ΤΟΥ Αρη Δημοκίδη*
Μερικές φορές σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Ο Θανάσης Μαυρίδης έγραψε στο Liberal ένα άρθρο που λέγεται «Η λύση του Κωνσταντίνου Καραμανλή» που έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις.
Κατά τη γνώμη μου, στο άρθρο γράφονται αρκετά σωστά, το συμπέρασμα όμως δεν δικαιολογείται από πουθενά. Μετά από ένα σωρό «ναι μεν αλλά» που θυμίζουν ποδοσφαιρικές ντρίπλες και προσποιήσεις για το ποιος φταίει και πόσο, κι αφού έχουν θολωθεί τα νερά, ρίχνεται η κεραμίδα πως ό,τι έγινε έγινε και τώρα θα μας ενώσει (και κατ’ επέκταση σώσει) όλους ο Καραμανλής.
Η ελπίδα έρχεται λοιπόν, μιας και μέσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα «υπάρχει και μία εν δυνάμει ευκαιρία. Να υπάρξει ένας νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα αναλάβει το έργο να ενώσει τους Έλληνες και να εγγυηθεί την ομαλότητα στους ανώμαλους καιρούς μας», δηλαδή ο Καραμανλής.
Αντιγράφω το σχετικό απόσπασμα: Πολλά μπορεί κανείς να πει για την περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή. Νομίζουμε ότι κάποια στιγμή θα θελήσει κι ο ίδιος να κάνει την αυτοκριτική του. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μοναδικός υπεύθυνος για το ναυάγιο ήταν εκείνη η κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα μιλάμε για μια αλληλουχία γεγονότων που ξεκίνησαν το 2000 και κορυφώθηκαν το 2010 με τις επιλογές Παπανδρέου. Ακόμη κι έτσι το πλοίο θα μπορούσε να είχε σωθεί αν γινόντουσαν έγκαιρα τα αυτονόητα και είχε επικρατήσει ένα κλίμα συναίνεσης.
Αν αντί για τις πλατείες και τους αγανακτισμένους είχαμε ένα new deal μεταξύ των κοινωνικών εταίρων για να βγούμε από την κρίση. Όλοι έχουν την συμμετοχή τους σε αυτό το ναυάγιο. Να είμαστε, λοιπόν, ειλικρινείς! Η κυβέρνηση Καραμανλή έφταιξε επειδή εκτόξευσε το έλλειμμα στην στρατόσφαιρα. Αλλά και η κυβέρνηση Σημίτη δεν ήταν αγγελικά πλασμένη.
Την κρίση δεν την έφεραν τα μνημόνια, όπως θέλουν κάποιοι να βαυκαλίζονται. Από την άλλη πλευρά, οι χειρισμοί της πλευράς Παπανδρέου ήταν κάτι περισσότερο από τραγικοί. Και τέλος οι πλατείες σκότωσαν και τα τελευταία αποθέματα λογικής που υπήρχαν σε αυτή την χώρα. Σήμερα οι αγανακτισμένοι είναι κυβέρνηση και εφαρμόζουν σκληρότερα μνημόνια από εκείνα του Παπανδρέου! Ας μην ψάχνουμε, λοιπόν, έναν και μοναδικό υπεύθυνο για την κρίση…
Τα μειονεκτήματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως πρωθυπουργού είναι εκείνα που μετατρέπονται σε πλεονεκτήματα για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός Καραμανλής απέτυχε επειδή πίστευε περισσότερο στις συλλογικότητες απ’ ότι απαιτεί η διακυβέρνηση μιας χώρας. Καλώς ή κακώς, συνέβη.
Δεν ξέρουμε αν ο Κωστής Στεφανόπουλος, για παράδειγμα, θα ήταν καλός πρωθυπουργός. Ήταν όμως ένας τέλειος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπορεί να αποδειχτεί ο καλύτερος Πρόεδρος!
Η χώρα χρειάζεται τα καλά του στοιχεία, χρειάζεται μία απόλυτα συναινετική λύση για την επόμενη ημέρα. Θα χρειαστεί να κτίσουμε την χώρα και πάλι από την αρχή. Να γίνει μία νέα αρχή από τα ερείπια. Χρειάζεται, λοιπόν, κι ένα άλλο κλίμα σε σχέση με αυτό που επικρατεί σήμερα.
