Γράφει η Ελένη Ανδριοπούλου, α’ επιλαχούσα βουλευτής Λάρισας ΣΥΡΙΖΑ
Επειδή κυκλοφόρησαν διάφορα δημοσιεύματα (troktiko, nonews-NEWS- όσα υπέπεσαν στην αντίληψή μου) τα οποία εξηγούν τα λεγόμενα κατά τον δικό τους μοναδικό τρόπο, νομίζω πως οφείλω να διευκρινίσω ορισμένα πράγματα σχετικά με τις αντιδράσεις γύρω από τη συνάντηση Α. Τσίπρα- Σ. Περές. Κατ’ αρχή όσοι βλέπουν πίσω από την όποια αντίδραση ότι «βάλλω» εναντίον του προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ή οποιουδήποτε άλλου στελέχους σε προσωπικό επίπεδο, κάνουν ένα μεγάλο λάθος…
Η αντίδραση η δική μου αφορούσε στη σιωπή που ακολούθησε την περιβόητη πια συνάντηση και όχι κατά κύριο λόγο σε αυτό καθεαυτό το γεγονός, το οποίο σαφώς για μένα δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί εξαρχής και ο πρόεδρος του Ισραήλ θα έπρεπε να έχει εισπράξει την περιφρόνησή μας, ως απάντηση στις πράξεις τις δικές του και της χώρας του. Ωστόσο αυτή είναι η δική μου άποψη και ευτυχώς στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε μάθει να εκφράζουμε ελεύθερα αυτό που νιώθουμε, ακόμα κι αν αυτό δεν ακούγεται και πολύ «διπλωματικό». Η αντίδραση οπότε κατά κύριο λόγο, αφού η διπλωματική μας στάση ήταν δεδομένη και αναμφισβήτητη- αν και όχι ευρέως αποδεκτή-, αφορούσε την «εκκωφαντική σιωπή» που ακολούθησε για μέρες τη συνάντηση. Την Κυριακή –μια εβδομάδα μετά- δημοσιεύτηκαν 10 σειρές που έλεγαν ότι ήταν «εθιμοτυπική η συνάντηση». Χθες μόλις, 10 μέρες μετά, δημοσιεύτηκε κείμενο του Κώστα Ήσυχου στην Αυγή που βάζει τα πράγματα σε μια λογική συνέχεια, με βάση τα πιστεύω και τις μέχρι τώρα θέσεις μας για το Παλαιστινιακό, τον ρόλο του Ισραήλ στην περιοχή και την αμυντική-στρατιωτική συνεργασία μαζί του. Επιτέλους…
Ο τρόπος που παρουσιάζεται επίσης στα δημοσιεύματα αυτά το σχόλιό μου για το Μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων που απονεμήθηκε στον Πέρες, είναι τουλάχιστον απαράδεκτος… Οι κακοπροαίρετοι εύκολα μπορούν να διαστρεβλώσουν το νόημα, ωστόσο εγώ είμαι βέβαιη ότι κανείς, ούτε ένας βουλευτής της Αριστεράς δεν ένιωσε περήφανος εκείνη τη στιγμή της απονομής του Μεταλλίου στον σφαγέα των Παλαιστινίων…. Τέλος, υπάρχει και το περίεργο της υπόθεσης που είναι ότι τα δημοσιεύματα εστιάζουν περισσότερο στις δικές μου δηλώσεις και όχι σε αυτές του βουλευτή και πολύ γνωστότερου από μένα- Τάσου Κουράκη, ο οποίος επίσης εξέφρασε ανοιχτά τις ανησυχίες του σχετικά με τα πολύ σοβαρά ζητήματα που σχετίζονται με το Ισραήλ. Και άλλοι σύντροφοι, πολλοί, εξέφρασαν την ανησυχία τους. Καθώς και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, άνθρωποι οι οποίοι μας ψήφισαν και μας βοήθησαν να φτάσουμε να είμαστε σήμερα Αξιωματική Αντιπολίτευση. Τα μηνύματα μου έρχονται σωρηδόν. Δεν είμαι η μόνη. Πάντα, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έτσι θα είμαστε, είτε σας αρέσει είτε όχι αγαπητά παπαγαλάκια: Ελεύθεροι να αμφισβητήσουμε, να αντιπαραθέσουμε, να συζητήσουμε και να εκθέσουμε τις απόψεις μας. Όσο για το συμπέρασμα των εμετικών άρθρων σας, ότι θεωρούμε πως είμαστε οι μοναδικοί υποστηρικτές των Παλαιστινίων «αγνοώντας τους αγώνες του ΠΑΣΟΚ» κλπ, εγώ δεν θυμάμαι να γράφω πουθενά κάτι τέτοιο… Έτσι, απλά… Το ΠΑΣΟΚ ωστόσο έχει τα δικά του προβλήματα να λύσει αυτή την εποχή, εδώ και καιρό δεν έχει χρόνο για την Παλαιστίνη…
