ΓΡΑΦΕΙ Η Μαρίνα Σανίδα
Ο εγκλεισμός μας αυτές τις μέρες μας φέρνει αντιμέτωπους με μια εσωτερική μάχη. Αυτή της υπάρξεως μας με τον μηδενισμό. Τον μηδενισμό της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο που τον περιβάλλει άλλα και με αυτόν του μελλοντικού μας γίγνεσθαι.
Απόψε πολλοί από εμάς πιθανόν να παρακολουθήσουμε την ελληνική ταινία “Παπαφλέσσας”. Κι ενώ καθισμένοι στους καναπέδες μας,ως αδρανείς δέκτες, θα παρατηρούμε, ξαφνικά θα ανακαλύψουμε τα πραγματικά άτομα που κρύβονται κάτω από τα προσωπεία των ηθοποιών, τους ανθρώπους που ονειρεύτηκαν να αλλάξουν το ρου των ΕΛΛΗΝΩΝ καταφέρνοντας να μας χαρίσουν ένα σπουδαίο αγαθό που λέγεται “ελευθερία”.
Πλέον, ωστόσο σήμερα, για μας όλους τους ΈΛΛΗΝΕΣ η ημερομηνία “25η Μαρτίου” δεν θα είναι πάρα μια μέρα όπως οι υπόλοιπες, διότι μέσα στην πάλη της μοναξιάς και του έξω κόσμου εχουμε την δυνατότητα να εισχωρήσουμε βαθιά στην ψυχή μας ως άλλοτε ελεύθερα πουλιά και να δούμε κατάματα το φόβο τους που όμως γέννησε μια πίστη. Και αυτή η πίστη γρήγορα τους έκανε παρατηρητή – παρατηρούμενο της κοινωνίας τους και έπειτα θιασώτες της ελευθερίας τους.
Όταν, λοιπόν, ξυπνήσουμε μια μέρα, και βγούμε στον ήλιο, μετά το πέρας αυτού του αδιεξόδου, το μόνο που θα πρέπει να μας τρομάζει είναι να μείνουμε πιστοί στην αλλαγή της κοινωνίας μας μέσω της επανάστασης της καθημερινότητας μας. Και αυτή σταδιακά θα πραγματοποιηθεί πατώντας γερά στο χθες μας και στον πολιτισμό μας.
Μέσα από ένα ενδοσκοπικό παιχνίδι αυτό που θα ανακαλύψουμε είναι ότι στο αλφάβητο μας οι πιο σημαντικές λέξεις είναι η λέξη “όνειρο” και “ελευθερία”. Τότε σαν άλλοτε ήρωες θα προσπαθήσουμε να τις κατακτήσουμε και πάρα μόνο στη διαδρομή θα αναλογιστούμε πως αυτό που μας έκανε να τις στερηθούμε ήταν :”το προσκύνημα όλων αυτών των ετών που συνιστούσε τη δουλεία μας ,διατηρώντας στους κόλπους της, την ανελευθερία”.
