Της Ελένης Ανδριοπούλου υπ. του τμ. Δικαιωμάτων της Ν.Ε. του ΣΥΝ Λάρισας
Οι τελευταίες κινητοποιήσεις των ενστόλων δυνάμεων του τόπου – αναφέρομαι σε αυτές των αστυνομικών δυνάμεων-, έφεραν τον κόσμο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μπροστά σε ένα ακόμη δίλλημα, μια αμηχανία και σε, ακόμα μια φορά, έναν εσωτερικό διχασμό που προφανώς πηγάζει από την διαφορετικότητα και τον πλουραλισμό του διευρυμένου πολιτικού σχήματος στο οποίο ανήκουμε.
Για κάποιους, τους περισσότερους ίσως, ήταν αυτονόητο ότι οι αστυνομικές δυνάμεις οφείλουν να υποστηριχθούν από την Ριζοσπαστική Αριστερά στις διεκδικήσεις τους για τη μη περαιτέρω περικοπή στο μισθολόγιό τους. Μάλιστα ο πρόεδρος της Κ.Ο. Αλέξης Τσίπρας, μετά την συνάντησή του με τα προεδρεία των ομοσπονδιών των Σωμάτων Ασφαλείας δήλωσε πως «υπάρχουν ειδικά μισθολόγια, γιατί υπάρχουν ειδικές κατηγορίες εργαζομένων με κοινωνική υπεραξία», ενώ πλήθος βουλευτών μας έσπευσαν να διαδηλώσουν μαζί με τους αστυνομικούς στις κινητοποιήσεις τους, πλάι στη σύσσωμη Κ.Ο. της Χρυσής Αυγής…
Καλά όλα αυτά λοιπόν. Η κοινή λογική άλλωστε λέει, πως ο αστυνομικός είναι ένας ακόμη απλός εργαζόμενος που διακινδυνεύει καθημερινά και που οφείλει η πολιτεία να τον ανταμείβει επάξια. Οφείλω όμως να διαπιστώσω πως υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία στο ζήτημα αυτό, και αυτή δεν είναι άλλη από τη γωνία του μέχρι χθες αγωνιζόμενου πολίτη, που ενώ διαδήλωνε για τα δικά του εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα που διαλύονταν, χτυπιόταν και ψεκαζόταν ανελέητα από τις δυνάμεις καταστολής του τόπου τούτου. Του πολίτη που αντιμετωπιζόταν ως επαναστατικό –αγωνιζόμενο σκουπίδι… Και του μετανάστη που πήγαινε μέχρι πολύ πρόσφατα να καταγγείλει το μαχαίρωμα από τον ταγματασφαλίτη φασίστα και αντιμετωπιζόταν ως κατηγορούμενος, επειδή η αστυνομία και η Χρυσή Αυγή δρούσαν ως αλληλοσυμπληρούμενοι… Τα πρόσφατα γεγονότα άλλωστε με πρωτοστάτες βουλευτές της Χρυσής Αυγής που βγαίνουν στα κανάλια ευθαρσώς παραδεχόμενοι τον αποκρουστικό τους ρόλο, δείχνουν πολύ καθαρά ότι υπήρξε απέραντη ανοχή όλο το προηγούμενο διάστημα, ότι η πολιτεία κοιμόταν και η αστυνομία όχι απλά βολευόταν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις επιβράβευε και επικροτούσε. Τα ποσοστά της Χ.Α. άλλωστε μέσα στα Σώματα Ασφαλείας αποδεικνύουν περίτρανα ότι η ανατριχίλα έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά της…
Για να καταλήξω λοιπόν, η στάση της αστυνομίας ως τα σήμερα απέναντι στους πολίτες που «προστάτευε» είναι πολλάκις αμφισβητούμενη… Ορθώς βέβαια εμείς τους απλώνουμε το χέρι, αφού μόνο έτσι θα μπορέσουμε να τους φέρουμε κοντά μας και να τους δείξουμε ότι άλλος είναι ο ρόλος τους από αυτόν που οι περισσότεροι ανάμεσά τους πίστευαν ως τώρα, νομίζω όμως πως η περισσή συμπαράσταση και ανάδειξη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, φέρνει και σε αμηχανία τον κόσμο της Αριστεράς που μέχρι πρότινος ψεκαζόταν ανελέητα, αλλά και υποτιμά πολλά άλλα είδη εργαζομένων από την άλλη πλευρά. Γιατί, μήπως δεν έχουν «κοινωνική υπεραξία» οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που παλεύουν να μορφώσουν τα παιδιά μας στα εξαθλιωμένα σχολεία; Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι μέσα στη γνωστή σε όλους απερίγραπτη κατάσταση των νοσοκομείων; Οι κοινωνικοί λειτουργοί των ανεκδιήγητων φυλακών και των ιδρυμάτων ανηλίκων, οι θεραπευτές των Προγραμμάτων Απεξάρτησης, ή οι καθαρίστριες και οι σκουπιδιάρηδες που μας ξεβρωμίζουν με μισθούς πείνας και μέσα στην εργασιακή ανασφάλεια; Και πολλά, πάμπολλα ακόμη επαγγέλματα που έχουν χτυπηθεί ανελέητα τον τελευταίο καιρό από τις υποταγμένες κυβερνήσεις των μνημονίων…
Αυτά λοιπόν ως προς τη στάση μας. Όσο για την στάση της ίδιας της αστυνομίας, αυτή νομίζω πως ήρθε η ώρα να αναρωτηθεί πολύ ειλικρινά για όλα όσα συμβαίνουν μέσα στους κόλπους της, να αναζητήσει την αυτοκάθαρσή της και να επανακαθοριστεί… Θα μπορούσε να έχει και τη βοήθεια της πολιτείας σε αυτό, αλλά οι κυβερνώντες είναι πολύ απασχολημένοι με το πώς θα ευχαριστήσουν την γερμανίδα καγκελάριο. Όσο λοιπόν παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα μνημονιακά καθεστώτα, μένει στην ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., στους συνδικαλιστικούς της παράγοντες, αλλά και τον απλό αστυνομικό φυσικά, να αναζητήσουν τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρουν να έρθουν κοντά στην κοινωνία από την οποία τώρα αναζητούν στήριξη, και από τον παλμό της οποίας έχουν απομακρυνθεί εδώ και καιρό μερικά έτη φωτός…
