Γράφει ο Γιάννης Παιδής
Η θλιβερή εικόνα της πολυδιάσπασης κυριάρχησε δυστυχώς για μια ακόμη φορά χθες στη Λάρισα, ημέρα γενικής απεργίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Από τη μία οι ελάχιστοι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ, από την άλλη οι σαφώς περισσότεροι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΕΚΛ και του ΠΑΜΕ και από την τρίτη πλευρά οι λίγοι καθηγητές που συνέχιζαν την κατάληψη στη διεύθυνση Β/βαθμιας εκπαίδευσης και στην Περιφερειακή διεύθυνση εκπαίδευσης Θεσσαλίας.
Φυσικά οι απλοί εργαζόμενοι για μια ακόμη φορά, δεν ήξεραν που να πάνε και ποιόν να ακούσουν και βρήκαν μιας πρώτης τάξης δικαιολογία, ακόμη και τώρα που το εργασιακό μέλλον όλων είναι αβέβαιο, να καθίσουν στα σπίτια τους ή ακόμη χειρότερα να συνεχίσουν τα μπάνια τους στις κοντινές παραλίες σαν να μην τρέχει τίποτα.
Αναμφισβήτητα η χθεσινή εικόνα αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι ο παλαιού τύπου συνδικαλισμός έχει πεθάνει και ότι όλοι αυτοί που δηλώνουν συνδικαλιστές αν πραγματικά θέλουν να προσφέρουν υπηρεσίες στους εργαζόμενους που δήθεν εκπροσωπούν θα πρέπει να αλλάξουν άρδην συμπεριφορά βγάζοντας πάνω από όλα και όσο το δυνατόν πιο σύντομα τις κομματικές τους ταμπέλες και σταματώντας να δουλεύουν με γνώμονα το συμφέρον του κόμματός τους.
Δεν είναι δυνατόν από τη μία κάποιοι αρχισυνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ να δηλώνουν πολέμιοι της κυβέρνησης και των μνημονίων από την άλλη να παίρνουν μέρος σε εκδηλώσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ή και να φωτογραφίζονται μαζί με βουλευτές των δύο κομμάτων τη στιγμή που αυτοί οι βουλευτές ψήφισαν όλα αυτά τα πολυνομοσχέδια που μας έφεραν μέχρι εδώ.
Δεν είναι δυνατόν όμως να συνεχιστεί και αυτή η στάση των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και του ΕΚΛ που στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας και του ταξικού συνδικαλισμού θέλουν να ηγεμονεύουν το κίνημα μη δίνοντας χώρο έκφρασης σε κανέναν μη ΚΚΕ.
Αποκορύφωμα η χθεσινή ανεξήγητη και καθ’ όλα λανθασμένη απόφασή τους να μην επιτρέψουν σε εκπρόσωπο της ΕΛΜΕ ή των προς απόλυση καθηγητών να απευθύνει χαιρετισμό στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, προτιμώντας να πουν για μια ακόμη φορά τα δικά τους, να βγάλουν το ψήφισμά τους, να κάνουν την πορεία τους και να επιστρέψουν στα σπίτια τους ικανοποιημένοι αφού έκαναν λέει το επαναστατικό τους καθήκον.
Ποιόν άραγε εξυπηρετούν με τη στάση τους αυτή. Ποια πολιτική πολεμούν με τις μονόχνοτες συγκεντρώσεις και τις ανέξοδες πορείες, γιατί είναι βέβαιο ότι έτσι δεν χτυπιέται η πολιτική των μνημονίων, της λιτότητας και της διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων.
Πότε επιτέλους θα καταλάβουν όλα αυτά τα κομματικά φερέφωνα ότι ο ελληνικός λαός έγραψε σελίδες δόξας και αγώνων όταν εμφανιζόταν ενωμένος βάζοντας πάνω από το κομματικό το γενικό συμφέρον. Πότε επιτέλους θα παραδειγματιστούν από τη δράση του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ;
Ας το κατανοήσουν αυτοί αλλά και όλοι εμείς ότι μόνο με παλλαϊκούς αγώνες και γενικό ξεσηκωμό θα ακυρωθεί αυτή η πολιτική της καταστροφής της κοινωνίας μας.
