Του Δημήτρη Ι. Παπαδημόπουλου, Αντιπεριφερειάρχη της Π.Ε. Λάρισας
«Αι Ιταλικαί στρατιωτικές δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05:30 ώρας της σήμερον τα ημετέρα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους»
Συγκλονιστική η δωρική λιτότητα του πρώτου πολεμικού ανακοινωθέντος.
Η πολεμική μηχανή του Χίτλερ έχει αρχίσει ήδη να κατασπαράσσει τα κράτη. Η Αυστρία προσαρτάται, η Πολωνία υποκύπτει σε 4 μέρες, η Τσεχοσλοβακία γονατίζει, η Δανία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο καταθρυμματίζονται εν μία νυκτί. Η Γαλλία ανθίσταται για λίγες ημέρες. Οι υπόλοιποι λαοί παραδίδονται, κατατάσσονται στους συμμάχους του Άξονος ή τηρούν στάση ουδετερότητας.
Η ανθρωπότητα –σχεδόν ολάκερη- αυτοβούλως ισοπεδώνει τη φυσιογνωμία της, ποδοπατεί την αξιοπρέπεια της. Και ενώ το πρόσωπο της γης και τα χώματα των πατρίδων αιμόφυρτα σέρνονται μέσα στην Ιστορία, μια χώρα, μια πατρίδα – κατ’ εξοχήν – δε επιτρέπει στην υποταγή και τη σιωπή να διολισθήσει σε οκνηρή απόδραση από το χρέος. Η δική μας πατρίδα.
28η Οκτωβρίου 1940. Ημερομηνία ορόσημο για την ιστορία όλης της ανθρωπότητας.
Άγρια χαράματα της Δευτέρας 28ης Οκτωβρίου, η Ιστορία αναμένει επιτακτικά μία απάντηση. ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Ο Ιωάννης Μεταξάς αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης, την ώρα που το πνεύμα συντρίβει την ύλη, που η ψυχή κυριαρχεί. Και χωρίς κανέναν ενδοιασμό στο τελεσίγραφο του Γκράτσι και του Μουσολίνι, προφέρει το μεγάλο «ΟΧΙ», που η ηχώ του αντηχεί διαπεραστικά μέσα στη νύχτα. Η ιαχή σκίζει σαν αστραπή τους λόγγους, τα βουνά, τις θάλασσες, τις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδος κι ένα νέο «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» ορθώνεται βροντόφωνα.
Οι Έλληνες ξυπνούν. Παραμερίζουν τα όνειρα. Επιστρατεύουν τη μνήμη της Ιστορίας. Ανασυντάσσονται.
Μόνοι μας σχεδόν, ενώπιον του καθήκοντος και του προορισμού μας, υπερβαίνουμε τη μοίρα ολοκλήρου της γης. Ανασταίνουμε την ελπίδα. Ως αιώνιοι έφηβοι και ανδρείοι, σφραγίζουμε με την απόφασή μας και το αίμα μας τις έννοιες του ηρωισμού και της Λευτεριάς.
Άμαξες, τραίνα, υποζύγια, κάρα επιστρατεύονται και μεταφέρουν την Ελληνική ψυχή στο μέτωπο.
Οι Εύζωνοι με τις φουστανέλες, οι Έλληνες στρατιώτες ορμούν και νικούν. Κι ας τους έχουν γύρω κυκλώσει οι ψυχές των νεκρών. Οι γυναίκες της Πίνδου, αν και αδύναμες, καχεκτικές και εξαντλημένες από τις κακουχίες κουβαλούν πυρομαχικά στο πεδίο της μάχης.
«Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» θα γράψουν οι Εφημερίδες της Ευρώπης. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατούν. Κερδίζουν χρόνο σε όφελος της ανθρωπότητας και σηματοδοτούν καθοριστικά την τελική έκβαση του αγώνα. Τη νίκη του Δαυίδ έναντι του Γολιάθ. Του δικαίου κατά της αδικίας. Το ακατόρθωτο γίνεται πραγματικότητα. Το πνεύμα νικά την ύλη, η ψυχή τη λογική.
Αυτό είναι το φάσμα της ουσίας του ’40. Όμως το ’40 το κατορθώσαμε χθες. Σήμερα καλούμαστε να το κρίνουμε. Να νοιώσουμε τις αξιώσεις της Ιστορίας μας. Τους σύγχρονους κινδύνους, την ύπαρξή μας, το χρέος μας.
Τώρα που περνάμε μία μεγάλη κρίση, ηθική, πνευματική και οικονομική, τώρα το ΟΧΙ γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο. Η 28η Οκτωβρίου και το Έπος του ’40, αναζητούν αντιστάθμισμα και δικαίωση στο παρόν. Έναντι του Κυπριακού προβλήματος, του Μακεδονικού ζητήματος, του Βορειοηπειρωτικού, έναντι των εθνικών μας θεμάτων, έναντι της εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας, έναντι όλων των κρίσιμων θεμάτων, που αναμένουν απάντηση από εμάς τους σύγχρονους Έλληνες και ηγέτες μας. Ένα ταπεινωτικό «ναι» θα ψελλίσουμε ή το μεγάλο «ΟΧΙ».