Θα ξεκινήσω με το προφανές: Κανείς Έλληνας δεν καίγεται για το ποιος θα είναι ο επόμενος διακοσμητικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Δεν έχει καμία σχέση με τα προβλήματά μας και όποια υποτιθέμενη ενότητα φέρει θα είναι προσωρινή και επίπλαστη – όταν πρέπει να πληρώσεις τα μαλλιοκέφαλά σου και χρωστάς παντού λίγη ψυχική ανάταση ή πρακτική ανακούφιση θα σου φέρει το αν είναι Πρόεδρος ο Καραμανλής ή ο Πικατσού.
Σε εποχές που το κράτος λειτουργούσε κάπως και που είχαμε λεφτά, μπορεί να είχαμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με το αν τον διακοσμητικό Πρόεδρο θα τον ψηφίζει ο λαός και το ποιος θα είναι αυτός.
Τώρα απλώς το χρησιμοποιούν κάποιοι για αντιπερισπασμό και για να ξεχνιόμαστε λιγάκι. Έπειτα: Έχουμε Πρόεδρο, κάποιον εξίσου (αν)ικανο όσο είναι ο Καραμανλής, και η κυβέρνηση έχει πει πως θα τον έχουμε για τα επόμενα 8 χρόνια. Ο Παυλόπουλος είναι γλυκούλης, συμπαθητικούλης, αρεστός και από κάποιους αριστερούς και από κάποιους δεξιούς, στηρίζει τον Μνημονιακό Τσίπρα αλλά κλείνει και το μάτι στους Αντιμνημονιακούς καταγγέλοντας τον Μινώταυρο του Νεοφιλελευθερισμού.
Αν ήταν να ενωθούμε και να χορεύουμε ευτυχισμένοι το γαϊτανάκι στους αγρούς θα το είχαμε κάνει ήδη.
«Πολλά μπορεί κανείς να πει για την περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή», διαβάζουμε, αλλά προφανώς τίποτα δεν είναι αρκετό για να μας αποτρέψει να τον επιβραβεύσουμε για την διακυβέρνησή του τιμώντας τον με το Ανώτατο Αξίωμα της Ελλάδας. «Νομίζουμε ότι κάποια στιγμή θα θελήσει κι ο ίδιος να κάνει την αυτοκριτική του». Κάποτε. Αυτοκριτική. Νομίζετε! Πραγματικά, έχουν περάσει ήδη 7 χρόνια, και ο πιο άβουλος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που εκτόξευσε το έλλειμμα στην στρατόσφαιρα όχι απλά δεν έκανε ποτέ την αυτοκριτική του, αλλά συνεχίζει χωρίς λόγο να είναι βουλευτής που δεν παρεμβαίνει σε τίποτα.
Παίρνει κάθε μήνα τον παχυλό μισθό της Βουλής, κάθεται στα πίσω έδρανα με τα φιλαράκια του, δε μιλάει ποτέ, δεν κάνει ποτέ ερωτήσεις, δε ζητά το λόγο. Δεν κάνει τίποτα, πέρα απ’ το να πληρώνεται! «Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μοναδικός υπεύθυνος για το ναυάγιο ήταν εκείνη η κυβέρνηση». Ε, εντάξει τότε! Αφού δεν ήταν ο μοναδικός υπεύθυνος αλλά απλώς ένας απ’ τους κύριους υπεύθυνους τότε να του δώσουμε και παράσημο.
Και την Προεδρία της Δημοκρατίας φυσικά. «Η κυβέρνηση Καραμανλή έφταιξε επειδή εκτόξευσε το έλλειμμα στην στρατόσφαιρα. Αλλά και η κυβέρνηση Σημίτη δεν ήταν αγγελικά πλασμένη.»
Δηλαδή δεχόμαστε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος έκανε τρομακτική ζημιά στη χώρα, αλλά, έλα μωρέ, κι οι άλλοι δεν ήταν αγγελούδια. Λες και πρέπει να επιλέξουμε για Πρόεδρο μόνο μεταξύ του Καραμανλή που εκτόξευσε το έλλειμμα στη στρατόσφαιρα, και του Σημίτη που δεν ήταν αγγελικά πλασμένος.
