάει ένα όργανο παίζει σ΄αυτό!!
Όχι τρία ακόρντα μόνο ενώ εκπλήσσετε με το τέταρτο που εμφανίζεται στο δρόμο του αποφασίζοντας να το προσπεράσει!! Στη δεκαετία του ΄90 η ζυγαριά έγερνε μεν για την αισθητική μας αλλά και πάλι όποιος ήθελε να ακούσει μουσική τα κατάφερνε!! Υπήρχαν όλα τα φρούτα στο παράδεισο ακόμα. Όποιος επίσης αποφάσιζε να γίνει μουσικός έβρισκε εργασία γιατί υπήρχαν όλα τα καλά! Πιάνο μπαρ ήθελες, μουσικές σκηνές, ρεμπετάδικα, λαϊκά μαγαζιά, rock club, χώροι με παραδοσιακή μουσική, συναυλιακοί χώροι, σκυλάδικα , όλα στα πόδια μας!! Από τότε που μπήκε αυτή η νέα χιλιετία φίλοι μου άρχισε το πράγμα να παίρνει άσχημα τον κατήφορο. Σιγά σιγά λιγόστευαν ή και εξαφανίζονταν οι επιλογές .
Τα τελευταία χρόνια ειδικά μ΄ αυτή τη «κρίση» βρήκε το κάθε βλήμα τη χαρά του. Ο κάθε άσχετος σχολώντας από την πρωινή δουλίτσα του σχεδίαζε πως θα ζήσει το όνειρο. Δάσκαλοι, γιατροί, μπάτσοι, Εμπόροι, καταστηματάρχες, λογιστές, κομμώτριες, καθηγητές και δημόσιοι υπάλληλοι ξεχύθηκαν στα μπαρ και στις ταβέρνες να κάνουν το χόμπι τους. Δεν τους νοιάζουν τα λεφτά αφού ο μισθός από την πραγματική τους εργασία φτάνει ,αρκεί να κάνουν το ψώνιο τους!!! Τα μαγαζιά φυσικά άνοιξαν τις πόρτες αφού ζητούσαν από τίποτα μέχρι ψίχουλα για το καλό, μάζευαν τους φίλους και συγγενείς για μπούγιο και οι Έλληνες πελάτες ήδη είχαν συνηθίσει το φάλτσο και την καλαμπορτζιά (όπως λέμε στη γλώσσα μας την τσαπατσουλιά και το κακό παίξιμο) από τις φίρμες !!
Όταν έχεις πια τη Βανδή να είναι Coach καταλαβαίνετε που έχουμε φτάσει!!! Όλοι δε αυτοί οι πρωινοί τύποι που ξεχύθηκαν στα μπαρ με χαρά να ταλαιπωρούν τα όργανα και να σκούζουν ανελέητα τζάμπα, πλήρωναν από τη τσέπη τους για να κάνουν c.d , πλήρωναν για να κάνουν «συναυλίες» και πλήρωναν για να διαφημίζουν το τίποτα τους με επιμονή και πείσμα . Αλωνίζουν θρασύτατα πια μέσα σ΄ ένα επάγγελμα που η βλακεία τους πάει να το εξαφανίσει.
Πολλοί επαγγελματίες μουσικοί αναγκάστηκαν να αλλάξουν δουλειά για να μπορέσουν να ζήσουν, αφήνοντας κι άλλο χώρο στα ψώνια!! Γιατί το ψώνιο τους κάνουν οι χαζοί, οι φοιτητές και οι παλιοί μουσικοί που η νέα δουλειά που βρήκαν τους τρώει πολύ χρόνο ώστε να καθίσουν να μελετήσουν , να μεγαλώσουν μέσα σ΄αυτό τον ατέλειωτο κόσμο και να αφιερωθούν στη μουσική που καλώς ή κακώς άνθρωποι , έτσι χρειάζεται για να υπάρχεις με σοβαρότητα!!
Έχει γεμίσει πια ο τόπος δασκάλους που αυτοονομάζονται ερμηνευτές ,δημοσιοσχεσίτες που αυτοονομάζονται «φωνάρες» , κοριτσάκια και αγοράκια 30 -35 και 40 χρονώ που ανοίγουν το ψυγείο της μάνας τους για να φάνε που αυτοονομάζονται μουσικοί που ούτε θαύμα δεν τους κάνει!!! Τα κουρδιστήρια στο ντουλάπι και όλοι οι άσχετοι στα μαγαζιά !! Και άμα τους πεις και κουβέντα , έχουν και δικαιολογία! «Εγώ τη πλάκα μου κάνω, δεν είμαι επαγγελματίας»! ΝΑΙ βρε κάφρε , δεν είσαι και ούτε θα γίνεις ποτέ και έχεις παραγκωνίσει και τους επαγγελματίες !! Γιατί θεωρώντας ότι «το ΄χουν» οι παρμένοι δεν προσπαθούν και να «το φτιάξουν», οπότε η ασχετίλα παραμένει όσα χρόνια κάνει το χόμπι του ο γιατρός!! Από τις δέκα φορές που θα πάω κάπου και θα ακούσω μουσική τις εννιά γυρίζω σπίτι όλο και πιο απελπισμένη. Από Θεσσαλία μιλάω!! Ποιος φταίει?!?!
Η κρίση φίλοι μου, τα χαλασμένα μας αυτιά , και η ατέλειωτη ανεκτικότητα του λαού μας στο άγουρο, στο χαλασμένο και το λίγο !! Για το κείμενο πάλι φταίει η δική μου κρίση, τη λές και νευρική, με όλες αυτές τις κοκκινοσκουφίτσες που περπατούν εις το δάσος νομίζοντας πως ο λύκος ΔΕΝ είναι εδώ!! Άντε ρε παιδιά ο καθένας στη δουλειά του γιατί πέρα από το κακό που κάνετε στο επάγγελμα, στα αυτιά και στις ψυχές γίνεστε και ρεζίλι!! Γελάνε οι ματιές στα κρυφά και φεύγουν οι γκριμάτσες σαν τικ όσο κι αν τα λόγια δεν βγαίνουν. Γιατί … όλοι καταλαβαίνουμε κατά βάθος !!! Όλοι καταλαβαίνουμε κι ας κάνουμε πως δεν…!!
Ζ.μ
