Κείμενο του πολιτευτή Θεσσαλονίκης της Ελληνικής Λύσης Ηλία Μήττα που θεωρεί ότι οι Θεσσαλοί πρέπει να εκπροσωπηθούν στη Βουλή από το γνωστό αγροτοσυνδικαλιστή
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ασχοληθώ μετεκλογικά με τίποτα άλλο παρά μόνο με την οικογένειά μου, την εργασία μου και τα παιδιά μου. Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως βομβαρδίζομαι με ερωτήσεις ή/και θέσεις, είτε από ανθρώπους που με ψήφισαν και αντανακλαστικά ψήφισαν Ελληνική Λύση, είτε από συνυποψηφίους μου
στην Α΄ και Β΄ Θεσσαλονίκης.
Πιστεύω ότι οι προσωπικές θέσεις μου φαίνονται ξεκάθαρα στην ευχαριστήρια επιστολή μου. Παρ’ όλα αυτά οφείλω να διατυπώσω με περισσότερη σαφήνεια κάποιες από τις σκέψεις μου.
Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι ο Κ. Βελόπουλος πραγματοποίησε ένα καλό, ένα λάθος, ένα μεγάλο και εξώθμαλμο λάθος και ένα εγκληματικό λάθος (φαίνεται δηλαδή να δρομολογείται όχι τόσο από τον ίδιο αλλά από τους αντίπαλους της Ε.Λ. με αφορμή τα όσα διενεργήθηκαν κατά την προεκλογική περίοδο, από το περιβάλλον Βελόπουλου) .
Το καλό: στον τρέχοντα χωροχρόνο έδωσε περπατησιά και δυναμική σε έναν έτοιμο και προϋπάρχοντα χώρο “αηδιασμένων” πολιτών από μεταπολιτευτικές κομματικές πρακτικές και λογικές. Υπό την σκέπη της Ε.Λ. ενώθηκαν οι πανταχόθεν και διαφορετικών αιτιών “αντισυστημικοί” με όλους αυτούς (μέσα σε αυτούς και εγώ) του Πατριωτικού χώρου.
Το λάθος: από τη μια παρουσιάζεται ως δεξιοτέχνης πολιτικός “σκακιστής” και από την άλλη δείχνει να αδυνατεί να ξεπεράσει τον εαυτό του.
Και ο Αλέξανδρος της Μακεδονίας και ο Αττίλας ήταν στρατηλάτες-πολέμαρχοι. Στην Ιστορία ο Αττίλας είναι συνώνυμος της βαρβαρότητας, της λεηλασίας και της σφαγής ενώ ο Αλέξανδρος είναι ο Μέγας δημιουργός του σύγχρονου πολιτισμού (δυτικού και ανατολικού).
Παρόμοια παραδείγματα χρονικά πιο κοντά στις ζωές μας, μπορούμε εύκολα να ανιχνεύσουμε, όπως της Λασκαρίνας Μπουμπολίνας, του Βαρβάκη, ή του Captain Hook.
Και οι τρεις ήταν διάσημοι για την σκληρότητά τους, πειρατές.
Ο τελευταίος έμεινε στην ιστορία ως διάσημος εγκληματίας αξιομνημόνευτος για την αναζήτηση των κλεμμένων του από τους όπου γης τυχοδιώκτες, ο δεύτερος έμεινε στην ιστορία ως ευγενής πρίγκηπας και Έλληνας ευεργέτης και η πρώτη ως πρότυπο Ελληνίδας ηρωίδας γυναίκας.
Καταγράφω τόσα παραδείγματα όχι για να ταυτίσω με έμμεσο τρόπο πρόσωπα ή καταστάσεις αλλά για να αποδείξω ότι η τρέλα, ο ηρωισμός, η αντισυμβατικότητα, η παραβατικότητα σε συγκεκριμένους χώρους και χρόνους συναντιούνται και δένονται τόσο καλά που δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις.
Το ζητούμενο “κλικ” της μετάβασης, μας το χαρίζει η υπέρβαση από τα αναμενόμενα, του καθενός μας.
Το μεγάλο λάθος: πήρε τη θέση του Νασίκα από την Λάρισα κάνοντας χρήση μιας νομοθεσίας που υπάρχει για να εξασφαλίσει την παρουσία του αρχηγού κόμματος στην Βουλή και επανέφερε στο μυαλό όλων μας ερωτήματα περί νομιμότητας και ηθικότητας.
Και δεν έμεινε μόνο εκεί. Προσπάθησε να τον διαπομπεύσει κιόλας μιλώντας περί τυχαιοτήτων, καρέκλας και χρήσιμων ηλιθίων.
1ο) Ο Νασίκας δεν είναι τυχαίος. Ένας άνθρωπος που για είκοσι – τριάντα χρόνια μπορεί και κατεβάζει το μισό πληθυσμό της Ελλάδας στους δρόμους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟΣ. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε με τις πράξεις του, μπορούμε να τον χειροκροτήσουμε ή να τον κατηγορήσουμε αλλά ο άνθρωπος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟΣ.
2ο) Το χρήσιμο πολιτικά ερώτημα δεν είναι ποιός θέλει να κάτσει σε μια καρέκλα αλλά αν αξίζει να κάτσει στην καρέκλα του βουλευτή προκειμένου να εκπροσωπήσει τον λαό που τον ψήφισε.