Ή λες και πρέπει να επιλέξουμε τώρα για κάτι γενικώς. «Ο πρωθυπουργός Καραμανλής απέτυχε επειδή πίστευε περισσότερο στις συλλογικότητες απ’ ότι απαιτεί η διακυβέρνηση μιας χώρας.» Καταπληκτική δικαιολογία. Αυτό ήταν το μειονέκτημά του λοιπόν, ότι ήταν τόσο καλός και ενωτικός που γι’ αυτό δεν έκανε τίποτα. Μου θυμίζει τις τραγουδιάρες που λένε «Το μεγαλύτερό ελάττωμά μου είναι η ειλικρίνειά μου!». Αν κάποτε κάνει αυτήν την αυτοκριτική ο Καραμανλής («Το μεγαλύτερό ελάττωμά μου είναι η πίστη μου στις συλλογικότητες») σωθήκαμε. Όχι δεν απέτυχε γι’ αυτό ο Καραμανλής: αδιαφορούσε, κουράστηκε, φοβόταν, ήθελε να είναι αρεστός, – οτιδήποτε άλλο πάντως εκτός απ’ αυτό που διαβάζουμε στο άρθρο.
«Δεν ξέρουμε αν ο Κωστής Στεφανόπουλος, για παράδειγμα, θα ήταν καλός πρωθυπουργός. Ήταν όμως ένας τέλειος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.» Εδώ έχει ένα άλφα δίκιο. Ένας σοφός, μετριοπαθής ηλικιωμένος πάντα θα είναι καλός Πρόεδρος Δημοκρατίας, κι ας μην είναι καλός ηγέτης. Το θέμα είναι τι μας νοιάζει εμάς τώρα, και πώς θα μας βοηθήσει αυτό. «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μπορεί να αποδειχτεί ο καλύτερος Πρόεδρος!» Έτσι, μια ενθουσιώδης εικασία, με θαυμαστικό! Μπορεί να αποδειχτεί ο καλύτερος – μπορεί δηλαδή να αποδειχτεί και ο χειρότερος! Κι ο Κάτμαν μπορεί να αποδειχθεί και τα δύο, και κάτι μου λέει ότι ο Κάτμαν θα είχε περισσότερη όρεξη να βοηθήσει τη χώρα του απ’ τον επονομαζόμενο Βούδα της Ραφήνας.
Η φωτογραφία (Nikos Libertas / SOOC) είναι από τη θυελλώδη συζήτηση στη Βουλή για τις διαπραγματεύσεις τον Απρίλιο του 2015. Όπως πάντα, ο πρώην πρωθυπουργός-νυν εθνικό κεφάλαιο, δε συμμετείχε σε καμία συζήτηση, και απλώς παρέμεινε μακάριος στη γαλαρία, μαζί με την παρέα του
Όπως πάντα, ο πρώην πρωθυπουργός-νυν εθνικό κεφάλαιο, δε συμμετείχε σε καμία συζήτηση, και απλώς παρέμεινε μακάριος στη γαλαρία, μαζί με την παρέα του Εκκινώντας από μια παρατραβηγμένη εικασία, φτάσαμε σήμερα να μιλούν κάποιοι για τη Λύση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Θα ήταν ίσως μια λύση για τον ίδιο: Να συνεχίσει να πληρώνεται χωρίς να κάνει πολλά, να τον λατρεύουν ως Ανώτατο Άρχοντα και να παραμείνει διακοσμητικός και τεμπέλης.
Βέβαια εδώ ο Τσίπρας πρότεινε τον Παυλόπουλο για Πρόεδρο και όλη η «ριζοσπαστική Αριστερά» τον υπερψήφισε σύσσωμη, αλλά επιμένω πως λύση για μια χώρα που καταστράφηκε (και) εξαιτίας του Καραμανλή, δεν είναι να τον τιμήσουμε κι από πάνω με το ανώτατο αξίωμα. Αφού η θέση του Προέδρου είναι κυρίως συμβολική, είναι, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά λάθος ο συμβολισμός επιβράβευσης αυτού του ανθρώπου.
