Όλο αυτό τον καιρό παρακολουθώ, όπως και όλοι μας, τα του μνημονίου και 
εξοργίζομαι για όλες αυτές τις αποφάσεις που παίρνονται. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε τη χάρη σε όσους θέλουν, εντός και εκτός Ελλάδας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να μας βγάλουν από το ευρώ. Θεωρώ ότι η επιστροφή στη δραχμή θα σήμαινε την αρχή μιας μαύρης περιπέτειας χωρίς τέλος. Αλλά,…
από την άλλη, πιστεύω ότι οι πολιτικοί που μας λένε ότι «αν δεν κάνουμε θυσίες, θα τα χάσουμε όλα» μας κοροϊδεύουν χωρίς αιδώ.
Φυσικά και οι δανειστές μας (άλλα κουμάσια και αυτοί…) θέλουν να πάρουν τα χρήματά τους πίσω, αλλά ο τρόπος που αυτό γίνεται, και οι όροι που μας βάζουν είναι κυρίως αποτέλεσμα, ή της ανικανότητας, ή της απροθυμίας των ελλήνων πολιτικών να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Συγκεκριμένα:
– ή οι πολιτικοί της χώρας μας είναι ανίκανοι εφόσον δεν κατάφεραν να προωθήσουν τις απαραίτητες αλλαγές για να αρχίσει να δουλεύει αποτελεσματικά ο κρατικός μηχανισμός, ώστε να βρεθούν τα χρήματα εκεί που όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε ότι υπάρχουν σε αφθονία (ακόμη και σήμερα εκατομμύρια ευρώ φεύγουν από τη χώρα και κατατίθενται σε τράπεζες του εξωτερικού), ή
– ή οι πολιτικοί της χώρας μας δεν επιθυμούν –για πολλούς, διάφορους, αλλά και γνωστούς λόγους- να γίνουν δυσάρεστοι στους έχοντες και κατέχοντες.
Έτσι, κάνουν το μόνο πράγμα που μπορούν: προσπαθούν καθημερινά και με επιμονή να μας πείσουν ότι πρέπει εμείς να θυσιάσουμε τη ζωή μας, πρέπει τα παιδιά μας και οι γονείς μας να θυσιαστούν, για να βρεθούν χρήματα.
Επειδή όμως η αλήθεια είναι οτι χρήματα υπάρχουν, αλλά όχι εκεί που τα ψάχνουν, τότε:
αν είναι ανίκανοι, να πάνε στα σπίτια τους, και
αν είναι απρόθυμοι, που μοιάζει και το πιο πιθανό, να πάνε επιτέλους στα τσακίδια!