3ο) Ηθικό αντίκρισμα θα είχε ο Κ. Βελόπουλος και θα μπορούσε να πάρει την έδρα στην Λάρισα μόνο εάν δεν έβγαινε στην Θεσσαλονίκη που είναι και η έδρα της πολιτικής του καταγωγής.
«Άδειασε» τους Θεσσαλονικείς ψηφοφόρους του μη αποδεχόμενος την τιμή που του έκαναν και ταυτόχρονα δεν επέτρεψε στους ανθρώπους της υπαίθριας εργασίας και οικονομίας που αποτελούν δομικό κομμάτι της Ε.Λ. να εκπροσωπηθούν δια του Νασίκα, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Εγώ τον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν τον γνωρίζω, δεν έχω καμία επικοινωνία μαζί του και μπορεί να μην τον γνωρίσω και ποτέ μου.
Με την ιδιότητα όμως του πρόσφατα πολιτευόμενου με την Ε.Λ. με ενδιαφέρει να μάθω αν στο μυαλό του Προέδρου της Ε.Λ. η αντιμετώπιση της «οικογενειοκρατίας» αφορά την εγκαθίδρυση της «υπαλληλοκρατίας».
Σχετικά με τα όσα αναφέρω ως εγκληματικό λάθος: ΔΥΣΤΥΧΩΣ η Ελληνική Αστυνομία δεν βρήκε το πτώμα με αποτέλεσμα η Εισαγγελία να μη “δύναται” να σχηματίσει δικογραφία με συγκεκριμένο κατηγορητήριο.
Για όλους εμάς που στηρίξαμε την Ε.Λ. είτε ως ψηφοφόροι είτε ως πολιτευτές της, σαφώς υπάρχουν σκέψεις, συναισθήματα, ερωτηματικά όπως π.χ. αν ηθικοί σκοποί μπορούν να εξυπηρετηθούν με ανήθικες τακτικές, ή αν ο Ελληνισμός με πρόταγμα τις πανανθρώπινες και διαχρονικές Αξίες που αυτός δημιούργησε, μπορεί να υποστηριχθεί από Μακιαβελικά τερτίπια ηγεμονίσκων μάλιστα στην πιο κακόμοιρη και τραγελαφική μορφή τους;
ΔΗΛΑΔΗ μετά από τέσσερα χρόνια ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ τι θα τραγουδάμε; “Αχ Ελλάδα σ ‘αγαπώ”; ή “Πάντα γελαστή (οι) και γελασμένη (οι)”;
Α) ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΚΥΡΙΑΡΧΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ
Από τη μια βρίσκονται η αντίσταση και αντίδραση απέναντι στην διαφθορά. Και από την άλλη βρίσκεται η διαφθορά που α) με πρόσχημα την ευτυχία και την αναζήτηση υπερπλούτου εγκαθιδρύει την παγκόσμια φτώχεια και την δυστυχία, β) έχοντας ως εργαλείο τον πόλεμο, τα χρέη και την πείνα διαλύει τα κράτη και όλες τις κοινωνικές του δομές, γ) αλλοτριώνει τα έθνη, τον πολιτισμό τους γελοιοποιώντας και εξαφανίζοντας όλες τις ιδεολογίες.
Ο χρόνος (και νομίζω σύντομα) θα δείξει, αν κάποιοι αποδεδειγμένα λειτούργησαν με απώτερο σκοπό την καταπόνηση και αποδιοργάνωση ενός χώρου που χωρίς πολιτικές-κομματικές εξαρτήσεις αμφισβητεί την σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα.
Ο χρόνος θα δείξει, τις αντοχές μας, τις ποιότητες που κρύβονται πίσω από τα πρόσωπά ή τις πράξεις μας αλλά και την καθαρότητα των σκέψεών μας.
Β) ΕΠΕΙΔΗ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ:
- Ο ιστορικός χώρος που δόμησε και οργάνωσε πολιτιστικά όλη την ανθρωπότητα.
- Ο τόπος που υποδέχθηκε την Ιδέα και υποστήριξε την δημιουργία τουλάχιστον δύο σύγχρονων κρατών: της Ελλάδας ( Ελευθέριος Βενιζέλος ) & της Τουρκίας ( Κεμάλ Ατατούρκ ).
- Ο τόπος που φιλοξένησε τον πόνο μιας διωγμένης και ξεριζωμένης ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ του Πόντου, της Αιγύπτου, της Πόλης, των Μικρασιατικών παράλιων, της Καππαδοκίας, της Κρήτης, της Ρωσίας,
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ που μετουσίωσε την οδύνη και τον σπαραγμό σε εμπόριο, τέχνη, αγροτική ανάπτυξη, μεταποίηση και στήριξε οικονομικά, διοικητικά, τεχνολογικά, πολιτιστικά το οικοδόμημα του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ:
- αφορά όλους τους Έλληνες
- δεν είναι μια γραφική και εύηχη πατριδοκαπηλολατρεία
- ταυτίζεται και αποτελεί την επιτομή, το στίγμα, την αφορμή του αγώνα για ουσιαστική δημοκρατία και όχι για “ομορφοφτιαγμένη και βάρβαρη” ολιγαρχία.
